Hvar eru þau nú? Davíð Þór Jónsson skrifar 15. október 2011 07:30 Í vikunni las ég að prestur hefði lent í bobba í útvarpsviðtali aðspurður um núverandi dvalarstað látins manns. Þegar ég horfði á upptöku af viðtalinu gat ég þó ekki séð að bobbinn væri ýkja mikill. Rétt er að fát kom á prestinn og hann tafsaði, greinilega ekki viðbúinn spurningunni. Henni var líka slengt fram á óvenjulega skorinorðan og umbúðalausan hátt. Sem er hressandi. En svarið kom: Það er ekki okkar að dæma, Guð einn dæmir (sbr. Lúk 6.37). Presturinn bætti því enn fremur við að það sem gert er á hluta barns er gert á hluta Krists (sbr. Matt 25.40, 45). En eftir stóð spurningin: „Stendur ekki í Biblíunni að hann muni brenna í helvíti um alla eilífð?“ Illu heilli lét presturinn það ógert að svara þeirri spurningu. Svarið er nei. Það stendur hvergi í Biblíunni. Það kenningakerfi var smíðað snemma á miðöldum, byggt á heimsslitabókmenntum sem voru í tísku í kringum upphaf okkar tímatals, en eru hvorki hluti af helgiritasafni gyðinga né kristinna manna. Jesús talar aðeins um helvíti sem andstæðu við Guðs ríki eða táknmyndir þess; lífið og himininn. Og Guðsríkið er í senn innra með okkur og mitt á meðal okkar. Hið sama gildir um helvíti. Ein saga lýsir að vísu Hades sem hlutskipti vonds manns eftir dauðann (Lúk 16.19-31). Þar er myndmálið sótt í þessa rithefð, en sú saga fjallar reyndar um félagslegar skyldur manna hérna megin grafar. Sagan á skýra hliðstæðu í egypskri helgisögu og í rabbínskum bókmenntum. En hvar eru dánir syndaselir þá núna skv. kenningum Biblíunnar um afdrif sálnanna? Ætli Páll postuli svari því ekki best: „Því að laun syndarinnar er dauði en náðargjöf Guðs er eilíft líf í Kristi Jesú, Drottni vorum (Róm 6.23).“ Dauði er ekki eilíft líf í kvöl. Dauði er ekkert líf. Dauðinn er endanlegur. Það er því hann sem er hin eilífa refsing, en ekki eldur og misþyrmingar. Tal Jesú um „eldsofninn“ er líking við það þegar illgresi er brennt – ekki til að pynta það heldur eyða því. Kristnir menn treysta á eilíft líf. En með „eilífð“ er ekki átt við endalaust magn af tíma. Aldir alda á skýi með hörpu í fanginu yrðu brátt sannkallað helvíti. Eilíft líf er andlegt líf sem er eðlisólíkt jarðnesku og veraldlegu lífi, ný og guðdómleg vídd tilveru. Sú er náðargjöf Guðs. En það er ekki okkar að útdeila henni eftir okkar persónulegu réttlætiskennd. Það gerir Guð einn. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Davíð Þór Jónsson Mest lesið 1 stk. ísl. ríkisborgararéttur - kr. 1,600 Róbert Björnsson Skoðun Þegar þeir sem segjast þjóna þjóðinni ráðast á hana Ágústa Árnadóttir Skoðun Faglegt mat eða lukka? I: Frá kennslustofu til stafbókar Bogi Ragnarsson Skoðun Hvers vegna ekki bókun 35? Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Hvað kosta mannréttindi? Anna Lára Steindal Skoðun Ósk um sérbýli, garð og rólegt umhverfi dregur fólk frá höfuðborgarsvæðinu Margrét Þóra Sæmundsdóttir Skoðun Eru borgir barnvænar? Þétting byggðar og staða barna í skipulagi Lára Ingimundardóttir Skoðun Héraðsvötn og Kjalölduveitu í nýtingarflokk Jens Garðar Helgason,Ólafur Adolfsson Skoðun Evrópumet! Háskólamenntun minnst metin á Íslandi Vilhjálmur Hilmarsson Skoðun Auðlindarentan heim í hérað Arna Lára Jónsdóttir Skoðun
Í vikunni las ég að prestur hefði lent í bobba í útvarpsviðtali aðspurður um núverandi dvalarstað látins manns. Þegar ég horfði á upptöku af viðtalinu gat ég þó ekki séð að bobbinn væri ýkja mikill. Rétt er að fát kom á prestinn og hann tafsaði, greinilega ekki viðbúinn spurningunni. Henni var líka slengt fram á óvenjulega skorinorðan og umbúðalausan hátt. Sem er hressandi. En svarið kom: Það er ekki okkar að dæma, Guð einn dæmir (sbr. Lúk 6.37). Presturinn bætti því enn fremur við að það sem gert er á hluta barns er gert á hluta Krists (sbr. Matt 25.40, 45). En eftir stóð spurningin: „Stendur ekki í Biblíunni að hann muni brenna í helvíti um alla eilífð?“ Illu heilli lét presturinn það ógert að svara þeirri spurningu. Svarið er nei. Það stendur hvergi í Biblíunni. Það kenningakerfi var smíðað snemma á miðöldum, byggt á heimsslitabókmenntum sem voru í tísku í kringum upphaf okkar tímatals, en eru hvorki hluti af helgiritasafni gyðinga né kristinna manna. Jesús talar aðeins um helvíti sem andstæðu við Guðs ríki eða táknmyndir þess; lífið og himininn. Og Guðsríkið er í senn innra með okkur og mitt á meðal okkar. Hið sama gildir um helvíti. Ein saga lýsir að vísu Hades sem hlutskipti vonds manns eftir dauðann (Lúk 16.19-31). Þar er myndmálið sótt í þessa rithefð, en sú saga fjallar reyndar um félagslegar skyldur manna hérna megin grafar. Sagan á skýra hliðstæðu í egypskri helgisögu og í rabbínskum bókmenntum. En hvar eru dánir syndaselir þá núna skv. kenningum Biblíunnar um afdrif sálnanna? Ætli Páll postuli svari því ekki best: „Því að laun syndarinnar er dauði en náðargjöf Guðs er eilíft líf í Kristi Jesú, Drottni vorum (Róm 6.23).“ Dauði er ekki eilíft líf í kvöl. Dauði er ekkert líf. Dauðinn er endanlegur. Það er því hann sem er hin eilífa refsing, en ekki eldur og misþyrmingar. Tal Jesú um „eldsofninn“ er líking við það þegar illgresi er brennt – ekki til að pynta það heldur eyða því. Kristnir menn treysta á eilíft líf. En með „eilífð“ er ekki átt við endalaust magn af tíma. Aldir alda á skýi með hörpu í fanginu yrðu brátt sannkallað helvíti. Eilíft líf er andlegt líf sem er eðlisólíkt jarðnesku og veraldlegu lífi, ný og guðdómleg vídd tilveru. Sú er náðargjöf Guðs. En það er ekki okkar að útdeila henni eftir okkar persónulegu réttlætiskennd. Það gerir Guð einn.
Ósk um sérbýli, garð og rólegt umhverfi dregur fólk frá höfuðborgarsvæðinu Margrét Þóra Sæmundsdóttir Skoðun
Ósk um sérbýli, garð og rólegt umhverfi dregur fólk frá höfuðborgarsvæðinu Margrét Þóra Sæmundsdóttir Skoðun