Svaraðu manneskja! Friðrika Benónýs skrifar 29. nóvember 2012 08:00 Ég sendi henni skilaboð á Facebook fyrir mörgum klukkutímum og hún hefur enn ekki svarað," segir kollega mín öskupirruð þegar talið berst að útsiktuðum viðmælanda sem hún hefur verið að reyna að ná í. Við hin dæsum öll og hristum höfuðið yfir þessum fádæma dónaskap í konunni. Hver svarar ekki skilaboðum á Facebook um hæl? Hvurslags er þetta? Þessir tæknivæddu tímar gera ekki ráð fyrir einkalífi. Það á að vera hægt að ná í þig á stundinni í gegnum síma eða tölvu, hvort sem þér líkar það betur eða verr. Kjósir þú að svara ekki er það álitinn dónaskapur eða hroki nema hvort tveggja sé. Með því að nýta þér samskiptatæki yfir höfuð virðist þú hafa skrifað undir samning þess efnis að allir eigi að geta náð í þig þegar þeim hentar hvernig sem á stendur fyrir þér. Þú átt ekki tíma þinn, tæknin á hann og þú virðist ekki hafa atkvæðisrétt í málinu. Verandi sú skástífa sem ég er hef ég tekið upp þann sið að svara ekki í síma utan vinnutíma, vinum mínum til mikillar gremju. Þau eru ófá skilaboðin sem berast á Facebook þar sem ásökunum um eigingirni, dónaskap og lélega vináttu rignir yfir mig. Ég svara eftir dúk og disk, bið forláts, ég hafi mikið að gera og þeim fáu klukkustundum sólarhringsins sem ekki fari í vinnu vilji ég gjarnan fá að ráðstafa sjálf. Ekki þykir það gild afsökun og næstu skilaboð eru gjarnan enn harðorðari en þau fyrstu. Hvernig dirfist ég að kalla það að sinna ekki vinum mínum ráðstöfun eigin tíma? Og var ég ekki að segja frá því á Facebook að ég hefði farið út að borða? Aldeilis ekki vinnan sem heldur mér frá samskiptum greinilega, ég er bara eigingjörn tík. Að taka eigin félagsskap fram yfir félagsskap annarra er ekki viðurkenndur möguleiki. Nei, það hlýtur að liggja eitthvað annað og grunsamlegra að baki. Samsæriskenningar blossa upp og vinkonur eiga löng símtöl sín á milli þar sem önnur yfirheyrir hina um hvort ég sé eitthvað móðguð út í sig. Hin hummar og jæjar og segir já og kannski og þegar ég hugsa út í það…Og snjóboltinn hleður utan á sig með ógnarhraða. Útskýringar mínar eru ekki skóbótar virði og áður en hendi er veifað er búið að skipa í lið í vinahópnum; með og á móti. Svona verða stríðin til. Skilaboðin í innboxinu skiptast nú í tvo flokka; svívirðingar eða stuðningsyfirlýsingar. Og allt sem ég braut af mér var að svara ekki í síma. Ég held ég hætti bara alfarið að lesa skilaboð á Facebook líka. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Friðrika Benónýsdóttir Mest lesið Eru stjórnarandstæðingar viljandi að misskilja samsköttun? Þórhallur Valur Benónýsson Skoðun Spilavíti er og verður spilavíti Tryggvi Rúnar Brynjarsson Skoðun Skortur á metnaði í loftslagsmálum Svandís Svavarsdóttir,Guðmundur Ingi Guðbrandsson Skoðun Verjum frelsið og mannréttindin Sigurjón Njarðarson Skoðun Konur sem stinga hvor aðra í bakið Sigríður Svanborgardóttir Skoðun Það er list að lifa með krabbameini Hlíf Steingrímsdóttir Skoðun Leiðtogi sem nær árangri Birkir Jón Jónsson Skoðun Orðræða mótar menningu – og menningin mótar okkur öll Jóhanna Bárðardóttir Skoðun Sameining sem eflir íslenskan landbúnað Egill Gautason Skoðun Græðgin sem hlífir engum Snæbjörn Brynjarsson og Þórólfur Júlían Dagsson Skoðun
Ég sendi henni skilaboð á Facebook fyrir mörgum klukkutímum og hún hefur enn ekki svarað," segir kollega mín öskupirruð þegar talið berst að útsiktuðum viðmælanda sem hún hefur verið að reyna að ná í. Við hin dæsum öll og hristum höfuðið yfir þessum fádæma dónaskap í konunni. Hver svarar ekki skilaboðum á Facebook um hæl? Hvurslags er þetta? Þessir tæknivæddu tímar gera ekki ráð fyrir einkalífi. Það á að vera hægt að ná í þig á stundinni í gegnum síma eða tölvu, hvort sem þér líkar það betur eða verr. Kjósir þú að svara ekki er það álitinn dónaskapur eða hroki nema hvort tveggja sé. Með því að nýta þér samskiptatæki yfir höfuð virðist þú hafa skrifað undir samning þess efnis að allir eigi að geta náð í þig þegar þeim hentar hvernig sem á stendur fyrir þér. Þú átt ekki tíma þinn, tæknin á hann og þú virðist ekki hafa atkvæðisrétt í málinu. Verandi sú skástífa sem ég er hef ég tekið upp þann sið að svara ekki í síma utan vinnutíma, vinum mínum til mikillar gremju. Þau eru ófá skilaboðin sem berast á Facebook þar sem ásökunum um eigingirni, dónaskap og lélega vináttu rignir yfir mig. Ég svara eftir dúk og disk, bið forláts, ég hafi mikið að gera og þeim fáu klukkustundum sólarhringsins sem ekki fari í vinnu vilji ég gjarnan fá að ráðstafa sjálf. Ekki þykir það gild afsökun og næstu skilaboð eru gjarnan enn harðorðari en þau fyrstu. Hvernig dirfist ég að kalla það að sinna ekki vinum mínum ráðstöfun eigin tíma? Og var ég ekki að segja frá því á Facebook að ég hefði farið út að borða? Aldeilis ekki vinnan sem heldur mér frá samskiptum greinilega, ég er bara eigingjörn tík. Að taka eigin félagsskap fram yfir félagsskap annarra er ekki viðurkenndur möguleiki. Nei, það hlýtur að liggja eitthvað annað og grunsamlegra að baki. Samsæriskenningar blossa upp og vinkonur eiga löng símtöl sín á milli þar sem önnur yfirheyrir hina um hvort ég sé eitthvað móðguð út í sig. Hin hummar og jæjar og segir já og kannski og þegar ég hugsa út í það…Og snjóboltinn hleður utan á sig með ógnarhraða. Útskýringar mínar eru ekki skóbótar virði og áður en hendi er veifað er búið að skipa í lið í vinahópnum; með og á móti. Svona verða stríðin til. Skilaboðin í innboxinu skiptast nú í tvo flokka; svívirðingar eða stuðningsyfirlýsingar. Og allt sem ég braut af mér var að svara ekki í síma. Ég held ég hætti bara alfarið að lesa skilaboð á Facebook líka.