Fjandskapur við skriðsóley Páll Baldvin Baldvinsson skrifar 23. júní 2009 06:00 Umhverfis grösin er sprottið þétt fagurgrænt teppi af arfa. Kræklurnar standa uppúr teppinu en undir er einhver tegund sem ég ber ekki kennsl á. Þar í bland sé ég fornan fjanda minn í garðrækt, skriðsóleyjaranga. Í jaðrinu eru gott ef ekki er njólablöð. Ofar öllu eru mín glæstu kartöflugrös. Stæðileg og fönguleg liggja þau í brúskum ofan á illgresinu sem er svo þétt í smágervðri rótinni að stinga má fingrum undir teppið og svopta ví burtu með einu handtaki svo lófastórt gat verður eftir í grænni voðinni. Hver ber ábyrgð á þessu? Garðurinn var nýplægður uppúr eldri görðum og í hann fór vænn skammtur af hrossataði. Hér bar alllt að sama brunni: kangvinn órækt hafði fyllt mómoldina illgresisfræjum og ekki bætti taðið úr: einhver hrossaræktandinn hefur beitt stóði sínu sem þessu taði skeit á arfagresjur. Nú þarf ég að þrífa eftir hann. Það er létt verk að fletta illgresisbreiðunni af beðinu, því fyrsta af fjórum. Neðsta beðið í slakkanum er sínu verst: þar heyir skriðpuntur hetjulega baráttu fyrir lífi sínu og þegar efri beðin öll eru hrein bærist blaðfagur punturinn í kvöldbænum. Þar örlar ekki á grasi. Gleymdist að pota útsæði niður í það? Leit er skipulögð í huganum eftir fáa daga. Líkastil verður að stinga þann part upp, hreinsa beðið á stórum parti eins og veikan stjórnmálaflokk. Gott maður lumar á rauðu útsæði á tryggum stað sem kemur nú til góða, fagurlega spírað í svörtum poka við rétt hitastig. Allt um kring eru félagar mínir, allt ókunnir menn, karla og konur að huga að ræktinni. Bjartar akrílbreiður dimmgrá plöst og sérstiðin fyrir bogagrindur skreyta lundinn, götur teknar að verða torfærar fyrir grjóttýnslunni sem skilar upp úr moldinni smáhrugum milli stærri fanga úr steinaríkinu. Það lítur vel út með uppskeruna, grösin komin vel af stað. Keikir kálblöðungar eru fyrirferðar miklir í beði nágrannans. Handan við órætina þusar umferðin með einstaka rokum manna með vélarafl við tærnar. Lengst niðurfrá hjalar áin. Okkur vantar rigningu, það er stöku dreif af smádropum sem standa ekki undir nafninu skúr. Þá er kallað. Maður er komin upp í birkitré og lítur nú yfir veldi sumarsins í borgarlandinu. Hér er minn heimur og sá er stór. Hann er yfir tímanum snáðinn og greinin vaggar kærlega undir honum. Og svo dettur á dúnalogn í kvöldblíðunni. Gatan tæmist andartak og þá heyrist fugl. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Páll Baldvin Baldvinsson Mest lesið Kyn og vægi líkamans Gunnar Snorri Árnason Skoðun Lokun Leo Seafood - Afleiðing tvöföldunar veiðigjalda Sigurgeir B. Kristgeirsson Skoðun Bakslag í skoðanafrelsi? Kári Allansson Skoðun Við getum öll stutt við lesskilning barna - Gleðilegan dag læsis Auður Soffía Björgvinsdóttir Skoðun Að gjamma á stóra grábjörninn getur haft afleiðingar! Davíð Bergmann Skoðun Vægið eftir sem áður dropi í hafið Hjörtur J Guðmundsson Skoðun Við erum ekki valdalausar. Við erum óbrjótandi Noorina Khalikyar Skoðun Allir geta hjálpað einhverjum Árni Sigurðsson Skoðun Getur þjóð orðið of rík? – Ádeila frá Noregi sem getur átt við um Ísland Júlíus Valsson Skoðun Umfjöllun Kastljóss Þorgrímur Sigmundsson Skoðun
Umhverfis grösin er sprottið þétt fagurgrænt teppi af arfa. Kræklurnar standa uppúr teppinu en undir er einhver tegund sem ég ber ekki kennsl á. Þar í bland sé ég fornan fjanda minn í garðrækt, skriðsóleyjaranga. Í jaðrinu eru gott ef ekki er njólablöð. Ofar öllu eru mín glæstu kartöflugrös. Stæðileg og fönguleg liggja þau í brúskum ofan á illgresinu sem er svo þétt í smágervðri rótinni að stinga má fingrum undir teppið og svopta ví burtu með einu handtaki svo lófastórt gat verður eftir í grænni voðinni. Hver ber ábyrgð á þessu? Garðurinn var nýplægður uppúr eldri görðum og í hann fór vænn skammtur af hrossataði. Hér bar alllt að sama brunni: kangvinn órækt hafði fyllt mómoldina illgresisfræjum og ekki bætti taðið úr: einhver hrossaræktandinn hefur beitt stóði sínu sem þessu taði skeit á arfagresjur. Nú þarf ég að þrífa eftir hann. Það er létt verk að fletta illgresisbreiðunni af beðinu, því fyrsta af fjórum. Neðsta beðið í slakkanum er sínu verst: þar heyir skriðpuntur hetjulega baráttu fyrir lífi sínu og þegar efri beðin öll eru hrein bærist blaðfagur punturinn í kvöldbænum. Þar örlar ekki á grasi. Gleymdist að pota útsæði niður í það? Leit er skipulögð í huganum eftir fáa daga. Líkastil verður að stinga þann part upp, hreinsa beðið á stórum parti eins og veikan stjórnmálaflokk. Gott maður lumar á rauðu útsæði á tryggum stað sem kemur nú til góða, fagurlega spírað í svörtum poka við rétt hitastig. Allt um kring eru félagar mínir, allt ókunnir menn, karla og konur að huga að ræktinni. Bjartar akrílbreiður dimmgrá plöst og sérstiðin fyrir bogagrindur skreyta lundinn, götur teknar að verða torfærar fyrir grjóttýnslunni sem skilar upp úr moldinni smáhrugum milli stærri fanga úr steinaríkinu. Það lítur vel út með uppskeruna, grösin komin vel af stað. Keikir kálblöðungar eru fyrirferðar miklir í beði nágrannans. Handan við órætina þusar umferðin með einstaka rokum manna með vélarafl við tærnar. Lengst niðurfrá hjalar áin. Okkur vantar rigningu, það er stöku dreif af smádropum sem standa ekki undir nafninu skúr. Þá er kallað. Maður er komin upp í birkitré og lítur nú yfir veldi sumarsins í borgarlandinu. Hér er minn heimur og sá er stór. Hann er yfir tímanum snáðinn og greinin vaggar kærlega undir honum. Og svo dettur á dúnalogn í kvöldblíðunni. Gatan tæmist andartak og þá heyrist fugl.
Við getum öll stutt við lesskilning barna - Gleðilegan dag læsis Auður Soffía Björgvinsdóttir Skoðun
Við getum öll stutt við lesskilning barna - Gleðilegan dag læsis Auður Soffía Björgvinsdóttir Skoðun