Spjöld sögunnar

Á mánudag kom sonur minn átta ára heim með hrúgu af myndaspjöldum með andlitum sem ég kannaðist við úr sjónvarpinu. „Hvað er þetta?" spurði ég. „Hagfræðingaspjöld," svaraði hann. Við skiptumst á þeim í skólanum." „Svona eins og körfuboltaspjöldum?" „Það var í gamla daga. Nú eru hagfræðingar málið. Sjáðu, ég á einn Vilhjálm Bjarnason, Lilju Mósesdóttur og Ágúst Valfells. Ef ég eignast Ólaf Ísleifsson eða Yngva Örn Kristinsson get ég skipt þeim öllum fyrir Gylfa Magnússon eða Jón Daníelsson."

„Jahá. Og hver er vinsælastur?" spurði ég. „Ja, ég held eiginlega mest upp á hann." „Af hverju?" „Mér bara finnst það sannfærandi röksemdarfærsla að ef Alþjóðagjaldeyrissjóðurinn neyðir Ísland til samninga um IceSave-reikningana á forsendum Breta og Hollendinga, sé það í raun ávísun á þjóðargjaldþrot Íslendinga." Hann hafði nokkuð til síns máls. „Og halda flestir upp á Jón Daníelsson eins og þú?," hélt ég áfram. „Nei, flestir í mínum bekk halda upp á annaðhvort Þorvald Gylfason eða Gylfa Zoëga en margir í 3M halda með Lilju Mósesdóttur. Og ég veit um einn strák í 3E sem er að safna hári eins og Þórólfur Matthíasson."

„Edda Rós Karlsdóttir, færðu mikið fyrir hana?" „Nei, þú færð voða lítið fyrir hagfræðinga í greiningardeild. Ef þú ætlar að fá eitthvað fyrir Eddu Rós verðurðu líka að eiga Ingólf Bender eða Ásgeir Jónsson, því fyrir þrjá greiningardeildarhagfræðinga fær maður einn háskólahagfræðing." „En ég hefði haldið að hagfræðingar sem hafa tekið þátt í atvinnurekstri væru verðmætari en hinir, sagði ég. „Ekki eftir hrunið," svaraði sá litli. „Sjáðu bara Tryggva Þór Herbertsson."

Strákurinn hélt áfram að fræða mig um skiptimarkaðinn: „Sko, fyrir tvo prófessora við íslenskan háskóla - eða fjóra lektora - er hægt að fá einn íslenskan hagfræðing við útlenskan háskóla. Ég á til dæmis einn Jón Steinsson og í gær fékk vinur minn Gauta B. Eggertsson." „Og eru bara hagfræðingar í spilinu?" spurði ég. „Nja, Guðmundur Jónsson, prófessor í hagsögu, er gjaldgengur í flestum hópum og sumir fást til að taka við Hannesi Hólmsteini og Stefáni Ólafssyni, þótt þeir tilheyri faktískt félagsvísindadeild." Hann skellti bara upp úr þegar ég spurði út í Eirík Bergmann.

„En hvað um þennan," spurði ég og tók upp eitt spjaldið. „Hann hlýtur að vera dálítið dýrmætur, hann er jú bæði hagfræðingur og forsætisráðherra. „Nei," svaraði sá stutti íbygginn. „Geir er verðlaus."