Ég vildi að það væri góðæri Ragnheiður Tryggvadóttir skrifar 24. júlí 2009 00:01 Ég græt stundum góðærið. Þótt það þyki ekki flott. Enda keppist fólk nú við að fordæma bruðlið og vitleysisganginn sem heltók okkur öll fyrir svo stuttu síðan. „Uss, ég keypti nú engan flatskjá," segir það, og þykist eitthvað betra en við hin. Auðvitað skammast ég mín fyrir flatskjáinn á eldhúsveggnum, ég fæst þó ekki til að viðurkenna að hann einn hafi sett samfélagið á hliðina. Ég vildi að það væri enn þá góðæri. Þegar ég rifja upp liðna tíma þegar peningarnir virtust spretta á trjánum, man ég eftir hlutum sem ég ætlaði að framkvæma en kom bara ekki í verk. Hélt sjálfsagt að góðærið myndi endast að eilífu. Ég ætlaði til dæmis alltaf að kaupa efri skápa í eldhúsið við tækifæri, en það verður varla úr þessu. Innréttingaverslunin er farin á hausinn og einhver nytjamarkaðurinn sprottinn upp í húsnæði verslunarinnar. Ég ætlaði líka alltaf að fá einhvern til að koma og þrífa og laga til heima hjá mér einu sinni í viku, eins og fínu frúrnar. Þá ætlaði ég að halda glæsileg matarboð í skínandi hreina húsinu mínu og bjóða gestum. Sennilega verður einhver bið á að gestirnir mínir komi í hreint hús. Eins ætlaði ég að ferðast svo mikið til útlanda. Þvælast um stórborgir, drekka latte á hverju götuhorni og borða úti. Nú hefur kaffifrappóinn, sem mér þykir svo góður, hækkað hátt í fimmhundruðkall. Ég græt það því að hafa ekki drukkið fleiri í góðærinu. Ég vildi að ég hefði smíðað suðursvalir á húsið í góðærinu. Ég vildi að ég hefði keypt appelsínugulu espressóvélina sem mig langaði svo í. Ég vildi að ég hefði farið oftar í bíó, ég vildi að ég hefði keypt rosalega marga hælaskó. Ég vildi að einhver hefði opnað kaffihús í Hlíðunum í góðærinu og seldi frappóinn á viðráðanlegu verði. Ég vildi að Miklabrautin hefði verið drifin í stokk í góðærinu. Ég vildi að hringvegurinn hefði verið tvöfaldaður í góðærinu. Ég vildi að það hefði verið lögð upphituð hraðbraut yfir Sprengisand í góðærinu! „Uss, hún ætti að skammast sín!" fussar sjálfsagt einhver og hefur rétt fyrir sér. En ég græt þá bara góðærið í hljóði. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ragnheiður Tryggvadóttir Mest lesið „Þetta er algerlega galið“ Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Stórveldi eiga hagsmuni en ekki vini: Deilur tveggja NATO ríkja um Grænland Hilmar Þór Hilmarsson Skoðun Vinnulag í rannsóknaverkefnum er ekki vísbending um stjórnarhætti þess sem borgar Haraldur Ólafsson Skoðun Hvernig getum við stigið upp úr sorginni? Birna Guðný Björnsdóttir Skoðun Fersk fyrirheit: máttur nýársheita og skýrra markmiða Árni Sigurðsson Skoðun Er sjávarútvegur einkamál kvótakónga? Finnbjörn A. Hermannsson Skoðun Er þetta alvöru? Bjarni Karlsson Skoðun Opið bréf til valkyrjanna þriggja Björn Sævar Einarsson Skoðun Opið bréf til forystu Kennarasambands Íslands (KÍ): Endurskoðum aðferðafræði verkfallsins Valgerður Bára Bárðardóttir Skoðun „Forðastu múslímana,“ sögðu öfgahægrimenn mér Guðni Freyr Öfjörð Skoðun
Ég græt stundum góðærið. Þótt það þyki ekki flott. Enda keppist fólk nú við að fordæma bruðlið og vitleysisganginn sem heltók okkur öll fyrir svo stuttu síðan. „Uss, ég keypti nú engan flatskjá," segir það, og þykist eitthvað betra en við hin. Auðvitað skammast ég mín fyrir flatskjáinn á eldhúsveggnum, ég fæst þó ekki til að viðurkenna að hann einn hafi sett samfélagið á hliðina. Ég vildi að það væri enn þá góðæri. Þegar ég rifja upp liðna tíma þegar peningarnir virtust spretta á trjánum, man ég eftir hlutum sem ég ætlaði að framkvæma en kom bara ekki í verk. Hélt sjálfsagt að góðærið myndi endast að eilífu. Ég ætlaði til dæmis alltaf að kaupa efri skápa í eldhúsið við tækifæri, en það verður varla úr þessu. Innréttingaverslunin er farin á hausinn og einhver nytjamarkaðurinn sprottinn upp í húsnæði verslunarinnar. Ég ætlaði líka alltaf að fá einhvern til að koma og þrífa og laga til heima hjá mér einu sinni í viku, eins og fínu frúrnar. Þá ætlaði ég að halda glæsileg matarboð í skínandi hreina húsinu mínu og bjóða gestum. Sennilega verður einhver bið á að gestirnir mínir komi í hreint hús. Eins ætlaði ég að ferðast svo mikið til útlanda. Þvælast um stórborgir, drekka latte á hverju götuhorni og borða úti. Nú hefur kaffifrappóinn, sem mér þykir svo góður, hækkað hátt í fimmhundruðkall. Ég græt það því að hafa ekki drukkið fleiri í góðærinu. Ég vildi að ég hefði smíðað suðursvalir á húsið í góðærinu. Ég vildi að ég hefði keypt appelsínugulu espressóvélina sem mig langaði svo í. Ég vildi að ég hefði farið oftar í bíó, ég vildi að ég hefði keypt rosalega marga hælaskó. Ég vildi að einhver hefði opnað kaffihús í Hlíðunum í góðærinu og seldi frappóinn á viðráðanlegu verði. Ég vildi að Miklabrautin hefði verið drifin í stokk í góðærinu. Ég vildi að hringvegurinn hefði verið tvöfaldaður í góðærinu. Ég vildi að það hefði verið lögð upphituð hraðbraut yfir Sprengisand í góðærinu! „Uss, hún ætti að skammast sín!" fussar sjálfsagt einhver og hefur rétt fyrir sér. En ég græt þá bara góðærið í hljóði.
Stórveldi eiga hagsmuni en ekki vini: Deilur tveggja NATO ríkja um Grænland Hilmar Þór Hilmarsson Skoðun
Vinnulag í rannsóknaverkefnum er ekki vísbending um stjórnarhætti þess sem borgar Haraldur Ólafsson Skoðun
Opið bréf til forystu Kennarasambands Íslands (KÍ): Endurskoðum aðferðafræði verkfallsins Valgerður Bára Bárðardóttir Skoðun
Stórveldi eiga hagsmuni en ekki vini: Deilur tveggja NATO ríkja um Grænland Hilmar Þór Hilmarsson Skoðun
Vinnulag í rannsóknaverkefnum er ekki vísbending um stjórnarhætti þess sem borgar Haraldur Ólafsson Skoðun
Opið bréf til forystu Kennarasambands Íslands (KÍ): Endurskoðum aðferðafræði verkfallsins Valgerður Bára Bárðardóttir Skoðun