Hvalir og tilfinningar 16. ágúst 2006 00:01 Fyrir rúmlega fimm árum datt ónefndum íslenskum athafnamanni í hug að sækja um leyfi til stjórnvalda til að setja á fót bú þar sem hann hugðist rækta hunda til manneldis. Varla þarf að taka fram að hann ætlaði kjötið til útflutnings en ekki á heimamarkað. Viðbrögð þjóðarinnar voru á tvenna lund, annars vegar tók fólk þessu sem lélegum brandara, og hins vegar var hugmyndin harðlega fordæmd, eins og hundakjötsát er reyndar almennt gert á Vesturlöndum. Í Kóreu þykja hundar hins vegar herramannsmatur. Þar bjóða mörg þúsund veitingastaðir upp á svokallaða poshintang-súpu úr hundakjöti. Þetta er vinsæll réttur, sérstaklega á heitum sumardögum enda þykir hundasúpan sérlega svalandi og auk þess mýkjandi fyrir húð kvenna. Af hverju er um þetta ritað hér? Jú, vegna þess að samkvæmt heimildum Fréttablaðsins er til skoðunar innan sjávarútvegsráðuneytisins að leyfa á nýjan leik hvalveiðar í atvinnuskyni, og að skoðanakannanir hafi ítrekað sýnt að mikill meirihluti þjóðarinnar er því fylgjandi þrátt fyrir augljósa andstöðu alþjóðasamfélagsins. Er þjóðin þar í sömu sporum og Kóreubúar sem vilja halda áfram að borða sína hunda þrátt fyrir fordæmingu þeirra sem ekki eru vanir þeirri hefð. Hvalveiðar í atvinnuskyni eru nú til skoðunar vegna þess að ekki eru lengur í gildi skilyrði sem sett voru fyrir inngöngu Íslands á nýjan leik í Alþjóðahvalveiðiráðið fyrir fjórum árum. Með endurnýjaðri þátttöku í ráðinu átti að freista þess að vinna hvalveiðum í atvinnuskyni fylgi á þeim vettvangi en það gekk ekki eftir. Ekki dugar þótt sýnt hafi verið fram á með vísindalegum hætti að fjölmargir hvalastofnar eru ekki í útrýmingarhættu og þola því hæglega skynsamlega nýtingu. Rétt eins og það álit að hundaát Kóreubúa sé skepnuskapur, byggir andúð alþjóðasamfélagsins á hvalveiðum á tilfinningalegum rökum. Það er hins vegar dálítið kaldhæðnislegt að á sama tíma og mótspyrnu við hvalveiðar er viðhaldið á heimsvísu vegna væntumþykju í garð þessara stærstu íbúa jarðarinnar, er nánast hægt að fullyrða að sú eindregna skoðun meirihluta Íslendinga að við eigum að hefja hvalveiðar sem fyrst, er einnig mun frekar byggð á tilfinningum, og nánast þjóðrembu, en skynsemi. Þannig er viðhorfið þegar rætt er um hvalveiðar gjarnan á þá leið að öðrum þjóðum komi ekki við hvernig náttúruauðlindir eru nýttar hér á landi ef það er gert á hóflegan hátt. Það er þó alveg morgunljóst að tekjur þjóðarbúsins af hvalveiðum yrðu óverulegar. Reynsla úr fortíð segir okkur líka að þeim fylgi mikil hætta á grimmilegum mótmælum og jafnvel verður allt sem íslenskt er sniðgengið, sem gæti haft alvarlegar afleiðingar fyrir einhæfan útflutning landsins sem og þá miklu uppbyggingu sem ferðaþjónustan hefur staðið í undanfarin ár. Skynsemin segir okkur því að láta hvalina í friði. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Jón Kaldal Skoðanir Mest lesið Til hvers þá að segja satt? Pólitískt baktjaldamakk og upplýsingafölsun í Suðurnesjabæ Ari Gylfason Skoðun POTS er ekki tískubylgja Hanna Birna Valdimarsdóttir,Hugrún Vignisdóttir Skoðun Er niðurstaðan einstök? Ársreikningur Hveragerðisbæjar 2024 Friðrik Sigurbjörnsson,Eyþór H. Ólafsson Skoðun Hvað er verið að leiðrétta? Ægir Örn Arnarson Skoðun Óvandaður og einhliða fréttaflutningur RÚV af stríðinu á Gaza Birgir Finnsson Skoðun Smábátar eru framtíðin, segir David Attenborough Kjartan Sveinsson Skoðun Orðskrípið sem bjarga á veiðigjaldinu Ólafur Adolfsson Skoðun Sigurður Ingi í mikilli mótsögn við sjálfan sig! Magnús Guðmundsson Skoðun D-vítamín mín besta forvörn Auður Elisabet Jóhannsdóttir Skoðun Hvers konar Evrópuríki viljum við vera? Magnús Árni Skjöld Magnússon Skoðun
Fyrir rúmlega fimm árum datt ónefndum íslenskum athafnamanni í hug að sækja um leyfi til stjórnvalda til að setja á fót bú þar sem hann hugðist rækta hunda til manneldis. Varla þarf að taka fram að hann ætlaði kjötið til útflutnings en ekki á heimamarkað. Viðbrögð þjóðarinnar voru á tvenna lund, annars vegar tók fólk þessu sem lélegum brandara, og hins vegar var hugmyndin harðlega fordæmd, eins og hundakjötsát er reyndar almennt gert á Vesturlöndum. Í Kóreu þykja hundar hins vegar herramannsmatur. Þar bjóða mörg þúsund veitingastaðir upp á svokallaða poshintang-súpu úr hundakjöti. Þetta er vinsæll réttur, sérstaklega á heitum sumardögum enda þykir hundasúpan sérlega svalandi og auk þess mýkjandi fyrir húð kvenna. Af hverju er um þetta ritað hér? Jú, vegna þess að samkvæmt heimildum Fréttablaðsins er til skoðunar innan sjávarútvegsráðuneytisins að leyfa á nýjan leik hvalveiðar í atvinnuskyni, og að skoðanakannanir hafi ítrekað sýnt að mikill meirihluti þjóðarinnar er því fylgjandi þrátt fyrir augljósa andstöðu alþjóðasamfélagsins. Er þjóðin þar í sömu sporum og Kóreubúar sem vilja halda áfram að borða sína hunda þrátt fyrir fordæmingu þeirra sem ekki eru vanir þeirri hefð. Hvalveiðar í atvinnuskyni eru nú til skoðunar vegna þess að ekki eru lengur í gildi skilyrði sem sett voru fyrir inngöngu Íslands á nýjan leik í Alþjóðahvalveiðiráðið fyrir fjórum árum. Með endurnýjaðri þátttöku í ráðinu átti að freista þess að vinna hvalveiðum í atvinnuskyni fylgi á þeim vettvangi en það gekk ekki eftir. Ekki dugar þótt sýnt hafi verið fram á með vísindalegum hætti að fjölmargir hvalastofnar eru ekki í útrýmingarhættu og þola því hæglega skynsamlega nýtingu. Rétt eins og það álit að hundaát Kóreubúa sé skepnuskapur, byggir andúð alþjóðasamfélagsins á hvalveiðum á tilfinningalegum rökum. Það er hins vegar dálítið kaldhæðnislegt að á sama tíma og mótspyrnu við hvalveiðar er viðhaldið á heimsvísu vegna væntumþykju í garð þessara stærstu íbúa jarðarinnar, er nánast hægt að fullyrða að sú eindregna skoðun meirihluta Íslendinga að við eigum að hefja hvalveiðar sem fyrst, er einnig mun frekar byggð á tilfinningum, og nánast þjóðrembu, en skynsemi. Þannig er viðhorfið þegar rætt er um hvalveiðar gjarnan á þá leið að öðrum þjóðum komi ekki við hvernig náttúruauðlindir eru nýttar hér á landi ef það er gert á hóflegan hátt. Það er þó alveg morgunljóst að tekjur þjóðarbúsins af hvalveiðum yrðu óverulegar. Reynsla úr fortíð segir okkur líka að þeim fylgi mikil hætta á grimmilegum mótmælum og jafnvel verður allt sem íslenskt er sniðgengið, sem gæti haft alvarlegar afleiðingar fyrir einhæfan útflutning landsins sem og þá miklu uppbyggingu sem ferðaþjónustan hefur staðið í undanfarin ár. Skynsemin segir okkur því að láta hvalina í friði.
Til hvers þá að segja satt? Pólitískt baktjaldamakk og upplýsingafölsun í Suðurnesjabæ Ari Gylfason Skoðun
Er niðurstaðan einstök? Ársreikningur Hveragerðisbæjar 2024 Friðrik Sigurbjörnsson,Eyþór H. Ólafsson Skoðun
Til hvers þá að segja satt? Pólitískt baktjaldamakk og upplýsingafölsun í Suðurnesjabæ Ari Gylfason Skoðun
Er niðurstaðan einstök? Ársreikningur Hveragerðisbæjar 2024 Friðrik Sigurbjörnsson,Eyþór H. Ólafsson Skoðun