Auli Bergsteinn Sigurðsson skrifar 8. febrúar 2008 06:00 Fyrir skemmstu tók ég mér frí frá vinnu á föstudegi, drakk kaffi á kaffihúsi og vafraði um netið. Ég notaði líka tækifærið til að skrifa útlenskum vini tölvupóst á ensku. Skyndilega tók ég eftir að tölvan var að verða rafmagnslaus. Ég skimaði undir bekkinn sem ég sat á og kom auga innstungu undir fótum mannsins á borðinu við hliðina. Sökum bréfaskriftanna voru málstöðvarnar voru í öðrum ham en venjulega og án þess að hugsa spurði ég manninn á ensku hvort ég mætti stinga tölvunni í samband hjá honum. Hann hélt nú það. En það sem verra var heyrði ég strax á málrómnum að þessi maður var ekki útlenskur frekar en ég. Nú voru góð ráð dýr; annað hvort að leiðrétta mistökin og líta út eins og bjáni eða halda leiknum áfram. Ég kaus síðari kostinn. Til að koma ekki upp um mig þakkaði ég fyrir á ensku með ýktum, óræðum hreim. Eftir það þyrfti ég aðeins að sitja kyrr þangað til maðurinn færi og ekki segja orð á íslensku upphátt á meðan. Gallinn var sá að hann sýndi ekki á sér neitt fararsnið. Þarna sat ég og reyndi að láta líta út eins og ekkert væri. Sem betur fer hitti ég engan sem ég þekkti og sem betur fer hringdi síminn ekki. En því miður gat ég ekki lesið dagblöðin eins og ég hafði ætlað mér. Það gat sessunautur minn hins vegar. Og svo óheppilega vildi til að hann ákvað að lesa Bakþanka Fréttablaðsins. Óheppilega segi ég því aftan á blaðinu var pistill eftir mig með mynd og nafni - útlendinginn sem hann hafði verið að tala rétt í þessu. Hvernig get ég spilað mig úr þessu? hugsaði ég með mér í sömu andrá og ég bölvaði í hljóði að heita ekki alþjóðlegra nafni. Myndi hann trúa því að ég væri bandarískur gyðingur að nafni Bergstein? Ég horfði á spilaborgina hrynja. Fyrst leit hann á myndina. Svo á mig og aftur á myndina. Síðan veitti hann mér náðarhöggið. „Fyrirgefðu, ert þetta ekki þú?" Ég kinkaði aumingjalega kolli, skreið skömmustulega aftur undir bekkinn til að taka tölvuna úr sambandi, tók saman föggur mínar og dagblaðið og gekk vandræðalegur á dyr. Mér varð hugsað til þessa atviks þegar ég fylgdist með viðbrögðum manna við REI-skýrslunni. Það er best að viðurkenna mistök strax. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Bergsteinn Sigurðsson Mest lesið Hvers vegna var Úlfar rekinn? Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Um styttingu vinnuvikunnar í leikskólum Reykjavíkurborgar, ákall um leiðréttingu Anna Margrét Ólafsdóttir,Hafdís Svansdóttir,Jónína Einarsdóttir Skoðun Að apa eða skapa Rósa Dögg Ægisdóttir Skoðun Ríkisstjórnin ræðst gegn ferðaþjónustu bænda Lilja Rannveig Sigurgeirsdóttir Skoðun Gangast við mistökum Júlíus Birgir Jóhannsson Skoðun Að reyna að „tímasetja“ markaðinn - er það góð strategía? Baldvin Ingi Sigurðsson Skoðun Eru forsætisráðherra og ríkisstjórn hrædd við vilja fólksins; lýðræðið? Ole Anton Bieltvedt Skoðun Að vilja meira og meira, meira í dag en í gær Harpa Fönn Sigurjónsdóttir Skoðun Lífsnauðsynlegt aðgengi Bryndís Haraldsdóttir Skoðun Kallað eftir málefnalegri umræðu um kröfur um íslenskukunnáttu Eiríkur Rögnvaldsson Skoðun
Fyrir skemmstu tók ég mér frí frá vinnu á föstudegi, drakk kaffi á kaffihúsi og vafraði um netið. Ég notaði líka tækifærið til að skrifa útlenskum vini tölvupóst á ensku. Skyndilega tók ég eftir að tölvan var að verða rafmagnslaus. Ég skimaði undir bekkinn sem ég sat á og kom auga innstungu undir fótum mannsins á borðinu við hliðina. Sökum bréfaskriftanna voru málstöðvarnar voru í öðrum ham en venjulega og án þess að hugsa spurði ég manninn á ensku hvort ég mætti stinga tölvunni í samband hjá honum. Hann hélt nú það. En það sem verra var heyrði ég strax á málrómnum að þessi maður var ekki útlenskur frekar en ég. Nú voru góð ráð dýr; annað hvort að leiðrétta mistökin og líta út eins og bjáni eða halda leiknum áfram. Ég kaus síðari kostinn. Til að koma ekki upp um mig þakkaði ég fyrir á ensku með ýktum, óræðum hreim. Eftir það þyrfti ég aðeins að sitja kyrr þangað til maðurinn færi og ekki segja orð á íslensku upphátt á meðan. Gallinn var sá að hann sýndi ekki á sér neitt fararsnið. Þarna sat ég og reyndi að láta líta út eins og ekkert væri. Sem betur fer hitti ég engan sem ég þekkti og sem betur fer hringdi síminn ekki. En því miður gat ég ekki lesið dagblöðin eins og ég hafði ætlað mér. Það gat sessunautur minn hins vegar. Og svo óheppilega vildi til að hann ákvað að lesa Bakþanka Fréttablaðsins. Óheppilega segi ég því aftan á blaðinu var pistill eftir mig með mynd og nafni - útlendinginn sem hann hafði verið að tala rétt í þessu. Hvernig get ég spilað mig úr þessu? hugsaði ég með mér í sömu andrá og ég bölvaði í hljóði að heita ekki alþjóðlegra nafni. Myndi hann trúa því að ég væri bandarískur gyðingur að nafni Bergstein? Ég horfði á spilaborgina hrynja. Fyrst leit hann á myndina. Svo á mig og aftur á myndina. Síðan veitti hann mér náðarhöggið. „Fyrirgefðu, ert þetta ekki þú?" Ég kinkaði aumingjalega kolli, skreið skömmustulega aftur undir bekkinn til að taka tölvuna úr sambandi, tók saman föggur mínar og dagblaðið og gekk vandræðalegur á dyr. Mér varð hugsað til þessa atviks þegar ég fylgdist með viðbrögðum manna við REI-skýrslunni. Það er best að viðurkenna mistök strax.
Um styttingu vinnuvikunnar í leikskólum Reykjavíkurborgar, ákall um leiðréttingu Anna Margrét Ólafsdóttir,Hafdís Svansdóttir,Jónína Einarsdóttir Skoðun
Eru forsætisráðherra og ríkisstjórn hrædd við vilja fólksins; lýðræðið? Ole Anton Bieltvedt Skoðun
Um styttingu vinnuvikunnar í leikskólum Reykjavíkurborgar, ákall um leiðréttingu Anna Margrét Ólafsdóttir,Hafdís Svansdóttir,Jónína Einarsdóttir Skoðun
Eru forsætisráðherra og ríkisstjórn hrædd við vilja fólksins; lýðræðið? Ole Anton Bieltvedt Skoðun