Nýting og niðurrif Þórhildur Elín Elínardóttir skrifar 29. júní 2009 06:00 Nú á miðju sumri hopar jafnvel ljótleiki kreppunnar dálítið fyrir birtunni, næstum allt virðist fallegra í góðu veðri. Ummerki hrunsins eru þó hvarvetna sýnileg, jafn sorglega æpandi og daglegar fréttir af atvinnuleysi og gjaldþrotum. Enginn er ósnortinn, nema að því er virðist þeir sem í eigin þágu hjuggu harðast í undirstöðurnar en sýna nú ekki snefil af eftirsjá. Um daginn birtist lítil en athyglisverð frétt í Mogganum. Þar segir frá bandarískri hugmynd um að rífa hverfi í niðurníðslu til að stemma stigu við hnignun borga og því líkt við það þegar visin grein er sniðin af annars lifandi tré. Í stað þess að bíða eftir því að yfirgefnar byggingar smiti vesöldinni út í umhverfið sé betra að skipuleggja borgina upp á nýtt, fjarlægja ræksnin. Sjaldan höfum við haft meiri þörf fyrir gagnlegt ímyndunarafl og nú. Vissulega er hér enn ekki að finna niðurnídd hverfi sambærileg þeim sem kveiktu umrædda hugmynd, en kannski getum við staðfært hana og notað, því nógur er efniviðurinn. Til dæmis fjöldinn allur af óseldum íbúðum, hálfköruðum byggingum og verklausum vinnuvélum. Sívaxandi atvinnuleysi. Félagslegar íbúðarblokkir. Og skortur á fangelsisrými svo nú þurfa brotamenn jafnvel að deila herberginu sínu. Varðandi það síðasta verð ég reyndar að játa að samúð mín er dálítið upptekin, til dæmis hjá heiðarlegu fólki á elliheimilum sem allt of lengi hefur þurft að sætta sig við að kúldrast síðustu æviárin með herbergisfélögum. En burtséð frá mínum prívat skoðunum höfum við ýmis verkefni við höndina. Í fyrsta lagi eiga ríkisbankarnir nú þegar fjölda auðra íbúða vítt og breitt. Samansöfnuð vandamál hafa tilhneigingu til að eflast fremur en leysast. Í stað þess að hrúga þeim félagslega þurfandi saman á fáa fátæktarstimplaða staði væri hægt að bjóða þeim betri kosti og nýta þannig þetta ónotaða húsnæði. Í öðu lagi eru niðurníddu félagsíbúðarblokkirnar hvergi betur komnar en á haugunum og til þess höfum við nú margar margar verklausar, en vinnufúsar hendur. Í þriðja lagi standa efstu hæðirnar á ljóta glerturninum í Borgartúninu auðar og eru upplagðar í nýtt fangelsi. Glæsilegt skuldafangelsi fyrir til dæmis þá sem komu okkur á kaldan klakann. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þórhildur Elín Elínardóttir Mest lesið Magga Stína! Helga Völundardóttir Skoðun Foreldrar þurfa bara að vera duglegri Björg Magnúsdóttir Skoðun Uppgjöf Reykjavíkurborgar í leikskólamálum Finnbjörn A. Hermannsson,Sonja Ýr Þorbergsdóttir Skoðun Dýrkeypt eftirlitsleysi Lilja Björk Guðmundsdóttir Skoðun Minntist ekkert á Evrópusambandið Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun 7 milljarða húsnæðisstuðningur afnuminn… en hvað kemur í staðinn? Vilhjálmur Hilmarsson Skoðun Kópavogsmódelið – sveigjanleiki á pappír, en álag á foreldrar í raun og veru Örn Arnarson Skoðun Þetta er námið sem lifir áfram Bryngeir Valdimarsson Skoðun Sólheimar í Grímsnesi – að gefnu tilefni Páll Sævar Garðarsson,Sigurður Örn Guðbjörnsson Skoðun Svindl eða sjálfsvernd? Sigurður Árni Reynisson Skoðun
Nú á miðju sumri hopar jafnvel ljótleiki kreppunnar dálítið fyrir birtunni, næstum allt virðist fallegra í góðu veðri. Ummerki hrunsins eru þó hvarvetna sýnileg, jafn sorglega æpandi og daglegar fréttir af atvinnuleysi og gjaldþrotum. Enginn er ósnortinn, nema að því er virðist þeir sem í eigin þágu hjuggu harðast í undirstöðurnar en sýna nú ekki snefil af eftirsjá. Um daginn birtist lítil en athyglisverð frétt í Mogganum. Þar segir frá bandarískri hugmynd um að rífa hverfi í niðurníðslu til að stemma stigu við hnignun borga og því líkt við það þegar visin grein er sniðin af annars lifandi tré. Í stað þess að bíða eftir því að yfirgefnar byggingar smiti vesöldinni út í umhverfið sé betra að skipuleggja borgina upp á nýtt, fjarlægja ræksnin. Sjaldan höfum við haft meiri þörf fyrir gagnlegt ímyndunarafl og nú. Vissulega er hér enn ekki að finna niðurnídd hverfi sambærileg þeim sem kveiktu umrædda hugmynd, en kannski getum við staðfært hana og notað, því nógur er efniviðurinn. Til dæmis fjöldinn allur af óseldum íbúðum, hálfköruðum byggingum og verklausum vinnuvélum. Sívaxandi atvinnuleysi. Félagslegar íbúðarblokkir. Og skortur á fangelsisrými svo nú þurfa brotamenn jafnvel að deila herberginu sínu. Varðandi það síðasta verð ég reyndar að játa að samúð mín er dálítið upptekin, til dæmis hjá heiðarlegu fólki á elliheimilum sem allt of lengi hefur þurft að sætta sig við að kúldrast síðustu æviárin með herbergisfélögum. En burtséð frá mínum prívat skoðunum höfum við ýmis verkefni við höndina. Í fyrsta lagi eiga ríkisbankarnir nú þegar fjölda auðra íbúða vítt og breitt. Samansöfnuð vandamál hafa tilhneigingu til að eflast fremur en leysast. Í stað þess að hrúga þeim félagslega þurfandi saman á fáa fátæktarstimplaða staði væri hægt að bjóða þeim betri kosti og nýta þannig þetta ónotaða húsnæði. Í öðu lagi eru niðurníddu félagsíbúðarblokkirnar hvergi betur komnar en á haugunum og til þess höfum við nú margar margar verklausar, en vinnufúsar hendur. Í þriðja lagi standa efstu hæðirnar á ljóta glerturninum í Borgartúninu auðar og eru upplagðar í nýtt fangelsi. Glæsilegt skuldafangelsi fyrir til dæmis þá sem komu okkur á kaldan klakann.
Uppgjöf Reykjavíkurborgar í leikskólamálum Finnbjörn A. Hermannsson,Sonja Ýr Þorbergsdóttir Skoðun
Kópavogsmódelið – sveigjanleiki á pappír, en álag á foreldrar í raun og veru Örn Arnarson Skoðun
Uppgjöf Reykjavíkurborgar í leikskólamálum Finnbjörn A. Hermannsson,Sonja Ýr Þorbergsdóttir Skoðun
Kópavogsmódelið – sveigjanleiki á pappír, en álag á foreldrar í raun og veru Örn Arnarson Skoðun