Birgir Örn Steinarsson trúir ekki að hægt sé að skipta tónlist í há- og lágmenningu
Poppmenning hefur aldrei notið virðingar hér á landi. Ef menn svamla í henni, hvort sem það er við gerð tónlistar eða kvikmyndagerðarlistar, þurfa þeir annað hvort að sætta sig við að synda á móti straumi eða brenna út sem þrælar ölmenningarinnar.
Einu sinni vann ég hjá dagblaði hér í bæ þar sem ritstjórarnir skiptu hugarfóstrum landsbúa blygðunarlaust í há- og lágmenningu. Ég áttaði mig aldrei á eftir hvaða reglustriku þeir mældu í þeim efnum, og geri ekki enn. Sérstaklega ekki þegar blaðamönnum var skipað að nú væri Björk "okkar" Guðmundsdóttir búin að sanna sig og því ætti að fjalla um hana á "menningarsíðunum" hér eftir í stað popphluta blaðsins sem hafði fylgst með ferli hennar frá upphafi. Eins og það væri einhver leið til þess að votta henni virðingu að láta menn sem fylgdust ekkert með raftónlist né poppi fjalla um afurðir hennar? Álíka jafn skynsamlegt og að láta mig skrifa um íþróttir, pólitík, bíla... já eða bara klassíska tónlist.
Málið er einfalt. Eldri hluti þjóðarinnar lítur niður á popp. Eins og sú sköpun sé eitthvað ómerkilegri en sköpun þeirra sem semja fyrir hámenntaða tónlistarflytjendur. Gamla Ísland er enn við ritstjórnarvöllinn og fyrir þeim er popp eitthvað sem nýttist þeim bara þegar þá langaði að komast á séns með ömmum ykkar. Við hin vitum að popp er merkilegasta menningarafurð síðustu aldar. Eða, hvor haldið þið að muni prýða síður sögubókanna eftir 100 ár, Björk eða Atli Heimir Sveinsson? Jón Leifs eða Sigur Rós? Hvor ber hróður landsins lengra?
Skilgreiningin í há- og lágmenningu eru landamæri sköpuð af fordómum og hroka. Tónlist hreyfir við fólki, eða ekki. Þá skiptir engu máli hvort hún sé popp, klassík eða kántrí.
Fastir pennar
