Nýtt tækifæri Gerður Kristný skrifar 19. janúar 2009 03:00 Ekki fyrr hafði ég skráð mig inn á snjáldurskjóðuna „Face-book" að gömul bekkjarsystkini birtust og buðu mig velkomna. Þau höfðu þegar stofnað grúppu þar sem getur að líta gamlar ljósmyndir af okkur með tíkarspena og frostbitnar kinnar íklædd rúllu-kragapeysum og skálmvíðum buxum. Þetta er einmitt útlitið sem manni finnst ósköp sætt í ofurstíliseruðum dönskum sjónvarpsþáttum en vekja hjá manni hroll þegar þessi flíslausu ár rifjast upp. Tíminn þegar teygjuefni fannst ekki í barnabuxum og ull þótti ekki ull nema hún stingi. Þetta var eins og að klæða sig í býflugnasverm. Mér fannst skemmtilegt að ná aftur sambandi við bekkjarsystkini sem ég hef sum ekki hitt svo árum skiptir og eru jafnvel flutt úr landi. Það er gaman að geta vafrað inn í líf þeirra, sjá hvað þau hafa fyrir stafni, athuga hverja þau þekkja og hvort þau séu ekki örugglega svolítið glöð. Það mátti svo sem sjá fyrir hverjir ættu eftir að sýna mestan lit inni á Snjáldur-skjóðunni, hverjir myndu færa oftast inn athugasemdir og fréttir úr eigin lífi. Við höfum í raun lítið breyst á 25 árum - og þó. Á sínum tíma var ég fegin að útskrifast úr þessum bekk. Þegar ég heyri fólk sem alist hefur upp í þorpum úti á landi segja frá þeim takmarkalausa smábæjarbrag sem þar viðgengst með tilheyrandi uppnefnum og niðurrifi veit ég nákvæmlega um hvað það er að tala. Í skólanum mínum gátu atburðir elt fólk úr sjö ára bekk upp í þann níunda. Það var engin leið að hrista af sér leiðinleg atvik eða fjarstæðukenndan söguburð. Allir voru fastir í rullum sem þeir komust ekki úr. Á snjáldurskjóðunni fáum við tækifæri til að byrja upp á nýtt. Í síðustu viku bættist ein bekkjarsystirin við og óskaði eftir að fá að bætast við minn vinafjöld. Ég hélt það nú og stakk upp á henni sem vini við alla hina úr árganginum. Skyndilega varð mér ljóst að það er nákvæmlega þannig sem ég vona að móttökurnar verði þegar ég dey. Kunnugleg andlit bjóði mig velkomna og leiði mig hikstalaust inn í hópinn. Síðan á tíminn eftir að líða við leik og söng svona eins og á Þjóðhátíð. Kannski á samt einhver eftir að leggja frá sér lundann og spyrja hvar hinn eða þessi sé, hvort hann eða hún ætti ekki að vera komin/n. Þá yppum við hin bara öxlum og svörum: „Æ, ætli þau hafi ekki bara farið á hinn staðinn. Þau voru jú alltaf að stríða." Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Gerður Kristný Mest lesið Transumræðan og ruglið um fjölda kynja Einar Steingrímsson Skoðun Foreldrar þurfa bara að vera duglegri Björg Magnúsdóttir Skoðun Magga Stína! Helga Völundardóttir Skoðun 752 dánir vegna geðheilsuvanda – enginn vegna fjölþáttaógnar Grímur Atlason Skoðun Uppgjöf Reykjavíkurborgar í leikskólamálum Finnbjörn A. Hermannsson,Sonja Ýr Þorbergsdóttir Skoðun Leikskólar eru ekki munaður Íris Eva Gísladóttir Skoðun Kópavogsmódelið – sveigjanleiki á pappír, en álag á foreldrar í raun og veru Örn Arnarson Skoðun Dýrkeypt eftirlitsleysi Lilja Björk Guðmundsdóttir Skoðun Minntist ekkert á Evrópusambandið Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun 7 milljarða húsnæðisstuðningur afnuminn… en hvað kemur í staðinn? Vilhjálmur Hilmarsson Skoðun
Ekki fyrr hafði ég skráð mig inn á snjáldurskjóðuna „Face-book" að gömul bekkjarsystkini birtust og buðu mig velkomna. Þau höfðu þegar stofnað grúppu þar sem getur að líta gamlar ljósmyndir af okkur með tíkarspena og frostbitnar kinnar íklædd rúllu-kragapeysum og skálmvíðum buxum. Þetta er einmitt útlitið sem manni finnst ósköp sætt í ofurstíliseruðum dönskum sjónvarpsþáttum en vekja hjá manni hroll þegar þessi flíslausu ár rifjast upp. Tíminn þegar teygjuefni fannst ekki í barnabuxum og ull þótti ekki ull nema hún stingi. Þetta var eins og að klæða sig í býflugnasverm. Mér fannst skemmtilegt að ná aftur sambandi við bekkjarsystkini sem ég hef sum ekki hitt svo árum skiptir og eru jafnvel flutt úr landi. Það er gaman að geta vafrað inn í líf þeirra, sjá hvað þau hafa fyrir stafni, athuga hverja þau þekkja og hvort þau séu ekki örugglega svolítið glöð. Það mátti svo sem sjá fyrir hverjir ættu eftir að sýna mestan lit inni á Snjáldur-skjóðunni, hverjir myndu færa oftast inn athugasemdir og fréttir úr eigin lífi. Við höfum í raun lítið breyst á 25 árum - og þó. Á sínum tíma var ég fegin að útskrifast úr þessum bekk. Þegar ég heyri fólk sem alist hefur upp í þorpum úti á landi segja frá þeim takmarkalausa smábæjarbrag sem þar viðgengst með tilheyrandi uppnefnum og niðurrifi veit ég nákvæmlega um hvað það er að tala. Í skólanum mínum gátu atburðir elt fólk úr sjö ára bekk upp í þann níunda. Það var engin leið að hrista af sér leiðinleg atvik eða fjarstæðukenndan söguburð. Allir voru fastir í rullum sem þeir komust ekki úr. Á snjáldurskjóðunni fáum við tækifæri til að byrja upp á nýtt. Í síðustu viku bættist ein bekkjarsystirin við og óskaði eftir að fá að bætast við minn vinafjöld. Ég hélt það nú og stakk upp á henni sem vini við alla hina úr árganginum. Skyndilega varð mér ljóst að það er nákvæmlega þannig sem ég vona að móttökurnar verði þegar ég dey. Kunnugleg andlit bjóði mig velkomna og leiði mig hikstalaust inn í hópinn. Síðan á tíminn eftir að líða við leik og söng svona eins og á Þjóðhátíð. Kannski á samt einhver eftir að leggja frá sér lundann og spyrja hvar hinn eða þessi sé, hvort hann eða hún ætti ekki að vera komin/n. Þá yppum við hin bara öxlum og svörum: „Æ, ætli þau hafi ekki bara farið á hinn staðinn. Þau voru jú alltaf að stríða."
Uppgjöf Reykjavíkurborgar í leikskólamálum Finnbjörn A. Hermannsson,Sonja Ýr Þorbergsdóttir Skoðun
Kópavogsmódelið – sveigjanleiki á pappír, en álag á foreldrar í raun og veru Örn Arnarson Skoðun
Uppgjöf Reykjavíkurborgar í leikskólamálum Finnbjörn A. Hermannsson,Sonja Ýr Þorbergsdóttir Skoðun
Kópavogsmódelið – sveigjanleiki á pappír, en álag á foreldrar í raun og veru Örn Arnarson Skoðun