Loksins er fallinn dómur sem tekur á ritfrelsi manna í bloggheimum. Það hlaut að koma að því.
Gaukur Úlfarsson Þormóðssonar er eplið í grennd við eikina sem móðgað hefur Ómar Valdimarsson júníor - og nú er vettvangurinn að sumu leyti skilgetið afkvæmi Spegilsins gamla; bloggið sjálft ... hinn frjálsi dónaskapur samtímans.
Spurningin er þessi: Hvað mega nafngreindir menn segja um aðra nafngreinda menn? Hvar er grensan? Er hún föst eða hreyfist hún með tíðarandanum?
Ósköpin öll sem ég hef lesið um sjálfan mig á bloggi og neti - og margt af því skítt. En mér finnst það partur af umræðunni - sumsé frjálsu flæði hugsana í þróttmiklu lýðræðissamfélagi - að láta misjafnlega miklar svívirðingar yfir sig ganga ... ef menn kvitta fyrir það.
Á maður ekki í þokkabót að heita skrápuð opinber persóna!
En aularnir, aumingjarnir, kúkalabbarnir eru að þessu í skjóli nafnleyndar. Það eru allt aðrir menn en þeir hinir semk skrifa undir nafni. Aularnie ru netrunkarar. Sannarlegir netperrar.
Þar og varla annars staðar en þar liggur vandinn.
Það segir á góðum stað: Þú verður að geta sagt það við mann sem þú ætlar að segja um mann.
Það gildir í bloggheimum. Það gildir almennt í lífinu.
Í ritfrjálsu samfélagi eiga menn seint að reiðast reiðilestrum nafngreindra pistlahöfunda. Þeir eru þó menn að því að reiðast í eigin nafni.
Hitt er vibbinn. Netrunkið.
Það er grundvallarmunur á því að vega að mönnum undir nafni eða nafnlaust ...
En auðvitað er mannlegt að móðgast. Og skrápurinn misjafn ...
-SER.
Fastir pennar