Upprisa eftir aftöku á torginu Jón Sigurður Eyjólfsson skrifar 11. janúar 2009 10:22 Sá stjórnmálamaður sem hefur reynst mér hvað best er Jóhanna Sigurðardóttir. Hún er reyndar enginn sérstakur velgjörðarmaður minn en henni rataðist á munn eitt mesta sannleikskorn sem hrokkið hefur upp úr nokkrum sjórnmálamanni. Ég á vissulega við þá fleygu setningu: Minn tími mun koma. Eflaust væri mörgum hollt um þessar mundir að minnast þess að það reynist iðulega rétt. Það hefur alla vega komið sér afar vel fyrir mig, sérstaklega á augnablikum þar sem niðurlægingin gerir manni lífið leitt, að minnast þess að aldrei eru öll sund lokuð. Tími manns kemur alltaf eins og hjá Jóhönnu sem blómstraði mörgum sinnum eftir að hafa hótað því svo eftirminnilega. Ég reyndi gildi þessarar speki fyrst þegar ég var í hlandspreng í þéttbýlu hverfi í Aþenu þar sem ég bjó. Ég var reyndar í miklum flýti en engin kaffihús voru nálægt eða almenningsklósett sem finna mætti skjótt. Ég smeygði mér því bak við runna einn á litlu torgi til að tappa af enda alinn upp við fjöruborðið vestur á fjörðum þar sem maður átti stundum fótum fjör að launa þegar grásleppurkarlarnir hleyptu af meðan þeir sögðu frá aflaföngum. Ég var hins vegar svo óheppinn í þetta skiptið að þótt ég sæist ekki af götunni var útsýnið gott frá svölunum í nálægri blokk. Því miður var óheppilega fjölmennt á svölunum þennan dag og var ýmsum skemmt á minn kostnað. Ein húsmóðir var þó alls ekki kát með uppistandið og æpti: "Heldur þú að þetta sé almenningsklósett eða hvað, hálfvitinn þinn!" Ég sagði henni að ég ætti í erfiðleikum með að ræða málin við þessar aðstæður. Þessi sveitamennska þótti af síðustu sort og var ég ekki upplitsdjarfur næstu daga. En frekar en að bæla niður sveitamanninn í mér minntist ég orða Jóhönnu og fyrr en varði reyndist það hin mesta gæfa fyrir nágranna mína að hafa sveitamann í hverfinu sem hugsaði ekki eins og borgarbarn. Og minn tími kom en ég fer ekki meira í þá sálma enda kenndu grásleppukarlarnir mér það að betra væri að gorta sig sem minnst. Hins vegar er hollt að minnast þess að aldrei skuli maður afskrifa neinn, ekki heldur sjálfan sig þótt maður sé gripinn að verknaði úti á torgi með afleggjarann í höndunum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Jón Sigurður Eyjólfsson Mest lesið Þegar móðir mín kvaddi okkur fyrir einu ári síðan í dag Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Ef Trump tapar kosningunum… Jun Þór Morikawa Skoðun Davíð Oddsson stendur ekki við eigin ritsjórnarstefnu - Þolir og birtir ekki gagnrýni á eigin skrif Ole Anton Bieltvedt Skoðun Ómarktæk skoðanakönnun Marinó G. Njálsson Skoðun Þegar ómennskan vitnar í lög Bubbi Morthens Skoðun Framlengjum séreignarleiðina til að vernda heimilin Vilhjálmur Hilmarsson Skoðun Bóf-ar(ion)? Gunnar Hólmsteinn Ársælsson Skoðun Álit Einhverfupaunksins um ABA meðferð og kennslu á Íslandi Sigrún Ósk Stefánsdóttir Skoðun Áherslur ráðherra skipta máli Heimir Örn Árnason Skoðun Líf án ótta og gjöfin í andlegri vakningu Birna Guðný Björnsdóttir Skoðun
Sá stjórnmálamaður sem hefur reynst mér hvað best er Jóhanna Sigurðardóttir. Hún er reyndar enginn sérstakur velgjörðarmaður minn en henni rataðist á munn eitt mesta sannleikskorn sem hrokkið hefur upp úr nokkrum sjórnmálamanni. Ég á vissulega við þá fleygu setningu: Minn tími mun koma. Eflaust væri mörgum hollt um þessar mundir að minnast þess að það reynist iðulega rétt. Það hefur alla vega komið sér afar vel fyrir mig, sérstaklega á augnablikum þar sem niðurlægingin gerir manni lífið leitt, að minnast þess að aldrei eru öll sund lokuð. Tími manns kemur alltaf eins og hjá Jóhönnu sem blómstraði mörgum sinnum eftir að hafa hótað því svo eftirminnilega. Ég reyndi gildi þessarar speki fyrst þegar ég var í hlandspreng í þéttbýlu hverfi í Aþenu þar sem ég bjó. Ég var reyndar í miklum flýti en engin kaffihús voru nálægt eða almenningsklósett sem finna mætti skjótt. Ég smeygði mér því bak við runna einn á litlu torgi til að tappa af enda alinn upp við fjöruborðið vestur á fjörðum þar sem maður átti stundum fótum fjör að launa þegar grásleppurkarlarnir hleyptu af meðan þeir sögðu frá aflaföngum. Ég var hins vegar svo óheppinn í þetta skiptið að þótt ég sæist ekki af götunni var útsýnið gott frá svölunum í nálægri blokk. Því miður var óheppilega fjölmennt á svölunum þennan dag og var ýmsum skemmt á minn kostnað. Ein húsmóðir var þó alls ekki kát með uppistandið og æpti: "Heldur þú að þetta sé almenningsklósett eða hvað, hálfvitinn þinn!" Ég sagði henni að ég ætti í erfiðleikum með að ræða málin við þessar aðstæður. Þessi sveitamennska þótti af síðustu sort og var ég ekki upplitsdjarfur næstu daga. En frekar en að bæla niður sveitamanninn í mér minntist ég orða Jóhönnu og fyrr en varði reyndist það hin mesta gæfa fyrir nágranna mína að hafa sveitamann í hverfinu sem hugsaði ekki eins og borgarbarn. Og minn tími kom en ég fer ekki meira í þá sálma enda kenndu grásleppukarlarnir mér það að betra væri að gorta sig sem minnst. Hins vegar er hollt að minnast þess að aldrei skuli maður afskrifa neinn, ekki heldur sjálfan sig þótt maður sé gripinn að verknaði úti á torgi með afleggjarann í höndunum.
Davíð Oddsson stendur ekki við eigin ritsjórnarstefnu - Þolir og birtir ekki gagnrýni á eigin skrif Ole Anton Bieltvedt Skoðun
Davíð Oddsson stendur ekki við eigin ritsjórnarstefnu - Þolir og birtir ekki gagnrýni á eigin skrif Ole Anton Bieltvedt Skoðun