Reykingafasistinn Kolbeinn Tumi Daðason skrifar 14. nóvember 2014 08:15 Ekki veit ég hvort það var uppeldið eða einhver skoðun sem ég ræktaði með mér. Það var allavega ekki slagarinn hennar Ruthar Reginalds því aðeins klassísk tónlist heyrðist á heimili mínu þar til ég flutti að heiman. Sígarettur hafa einfaldlega alltaf verið „vondar“ í huga mér og skiptir þá engu í hvað átt er litið. Þær brenna peningum, lyktin af reyknum og reykingarfólki getur verið hrikaleg og svo hin vel þekkta skaðsemi þegar kemur að heilsunni. Í fáum stéttum er jafnmikið reykt og hjá fjölmiðlafólki. Einhver blanda af hefð og stressi líklega en margt besta og skemmtilegasta fjölmiðlafólk landsins reykir. Hópferðirnar í reykingarskúrinn hjá 365 eru stöðugar yfir daginn þar sem fólk slúðrar og deilir leyndarmálum sem ég fæ svo að heyra löngu síðar. Þegar þau eru ekki lengur leyndarmál. Líklega eina neikvæða hlið þess að standa utan við þennan sértrúarsöfnuð. Ein versta hlið reykinga er sóðaskapurinn og óvirðingin fyrir umhverfinu sem sumt reykingafólk sýnir. Sígarettur, já og tyggjó, virðast vera þeir tveir hlutir sem stór hluti samfélagsins virðist samþykkja að megi henda hvert sem er. Nú síðast í vikunni mætti ég gesti á Iceland Airwaves tónlistarhátíðinni á göngu upp Laugaveginn. Augu okkar mættust og um leið naut hann síðasta innsogsins áður en sígarettan fór sína leið á gangstéttina. Hvað ég hefði viljað vera Michael Douglas í Falling Down á því augnabliki og missa mig. En hvers vegna er þetta svona? Af hverju eru örlög strætóskýla landsins að gegna hlutverki kirkjugarða fyrir sígarettustubba? Læðist enginn efi að fólki sem fleygir stubbunum sínum á jörðina að um barnslega hegðun sé að ræða? Barnið ég á enn eftir að taka minn fyrsta smók og ætli hann bíði ekki til sjötugs þegar ég fer „all in“ og prófa allt dópið sem ég hef farið á mis við. Það verður alvöru partý. Ég lofa samt að taka tillit til umhverfisins og næsta manns. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kolbeinn Tumi Daðason Mest lesið Það er list að lifa með krabbameini Hlíf Steingrímsdóttir Skoðun Konur sem stinga hvor aðra í bakið Sigríður Svanborgardóttir Skoðun Orðræða mótar menningu – og menningin mótar okkur öll Jóhanna Bárðardóttir Skoðun Græðgin sem hlífir engum Snæbjörn Brynjarsson og Þórólfur Júlían Dagsson Skoðun Kennitala á blaði Jón Viðar Pálsson Skoðun Leiðtogi sem nær árangri Birkir Jón Jónsson Skoðun Fjör á fjármálamarkaði Fastir pennar Þjónusta og greining á börnum með ADHD Elín H. Hinriksdóttir og Sólveig Ásgrímsdóttiir Skoðun Sameining sem eflir íslenskan landbúnað Egill Gautason Skoðun Alvöru mamma Anna Margrét Hrólfsdóttir Skoðun
Ekki veit ég hvort það var uppeldið eða einhver skoðun sem ég ræktaði með mér. Það var allavega ekki slagarinn hennar Ruthar Reginalds því aðeins klassísk tónlist heyrðist á heimili mínu þar til ég flutti að heiman. Sígarettur hafa einfaldlega alltaf verið „vondar“ í huga mér og skiptir þá engu í hvað átt er litið. Þær brenna peningum, lyktin af reyknum og reykingarfólki getur verið hrikaleg og svo hin vel þekkta skaðsemi þegar kemur að heilsunni. Í fáum stéttum er jafnmikið reykt og hjá fjölmiðlafólki. Einhver blanda af hefð og stressi líklega en margt besta og skemmtilegasta fjölmiðlafólk landsins reykir. Hópferðirnar í reykingarskúrinn hjá 365 eru stöðugar yfir daginn þar sem fólk slúðrar og deilir leyndarmálum sem ég fæ svo að heyra löngu síðar. Þegar þau eru ekki lengur leyndarmál. Líklega eina neikvæða hlið þess að standa utan við þennan sértrúarsöfnuð. Ein versta hlið reykinga er sóðaskapurinn og óvirðingin fyrir umhverfinu sem sumt reykingafólk sýnir. Sígarettur, já og tyggjó, virðast vera þeir tveir hlutir sem stór hluti samfélagsins virðist samþykkja að megi henda hvert sem er. Nú síðast í vikunni mætti ég gesti á Iceland Airwaves tónlistarhátíðinni á göngu upp Laugaveginn. Augu okkar mættust og um leið naut hann síðasta innsogsins áður en sígarettan fór sína leið á gangstéttina. Hvað ég hefði viljað vera Michael Douglas í Falling Down á því augnabliki og missa mig. En hvers vegna er þetta svona? Af hverju eru örlög strætóskýla landsins að gegna hlutverki kirkjugarða fyrir sígarettustubba? Læðist enginn efi að fólki sem fleygir stubbunum sínum á jörðina að um barnslega hegðun sé að ræða? Barnið ég á enn eftir að taka minn fyrsta smók og ætli hann bíði ekki til sjötugs þegar ég fer „all in“ og prófa allt dópið sem ég hef farið á mis við. Það verður alvöru partý. Ég lofa samt að taka tillit til umhverfisins og næsta manns.