Leikföng dauðans 14. nóvember 2007 11:13 Það er ekki þrautalaust að halda barnaafmæli. Ég kynntist því um liðna helgi. Ekki það að verkaskiptingin sé eitthvað að þvælast fyrir okkur hjónum. O nei; hún bakar og ég tek til. En svo streyma gjafirnar í hús, heilu og hálfu lagerarnir úr Toysarus. Og af því að í þessu tilviki var um þriggja ára dóttur mína að ræða - litla örverpið mitt - þá var ekki um annað að ræða en ég hjálpaði blessaðri tátunni að taka utan af pökkunum. Þá hófst áhlaupsvinnan. Ég skil ekki umbúðamenninguna nú til dags. Dótið á okkar dögum, hvort heldur eru dúkkur, bollastell eða eldhúsleikföng, er svo kyrfilega fest við pakkningarnar að hraustmenni á borð við mig má hafa sig allan við til að leysa völuskrínið úr viðjum pakkninganna. Þetta reynir á þolið en ekki síður á allar fínhreyfingar og tilfinningar. Það fór svo að segja allur afmælisdagurinn í þetta. Mest af þessu Toysarus-dóti er meira og minna naglfast við pabbaumbúðirnar. Þar fyrir utan taka við víraflækjur sem reyra glingrið þéttingsfast við hlífðarspjöldin. Vírasnúningarnir minna á einhverja tegund brúarverkfræði; það er eins og pakkarnir þurfi að standast nútíma burðarþolsvísindi. Á köflum missti ég þolinmæðina; kraftarnir báru þolgæðið ofurliði ... ég á enn eftir að festa eina hönd á dúkku sem slasaðist alvarlega í þessum átökum. Sökin er mín - og skömmin ... ég sá bara ekki síðasta vírinn. Þetta er náttúrlega ekki í lagi. Og eyðilagði fyrir mér afmælisveisluna. Ég sat tímunum saman úti í horni, einn og afskiptur, með vírklippur og naglbíta með viðþolslaust barnið fyrir framan mig. Ég leit út eins og úrvinda iðnaðarmaður sem er innlyksa við opnun skemmtistaðar. Af hverju þurfa afmæli að enda svona? Eiga ekki umbúðirnar að vera aukaatriði? Af hverju þarf sérfræðiþekkingu til að losa þær af sjálfum gjöfunum? Af hverju taka umbúðirnar meira pláss en glingrið sjálft? Þær fylltu þrjá sorppoka í dagslok. Ég horfi með hryllingi til jólanna. Þá verð ég líkast til einn úti í horni með iðnaðarmannabeltið um mig miðjan og vel brýndar klippur í hverjum vasa. Og ég býð ekki í jólaskapið ... -SER. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mannamál Sigmundar Ernis Mest lesið Látum þá hlæja því þeir tapa hvort sem er Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Orkunýlendan Ísland? Bjarni Jónsson Skoðun Halldór 21.09.2024 Halldór Samrýmist það samfélagslegri ábyrgð ef fyrirtæki þitt er aðili að Viðskiptaráði? Andri Snær Magnason Skoðun Ég vil ekki þennan veruleika Hólmfríður Ásta Hjaltadóttir Skoðun Skortur á serótónín Gunnar Dan Wiium Skoðun Ef Trump tapar kosningunum… Jun Þór Morikawa Skoðun Alzheimer - mennska og mildi Ragnheiður Ríkharðsdóttir Skoðun Grímulaus grænþvottur Dofri Hermannsson Skoðun Fjárfesting í háskólum Magnús Karl Magnússon Skoðun
Það er ekki þrautalaust að halda barnaafmæli. Ég kynntist því um liðna helgi. Ekki það að verkaskiptingin sé eitthvað að þvælast fyrir okkur hjónum. O nei; hún bakar og ég tek til. En svo streyma gjafirnar í hús, heilu og hálfu lagerarnir úr Toysarus. Og af því að í þessu tilviki var um þriggja ára dóttur mína að ræða - litla örverpið mitt - þá var ekki um annað að ræða en ég hjálpaði blessaðri tátunni að taka utan af pökkunum. Þá hófst áhlaupsvinnan. Ég skil ekki umbúðamenninguna nú til dags. Dótið á okkar dögum, hvort heldur eru dúkkur, bollastell eða eldhúsleikföng, er svo kyrfilega fest við pakkningarnar að hraustmenni á borð við mig má hafa sig allan við til að leysa völuskrínið úr viðjum pakkninganna. Þetta reynir á þolið en ekki síður á allar fínhreyfingar og tilfinningar. Það fór svo að segja allur afmælisdagurinn í þetta. Mest af þessu Toysarus-dóti er meira og minna naglfast við pabbaumbúðirnar. Þar fyrir utan taka við víraflækjur sem reyra glingrið þéttingsfast við hlífðarspjöldin. Vírasnúningarnir minna á einhverja tegund brúarverkfræði; það er eins og pakkarnir þurfi að standast nútíma burðarþolsvísindi. Á köflum missti ég þolinmæðina; kraftarnir báru þolgæðið ofurliði ... ég á enn eftir að festa eina hönd á dúkku sem slasaðist alvarlega í þessum átökum. Sökin er mín - og skömmin ... ég sá bara ekki síðasta vírinn. Þetta er náttúrlega ekki í lagi. Og eyðilagði fyrir mér afmælisveisluna. Ég sat tímunum saman úti í horni, einn og afskiptur, með vírklippur og naglbíta með viðþolslaust barnið fyrir framan mig. Ég leit út eins og úrvinda iðnaðarmaður sem er innlyksa við opnun skemmtistaðar. Af hverju þurfa afmæli að enda svona? Eiga ekki umbúðirnar að vera aukaatriði? Af hverju þarf sérfræðiþekkingu til að losa þær af sjálfum gjöfunum? Af hverju taka umbúðirnar meira pláss en glingrið sjálft? Þær fylltu þrjá sorppoka í dagslok. Ég horfi með hryllingi til jólanna. Þá verð ég líkast til einn úti í horni með iðnaðarmannabeltið um mig miðjan og vel brýndar klippur í hverjum vasa. Og ég býð ekki í jólaskapið ... -SER.
Samrýmist það samfélagslegri ábyrgð ef fyrirtæki þitt er aðili að Viðskiptaráði? Andri Snær Magnason Skoðun
Samrýmist það samfélagslegri ábyrgð ef fyrirtæki þitt er aðili að Viðskiptaráði? Andri Snær Magnason Skoðun