Þúsund þorskar Ragnheiður Tryggvadóttir skrifar 15. júlí 2010 06:00 Mér fannst alltaf að sérhver Íslendingur þyrfti að geta sagst hafa unnið í fiski, þessum undirstöðuatvinnuvegi þjóðarinnar. Síldarárin eru enda umvafin rómantík í hugum okkar. Ég var því með fiðrildi í maganum þegar ég var leidd inn í iðandi salinn í hvítum gúmmístígvélum. Í félagi við vinkonu hafði ég ráðið mig í vinnu í frystihúsi í þorpi við sjávarsíðuna og gat varla beðið eftir að demba mér í slorið. Sveitalubbinn ég hafði aldrei áður stigið inn í frystihús og yfirþyrmandi fisklyktin þrengdi sér inn um öll vit. Ég lét þó á engu bera og fylgdi verkstjóranum sem hraðstíg teymdi okkur um. Vinkonan var betur sett, alin upp í saltfiskvinnslu. Verkstjórinn talaði hátt til að yfirgnæfa hávaðann í vélunum. Eftir örstutta sýnikennslu í beitingu hnífa og brýningum skildi hún okkur eftir í höndum kvennanna á bandinu sem hraðhentar hreinsuðu flökin, þær myndu segja okkur til. Þegar ég sneri mér að næstu manneskju til að kynna mig leit hún ekki upp heldur öskraði „kar"! Hér var greinilega enginn tími fyrir kurteisishjal, hendur þyrftu að standa fram úr ermum. Handtökin voru mér ókunn. Ég skar hvert flakið á eftir öðru í tætlur þar sem ég slóst við hringormana og sneiddi ugga og sporð. Færibandið rúllaði fyrir framan mig og ég hafði ekki undan. Konan við hliðina á mér gaf mér illt auga þegar hún sópaði til sín flökunum sem ég hefði átt að klára og gaf ekkert fyrir afsakandi bros mitt. þegar vinnudegi lauk var lágt á mér risið. Ég stóð mig illa og ekkert skár næstu daga. Verkstjórinn færði okkur því á sögina og útundan mér sá ég konurnar á bandinu glotta þar sem við ráðvilltar eltum þá hraðstígu að hrikalegri söginni. „Sagið svo ekki af ykkur hendurnar" öskraði hún á okkur. Vinnudagurinn hófst klukkan 6 og stóð til klukkan 7, frí á sunnudögum. Flökurhvítar í framan afhausuðum við kola við hvínandi sögina í þrjár vikur. Þá gáfumst við upp, pökkuðum okkar hafurtaski og keyrðum á seinna hundraðinu heim, ekki með vott af rómantík í hjörtunum yfir slorlyktinni sem sat föst í vitunum. Mér finnst reyndar enn þá að sérhver Íslendingur þurfi að geta sagst hafa unnið í fiski, þessum undirstöðuatvinnuvegi þjóðarinnar. Og í hvert sinn sem ég hendi soðningu í pott hugsa ég til kvennanna á bandinu sem hirtu upp eftir mig slakann. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ragnheiður Tryggvadóttir Mest lesið „Þetta er algerlega galið“ Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Stórveldi eiga hagsmuni en ekki vini: Deilur tveggja NATO ríkja um Grænland Hilmar Þór Hilmarsson Skoðun Vinnulag í rannsóknaverkefnum er ekki vísbending um stjórnarhætti þess sem borgar Haraldur Ólafsson Skoðun Hvernig getum við stigið upp úr sorginni? Birna Guðný Björnsdóttir Skoðun Fersk fyrirheit: máttur nýársheita og skýrra markmiða Árni Sigurðsson Skoðun Er þetta alvöru? Bjarni Karlsson Skoðun Er sjávarútvegur einkamál kvótakónga? Finnbjörn A. Hermannsson Skoðun Opið bréf til valkyrjanna þriggja Björn Sævar Einarsson Skoðun Opið bréf til forystu Kennarasambands Íslands (KÍ): Endurskoðum aðferðafræði verkfallsins Valgerður Bára Bárðardóttir Skoðun „Forðastu múslímana,“ sögðu öfgahægrimenn mér Guðni Freyr Öfjörð Skoðun
Mér fannst alltaf að sérhver Íslendingur þyrfti að geta sagst hafa unnið í fiski, þessum undirstöðuatvinnuvegi þjóðarinnar. Síldarárin eru enda umvafin rómantík í hugum okkar. Ég var því með fiðrildi í maganum þegar ég var leidd inn í iðandi salinn í hvítum gúmmístígvélum. Í félagi við vinkonu hafði ég ráðið mig í vinnu í frystihúsi í þorpi við sjávarsíðuna og gat varla beðið eftir að demba mér í slorið. Sveitalubbinn ég hafði aldrei áður stigið inn í frystihús og yfirþyrmandi fisklyktin þrengdi sér inn um öll vit. Ég lét þó á engu bera og fylgdi verkstjóranum sem hraðstíg teymdi okkur um. Vinkonan var betur sett, alin upp í saltfiskvinnslu. Verkstjórinn talaði hátt til að yfirgnæfa hávaðann í vélunum. Eftir örstutta sýnikennslu í beitingu hnífa og brýningum skildi hún okkur eftir í höndum kvennanna á bandinu sem hraðhentar hreinsuðu flökin, þær myndu segja okkur til. Þegar ég sneri mér að næstu manneskju til að kynna mig leit hún ekki upp heldur öskraði „kar"! Hér var greinilega enginn tími fyrir kurteisishjal, hendur þyrftu að standa fram úr ermum. Handtökin voru mér ókunn. Ég skar hvert flakið á eftir öðru í tætlur þar sem ég slóst við hringormana og sneiddi ugga og sporð. Færibandið rúllaði fyrir framan mig og ég hafði ekki undan. Konan við hliðina á mér gaf mér illt auga þegar hún sópaði til sín flökunum sem ég hefði átt að klára og gaf ekkert fyrir afsakandi bros mitt. þegar vinnudegi lauk var lágt á mér risið. Ég stóð mig illa og ekkert skár næstu daga. Verkstjórinn færði okkur því á sögina og útundan mér sá ég konurnar á bandinu glotta þar sem við ráðvilltar eltum þá hraðstígu að hrikalegri söginni. „Sagið svo ekki af ykkur hendurnar" öskraði hún á okkur. Vinnudagurinn hófst klukkan 6 og stóð til klukkan 7, frí á sunnudögum. Flökurhvítar í framan afhausuðum við kola við hvínandi sögina í þrjár vikur. Þá gáfumst við upp, pökkuðum okkar hafurtaski og keyrðum á seinna hundraðinu heim, ekki með vott af rómantík í hjörtunum yfir slorlyktinni sem sat föst í vitunum. Mér finnst reyndar enn þá að sérhver Íslendingur þurfi að geta sagst hafa unnið í fiski, þessum undirstöðuatvinnuvegi þjóðarinnar. Og í hvert sinn sem ég hendi soðningu í pott hugsa ég til kvennanna á bandinu sem hirtu upp eftir mig slakann.
Stórveldi eiga hagsmuni en ekki vini: Deilur tveggja NATO ríkja um Grænland Hilmar Þór Hilmarsson Skoðun
Vinnulag í rannsóknaverkefnum er ekki vísbending um stjórnarhætti þess sem borgar Haraldur Ólafsson Skoðun
Opið bréf til forystu Kennarasambands Íslands (KÍ): Endurskoðum aðferðafræði verkfallsins Valgerður Bára Bárðardóttir Skoðun
Stórveldi eiga hagsmuni en ekki vini: Deilur tveggja NATO ríkja um Grænland Hilmar Þór Hilmarsson Skoðun
Vinnulag í rannsóknaverkefnum er ekki vísbending um stjórnarhætti þess sem borgar Haraldur Ólafsson Skoðun
Opið bréf til forystu Kennarasambands Íslands (KÍ): Endurskoðum aðferðafræði verkfallsins Valgerður Bára Bárðardóttir Skoðun