Láttu ekki smámálin ergja þig Þórunn Elísabet Bogadóttir skrifar 21. janúar 2011 05:00 Við tiltekt í bókaskápnum um daginn fann ég bók sem einhver hefur gefið mér fyrir nokkrum árum síðan. Ég veit að ég keypti hana ekki sjálf, því þetta er sjálfshjálparbók og slíkar bækur eiga ekki neitt sérstaklega upp á pallborðið hér. Það var titill bókarinnar sem varð til þess að ég veitti henni athygli þá og nú, þó hún hafi aldrei verið lesin. Já, titill pistilsins er líka titill bókarinnar. Það er hálfgerð þjóðaríþrótt að finna að öllu milli himins og jarðar. Hægt er að kvarta yfir ótrúlegustu hlutum. Ég leyfi mér að fullyrða að undanfarin ár hafi ómældur tími farið í kvart yfir því sem var, því sem er og því sem verður. Ef ekki er verið að tala um hverjir settu landið á hausinn er talað um þau sem nú stjórna landinu og hvernig bæði niðurskurður og skuldir muni koma niður á okkur í framtíðinni. Misskiljið ekki, margt af þessu er mjög réttmætt og þarft. Ég hélt bara að hægt væri að stíga aðeins til baka og líta á heildarmyndina, svona eftir allt sem dunið hefur á okkur. Að við hefðum allavega lært hvað það er sem skiptir máli. Og í mörgu hefur þetta tekist. En það virðist líka sem hér hafi skapast undarlegt umburðarlyndi gagnvart öllu mögulegu ergelsi, litlu sem stóru. Gott dæmi um þetta er ergelsi fólks vegna breytinga á sorphirðunni í höfuðborginni. Þar er niðurskurður og hagræðing á dagskránni eins og alls staðar. Í stóru myndinni skiptir það samt ekki nokkru einasta máli þó að ruslið verði sótt á tíu daga fresti en ekki sjö, og að fólk þurfi að fara með ruslatunnurnar sínar að götunni. Þvert á móti þykir þetta hið eðlilegasta mál víða um hinn vestræna heim, enda litið svo á að það sé bara hluti af þátttöku í samfélagi. Fólk fer með tunnurnar og sækir þær aftur seinna sama dag. Flókið? Það er nóg af stórmálum í okkar samfélagi sem hægt er að einbeita sér að því að kvarta yfir. Niðurskurður á heilbrigðisstofnunum er stórmál. Handtökur bankamanna eru stórmál. Fiskveiðistjórnun er stórmál og Evrópusambandsaðild er stórmál. Í stóra samhenginu er það að fara með ruslatunnuna sína út á götu á tíu daga fresti alls ekki stórmál. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Bakþankar Þórunn Elísabet Bogadóttir Mest lesið Hagur hluthafanna alltaf og undantekningarlaust í forgangi Jón Kaldal Skoðun Nýr rektor og 2025 – tímamót í háskólamálum Ástráður Eysteinsson,Magnús Karl Magnússon,Margrét Helga Ögmundsdóttir,Tinna Laufey Ásgeirsdóttir Skoðun Orðhengilsháttur og lygar Elín Erna Steinarsdóttir Skoðun Má berja blaðamenn? Sigríður Dögg Auðunsdóttir Skoðun Tvöfalt heilbrigðiskerfi – það lakara fyrir konur Reynir Arngrímsson Skoðun Að flokka hver vinnur og hver tapar Tryggvi Rúnar Brynjarsson Skoðun „Oft er flagð undir fögru skinni“ Guðmunda G. Guðmundsdóttir Skoðun Vonir um vopnahlé eins og hálmstrá Sveinn Rúnar Hauksson Skoðun Halldór 05.07.2025 Halldór Baldursson Halldór Það sem ekki má segja um það sem enginn vill sjá Viðar Hreinsson Skoðun
Við tiltekt í bókaskápnum um daginn fann ég bók sem einhver hefur gefið mér fyrir nokkrum árum síðan. Ég veit að ég keypti hana ekki sjálf, því þetta er sjálfshjálparbók og slíkar bækur eiga ekki neitt sérstaklega upp á pallborðið hér. Það var titill bókarinnar sem varð til þess að ég veitti henni athygli þá og nú, þó hún hafi aldrei verið lesin. Já, titill pistilsins er líka titill bókarinnar. Það er hálfgerð þjóðaríþrótt að finna að öllu milli himins og jarðar. Hægt er að kvarta yfir ótrúlegustu hlutum. Ég leyfi mér að fullyrða að undanfarin ár hafi ómældur tími farið í kvart yfir því sem var, því sem er og því sem verður. Ef ekki er verið að tala um hverjir settu landið á hausinn er talað um þau sem nú stjórna landinu og hvernig bæði niðurskurður og skuldir muni koma niður á okkur í framtíðinni. Misskiljið ekki, margt af þessu er mjög réttmætt og þarft. Ég hélt bara að hægt væri að stíga aðeins til baka og líta á heildarmyndina, svona eftir allt sem dunið hefur á okkur. Að við hefðum allavega lært hvað það er sem skiptir máli. Og í mörgu hefur þetta tekist. En það virðist líka sem hér hafi skapast undarlegt umburðarlyndi gagnvart öllu mögulegu ergelsi, litlu sem stóru. Gott dæmi um þetta er ergelsi fólks vegna breytinga á sorphirðunni í höfuðborginni. Þar er niðurskurður og hagræðing á dagskránni eins og alls staðar. Í stóru myndinni skiptir það samt ekki nokkru einasta máli þó að ruslið verði sótt á tíu daga fresti en ekki sjö, og að fólk þurfi að fara með ruslatunnurnar sínar að götunni. Þvert á móti þykir þetta hið eðlilegasta mál víða um hinn vestræna heim, enda litið svo á að það sé bara hluti af þátttöku í samfélagi. Fólk fer með tunnurnar og sækir þær aftur seinna sama dag. Flókið? Það er nóg af stórmálum í okkar samfélagi sem hægt er að einbeita sér að því að kvarta yfir. Niðurskurður á heilbrigðisstofnunum er stórmál. Handtökur bankamanna eru stórmál. Fiskveiðistjórnun er stórmál og Evrópusambandsaðild er stórmál. Í stóra samhenginu er það að fara með ruslatunnuna sína út á götu á tíu daga fresti alls ekki stórmál.
Nýr rektor og 2025 – tímamót í háskólamálum Ástráður Eysteinsson,Magnús Karl Magnússon,Margrét Helga Ögmundsdóttir,Tinna Laufey Ásgeirsdóttir Skoðun
Nýr rektor og 2025 – tímamót í háskólamálum Ástráður Eysteinsson,Magnús Karl Magnússon,Margrét Helga Ögmundsdóttir,Tinna Laufey Ásgeirsdóttir Skoðun