Að klappa eða klappa ekki Jónas Sen skrifar 19. nóvember 2012 11:45 Elísabet Waage Hádegistónleikar í Salnum Matthías Nardeu og Elísabet Waage fluttu verk eftir Couperin og Devienne Miðvikudagurinn 14. nóvember Hádegistónleikar njóta vinsælda og það er töluverð fjölbreytni í boði. Gerrit Schuil píanóleikari spilar t.d. með söngvurum á nokkurs konar óvissutónleikum í Fríkirkjunni; maður veit aldrei fyrir fram hvaða söngvari það er. Einnig eru hádegistónleikar haldnir reglulega í Hörpu og í Salnum í Kópavogi. Hinir síðarnefndu bera heitið Líttu við í hádeginu. Listrænn stjórnandi þeirra er Guðrún Birgisdóttir flautuleikari. Um er að ræða sex tónleika sem dreift er yfir veturinn. Á þrennum þeirra kemur Guðrún sjálf fram, eða einhver úr fjölskyldu hennar. Óneitanlega lyktar það af frændhygli. Ekki það að fjölskyldumeðlimirnir séu ekki hljóðfæraleikarar í fremstu röð. En það eru margir aðrir frábærir tónlistarmenn á Íslandi. Á heimasíðu Salarins voru tónleikarnir sagðir hefjast klukkan 12.15 á miðvikudaginn. Þegar ég gekk þangað inn klukkan átta mínútur yfir tólf var dagskráin þó þegar byrjuð. Hljóðfæraleikararnir voru á sviðinu og voru að kynna hljóðfærin og það sem var í vændum. Ég gat ekki séð að þetta væri auglýst á heimasíðunni, sem var auðvitað bagalegt. Hljóðfæraleikararnir voru Elísabet Waage hörpuleikari og Matthías Nardeau óbóleikari, sonur Guðrúnar. Enga tónleikaskrá var að fá og áheyrendur höfðu greinilega verið upplýstir um hvað átti að flytja áður en ég kom. Þeir sem komu rétt fyrir auglýstan tónleikatíma vissu því ekkert hvað var verið að spila í byrjun. Það varð ekki ljóst fyrr en eftir á. Á efnisskránni voru tónsmíðar eftir Couperin og Devienne. Flutningurinn var til fyrirmyndar. Matthías er óneitanlega fínn hljóðfæraleikari. Hann hefur prýðilegan tón, vandar sig í hvívetna og spilar af sannri tilfinningu. Sömuleiðis var gaman að hlusta á Elísabetu. Leikur hennar var bæði nákvæmur og músíkalskur. Það var því ekkert við sjálfan tónlistarflutninginn að athuga. Um sviðsframkomuna gegndi öðru máli. Á klassískum tónleikum þykir ekki til siðs að klappa á milli kafla í einstöku verki. Aðeins þegar verkið er allt búið. Á tónleikunum var hins vegar klappað á eftir hverjum kafla. Það var allt í lagi í sjálfu sér. Hvaðan kemur þessi regla um að það megi ekki? Fólki fannst greinilega gaman og vildi sýna það með fagnaðarlátum. Þau Matthías og Elísabet hefðu átt að taka almennilega á móti. Brosa fallega, segja "takk", jafnvel hneigja sig. Sýna smá þakklæti. En því var ekki að heilsa. Þau tóku klappinu fálega og glottu bara vandræðalega. Í hvert einasta skipti! Það virkaði yfirlætisfullt og var ljóður á annars ágætri dagskrá. Niðurstaða: Vandaðir tónleikar sem hefði mátt kynna betur á heimasíðu Salarins, auk þess sem sviðsframkoma hljóðfæraleikaranna hefði getað verið afslappaðri og þægilegri. Gagnrýni Mest lesið Galopnar sig og segist ætla að breyta hlutunum Lífið Freðinn faðir, fáránlegir fasistar og fyrsta flokks bíó Gagnrýni Baunar á kókaða söngkonu fyrir baktal Tónlist „Ákvað að skilja hana eftir þar og athuga hversu langt ég kæmist“ Lífið Óöruggur eftir að kærastan stundaði hópkynlíf erlendis Lífið Skilin að borði og sæng eftir 28 ára hjónaband Lífið Útbjó lágkolvetna prógram fyrir systur sína sem léttist strax og fékk meiri orku Lífið „Rétturinn sem fjölskyldan þín mun elska og biðja um aftur og aftur“ Lífið Frumsýning á Vísi: Iceguys trylla þjóðina enn og aftur í nýju myndbandi Tónlist Markmiðið að græða ekkert og „helst tapa pening“ Menning Fleiri fréttir Freðinn faðir, fáránlegir fasistar og fyrsta flokks bíó Veisla fyrir augu og eyru Ekki er allt gull sem glóir Þeir fátæku borga brúsann Auður í Bæjarbíói: Frá slaufun í standandi fagnaðarlæti Alvöru bíó en hægt brenna Eldarnir Er Lína Langsokkur woke? Kórtónleikar: Heilög naumhyggja eða heilalaust suð Barnaefni fyrir fullorðna Balta bregst bogalistin Þú heyrðir rétt: klassík getur verið skemmtileg Sjá meira
Hádegistónleikar í Salnum Matthías Nardeu og Elísabet Waage fluttu verk eftir Couperin og Devienne Miðvikudagurinn 14. nóvember Hádegistónleikar njóta vinsælda og það er töluverð fjölbreytni í boði. Gerrit Schuil píanóleikari spilar t.d. með söngvurum á nokkurs konar óvissutónleikum í Fríkirkjunni; maður veit aldrei fyrir fram hvaða söngvari það er. Einnig eru hádegistónleikar haldnir reglulega í Hörpu og í Salnum í Kópavogi. Hinir síðarnefndu bera heitið Líttu við í hádeginu. Listrænn stjórnandi þeirra er Guðrún Birgisdóttir flautuleikari. Um er að ræða sex tónleika sem dreift er yfir veturinn. Á þrennum þeirra kemur Guðrún sjálf fram, eða einhver úr fjölskyldu hennar. Óneitanlega lyktar það af frændhygli. Ekki það að fjölskyldumeðlimirnir séu ekki hljóðfæraleikarar í fremstu röð. En það eru margir aðrir frábærir tónlistarmenn á Íslandi. Á heimasíðu Salarins voru tónleikarnir sagðir hefjast klukkan 12.15 á miðvikudaginn. Þegar ég gekk þangað inn klukkan átta mínútur yfir tólf var dagskráin þó þegar byrjuð. Hljóðfæraleikararnir voru á sviðinu og voru að kynna hljóðfærin og það sem var í vændum. Ég gat ekki séð að þetta væri auglýst á heimasíðunni, sem var auðvitað bagalegt. Hljóðfæraleikararnir voru Elísabet Waage hörpuleikari og Matthías Nardeau óbóleikari, sonur Guðrúnar. Enga tónleikaskrá var að fá og áheyrendur höfðu greinilega verið upplýstir um hvað átti að flytja áður en ég kom. Þeir sem komu rétt fyrir auglýstan tónleikatíma vissu því ekkert hvað var verið að spila í byrjun. Það varð ekki ljóst fyrr en eftir á. Á efnisskránni voru tónsmíðar eftir Couperin og Devienne. Flutningurinn var til fyrirmyndar. Matthías er óneitanlega fínn hljóðfæraleikari. Hann hefur prýðilegan tón, vandar sig í hvívetna og spilar af sannri tilfinningu. Sömuleiðis var gaman að hlusta á Elísabetu. Leikur hennar var bæði nákvæmur og músíkalskur. Það var því ekkert við sjálfan tónlistarflutninginn að athuga. Um sviðsframkomuna gegndi öðru máli. Á klassískum tónleikum þykir ekki til siðs að klappa á milli kafla í einstöku verki. Aðeins þegar verkið er allt búið. Á tónleikunum var hins vegar klappað á eftir hverjum kafla. Það var allt í lagi í sjálfu sér. Hvaðan kemur þessi regla um að það megi ekki? Fólki fannst greinilega gaman og vildi sýna það með fagnaðarlátum. Þau Matthías og Elísabet hefðu átt að taka almennilega á móti. Brosa fallega, segja "takk", jafnvel hneigja sig. Sýna smá þakklæti. En því var ekki að heilsa. Þau tóku klappinu fálega og glottu bara vandræðalega. Í hvert einasta skipti! Það virkaði yfirlætisfullt og var ljóður á annars ágætri dagskrá. Niðurstaða: Vandaðir tónleikar sem hefði mátt kynna betur á heimasíðu Salarins, auk þess sem sviðsframkoma hljóðfæraleikaranna hefði getað verið afslappaðri og þægilegri.
Gagnrýni Mest lesið Galopnar sig og segist ætla að breyta hlutunum Lífið Freðinn faðir, fáránlegir fasistar og fyrsta flokks bíó Gagnrýni Baunar á kókaða söngkonu fyrir baktal Tónlist „Ákvað að skilja hana eftir þar og athuga hversu langt ég kæmist“ Lífið Óöruggur eftir að kærastan stundaði hópkynlíf erlendis Lífið Skilin að borði og sæng eftir 28 ára hjónaband Lífið Útbjó lágkolvetna prógram fyrir systur sína sem léttist strax og fékk meiri orku Lífið „Rétturinn sem fjölskyldan þín mun elska og biðja um aftur og aftur“ Lífið Frumsýning á Vísi: Iceguys trylla þjóðina enn og aftur í nýju myndbandi Tónlist Markmiðið að græða ekkert og „helst tapa pening“ Menning Fleiri fréttir Freðinn faðir, fáránlegir fasistar og fyrsta flokks bíó Veisla fyrir augu og eyru Ekki er allt gull sem glóir Þeir fátæku borga brúsann Auður í Bæjarbíói: Frá slaufun í standandi fagnaðarlæti Alvöru bíó en hægt brenna Eldarnir Er Lína Langsokkur woke? Kórtónleikar: Heilög naumhyggja eða heilalaust suð Barnaefni fyrir fullorðna Balta bregst bogalistin Þú heyrðir rétt: klassík getur verið skemmtileg Sjá meira