Raup dagsins 21. ágúst 2007 00:01 Menningarnóttin með Glitnishlaupinu innanborðs nálgaðist óþægilega hratt þetta sumarið. Vegna heitstrenginga frá í fyrra hefur það verið undirlagt af hlaupatilraunum þeirrar sem áður var þekktari af værukærri heimasetu og þrátt fyrir ríflegan undirbúningstíma hefðu reyndar tvær, þrjár vikur í viðbót verið vel þegnar. Í upphafi æfingatímabilsins var markmiðið einfaldlega að staulast 10 kílómetra með einhverjum ráðum og komast í mark fyrir kvöldið. Snemma í vor fæddist svo dálítið hliðarmarkmið sem aðeins fáeinum var trúað fyrir: Að klára hlaupið á innan við klukkustund. Fyrir suma er það pís of keik en fyrir ráðsetta frú sem stundaði síðast íþróttir með 5. flokki HK í blaki var það töluverð áskorun, jafnvel meiri en að sjást á almannafæri í þröngum spandexgalla. Eftirvænting mín og annarra hlaupara í Lækjargötunni að morgni laugardagsins var næstum áþreifanleg. Hinn leyndi metnaður rak mig til að troðast fremst að rásmarkinu þar sem félagsskapurinn var aðallega ungir karlmenn með svellandi keppnisskap. Mætur maður hafði nokkrum dögum áður gefið mér afbragðsráð til að halda góðu tempói í hlaupinu: Ég skyldi bara velja mér snotran rass og elta hann. Því miður reyndust þessir stæltu samferðamenn mínir aðeins of sprækir svo sekúndubrotum eftir að byssuskotið reið af voru þeir horfnir í rykmekki. Hinsvegar trimmaði á undan mér dálítill snáði svona átta eða tíu ára og með járnvilja tókst mér að halda í við hann um skeið. Lengi framan af leið mér samt eins og eyju í stórfljóti sem kastast fram með dumbum dyn. Það þýðir á mannamáli að allir fóru framúr mér. Samt hljóp ég eins og ég ætti lífið að leysa en við þær aðstæður mótmælir skrokkurinn venjulega með því að standa á öndinni og hóta uppköstum. Það gerði hann einmitt þennan dag og því var í mínu tilfelli umrædd stemming úr Lækjargötunni skilin eftir þar. Strax á Tjarnarbrúnni datt mér í hug að hætta við alltsaman og hugmyndin hljómaði æ betur því lengra sem dró. Nú get ég sest í helgan stein. Þegar barnabörnin í framtíðinni spyrja um afrek langrar ævi sýni ég roggin verðlaunapening frá Glitni úr skíragulli. Tími: 56 mínútur, 24 sekúndur. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þórhildur Elín Elínardóttir Mest lesið Ójafn leikur á Atlantshafi Björn Brynjúlfur Björnsson Skoðun Sykursýki snýst ekki bara um tölur Erla Kristófersdóttir,Kristín Linnet Einarsdóttir Skoðun „Samræði“ við barn er ekki til - það er alltaf ofbeldi Guðný S. Bjarnadóttir Skoðun Íslenska módelið í forvörnum – leiðarljós sem við erum að slökkva á Árni Guðmundsson Skoðun Rangfærslur utanríkisráðherra Sigurður G. Guðjónsson Skoðun Saman náum við lengra. Af hverju þverfagleg endurhæfing skiptir máli Rúnar Helgi Andrason Skoðun Ef eitthvað væri að marka Bjarna Gunnar Smári Egilsson Skoðun Ég á þetta ég má þetta Arnar Atlason Skoðun Víð Sýn Páll Ásgrímsson Skoðun Fúsk eða laumuspil? Eva Hauksdóttir Skoðun
Menningarnóttin með Glitnishlaupinu innanborðs nálgaðist óþægilega hratt þetta sumarið. Vegna heitstrenginga frá í fyrra hefur það verið undirlagt af hlaupatilraunum þeirrar sem áður var þekktari af værukærri heimasetu og þrátt fyrir ríflegan undirbúningstíma hefðu reyndar tvær, þrjár vikur í viðbót verið vel þegnar. Í upphafi æfingatímabilsins var markmiðið einfaldlega að staulast 10 kílómetra með einhverjum ráðum og komast í mark fyrir kvöldið. Snemma í vor fæddist svo dálítið hliðarmarkmið sem aðeins fáeinum var trúað fyrir: Að klára hlaupið á innan við klukkustund. Fyrir suma er það pís of keik en fyrir ráðsetta frú sem stundaði síðast íþróttir með 5. flokki HK í blaki var það töluverð áskorun, jafnvel meiri en að sjást á almannafæri í þröngum spandexgalla. Eftirvænting mín og annarra hlaupara í Lækjargötunni að morgni laugardagsins var næstum áþreifanleg. Hinn leyndi metnaður rak mig til að troðast fremst að rásmarkinu þar sem félagsskapurinn var aðallega ungir karlmenn með svellandi keppnisskap. Mætur maður hafði nokkrum dögum áður gefið mér afbragðsráð til að halda góðu tempói í hlaupinu: Ég skyldi bara velja mér snotran rass og elta hann. Því miður reyndust þessir stæltu samferðamenn mínir aðeins of sprækir svo sekúndubrotum eftir að byssuskotið reið af voru þeir horfnir í rykmekki. Hinsvegar trimmaði á undan mér dálítill snáði svona átta eða tíu ára og með járnvilja tókst mér að halda í við hann um skeið. Lengi framan af leið mér samt eins og eyju í stórfljóti sem kastast fram með dumbum dyn. Það þýðir á mannamáli að allir fóru framúr mér. Samt hljóp ég eins og ég ætti lífið að leysa en við þær aðstæður mótmælir skrokkurinn venjulega með því að standa á öndinni og hóta uppköstum. Það gerði hann einmitt þennan dag og því var í mínu tilfelli umrædd stemming úr Lækjargötunni skilin eftir þar. Strax á Tjarnarbrúnni datt mér í hug að hætta við alltsaman og hugmyndin hljómaði æ betur því lengra sem dró. Nú get ég sest í helgan stein. Þegar barnabörnin í framtíðinni spyrja um afrek langrar ævi sýni ég roggin verðlaunapening frá Glitni úr skíragulli. Tími: 56 mínútur, 24 sekúndur.