Stökkbreyttur óskapnaður jónas sen skrifar 24. apríl 2015 15:00 Á tónleikunum lék Sarah Kenchington á heimasmíðuð hljóðfæri. Fréttablaðið/Vilhelm Tectonics Upphafstónleikar Tectonics. Fram komu Sarah Kenchington og SLÁTUR í Norðurljósum í Hörpu fimmtudaginn 16. apríl Það er gaman að skoða hvernig menn sáu fyrir sér framtíðina í gamla daga. Flugbílar voru algerlega gefins og vélmenni á hverju strái. Eða þá að fyrirbæri úr samtímanum voru ýkt út í það óendanlega. Í framtíðarmyndinni Brazil (1985) eftir Terry Gilliam var allt morandi í pípum og slöngum. Ef það þurfti að senda skeyti á milli skrifstofa, þá var bréfi pakkað inn í lítið hylki og það sent með ofurhraða eftir einni pípunni. Brazil kom upp í huga mér á upphafstónleikum tónlistarhátíðarinnar Tectonics í Norðurljósum í Hörpu síðdegis á fimmtudaginn. Tectonics er helguð nútímatónlist og er núna haldin í fjórða sinn. Á tónleikunum lék Sarah Kenchington á heimasmíðuð hljóðfæri ásamt tónlistarhópnum SLÁTUR. Það er skammstöfun fyrir Samtök listrænt ágengra tónsmiða umhverfis Reykjavík. Pípur og slöngur voru aðall hljóðfæranna. Meðal annars höfðu slöngur verið festar á ýmiss konar málmblásturshljóðfæri og tónar myndaðir með því að stíga á loftpumpur. En bíðum við. Tónar? Megnið af þeim tónum sem framkallaðir voru á tónleikunum voru miklu meira í ætt við óyndisleg búkhljóð en tóna eins og á venjulegum tónleikum. Ég ætla ekki að ganga svo langt að kalla tónlistina prump, en fögur var hún ekki. Þetta var fyrst og fremst samansafn af óhljóðum sem voru miður skemmtileg áheyrnar. Það sem gaf tónleikunum gildi var sjónræna hliðin. Heimasmíðuðu hljóðfærin voru eins og vélbúnaður í gamalli framtíðarkvikmynd. Eitt þeirra var t.d. keyrt áfram með tveimur pedölum eins og reiðhjól. Sarah Kenchington sem áður var nefnd steig pedalana, og mekanisminn strauk fiðlu, pumpaði lofti í lúður og barði trommu. Þetta var einn hrærigrautur af vírum og slöngum. Rétt eins og í Brazil. Ekki er hægt að neita því að tónleikarnir voru fyndnir. Eitt það skondnasta var þegar þrír náungar gengu meðfram áheyrendabekkjunum í myrkrinu. Skórnir þeirra voru físibelgir og slöngur gengu út úr þeim. Hvert fótatak blés loftinu í lúðra sem var haldið á. Þar á meðal var risastór túba. Hljóðfæraleikararnir vou eins og stökkbreyttir óskapnaðir úr framtíðinni. Líkt og fyrirbæri sem höfðu orðið fyrir geislavirkni en neituðu að deyja. Nú er það svo að ný hljóðfæri þurfa ekki að hljóma hræðilega. Á Bíófilíu-tónleikum Bjarkar Guðmundsdóttur voru mörg ný hljóðfæri. Eitt var risavaxin spiladós, annað var pendúll með strengjum, það þriðja framkallaði tóna með eldingum. Hljóðfærin gáfu tónlistinni framandi yfirbragð og útkoman var heillandi. Það vantaði svona listrænan metnað hér.Niðurstaða: Sjónræna hliðin var áhugaverð, en sú tónræna ekki. Gagnrýni Menning Mest lesið Galopnar sig og segist ætla að breyta hlutunum Lífið Freðinn faðir, fáránlegir fasistar og fyrsta flokks bíó Gagnrýni Baunar á kókaða söngkonu fyrir baktal Tónlist „Ákvað að skilja hana eftir þar og athuga hversu langt ég kæmist“ Lífið Skilin að borði og sæng eftir 28 ára hjónaband Lífið Óöruggur eftir að kærastan stundaði hópkynlíf erlendis Lífið „Rétturinn sem fjölskyldan þín mun elska og biðja um aftur og aftur“ Lífið Frumsýning á Vísi: Iceguys trylla þjóðina enn og aftur í nýju myndbandi Tónlist Markmiðið að græða ekkert og „helst tapa pening“ Menning Útbjó lágkolvetna prógram fyrir systur sína sem léttist strax og fékk meiri orku Lífið Fleiri fréttir Freðinn faðir, fáránlegir fasistar og fyrsta flokks bíó Veisla fyrir augu og eyru Ekki er allt gull sem glóir Þeir fátæku borga brúsann Auður í Bæjarbíói: Frá slaufun í standandi fagnaðarlæti Alvöru bíó en hægt brenna Eldarnir Er Lína Langsokkur woke? Kórtónleikar: Heilög naumhyggja eða heilalaust suð Barnaefni fyrir fullorðna Balta bregst bogalistin Þú heyrðir rétt: klassík getur verið skemmtileg Sjá meira
Tectonics Upphafstónleikar Tectonics. Fram komu Sarah Kenchington og SLÁTUR í Norðurljósum í Hörpu fimmtudaginn 16. apríl Það er gaman að skoða hvernig menn sáu fyrir sér framtíðina í gamla daga. Flugbílar voru algerlega gefins og vélmenni á hverju strái. Eða þá að fyrirbæri úr samtímanum voru ýkt út í það óendanlega. Í framtíðarmyndinni Brazil (1985) eftir Terry Gilliam var allt morandi í pípum og slöngum. Ef það þurfti að senda skeyti á milli skrifstofa, þá var bréfi pakkað inn í lítið hylki og það sent með ofurhraða eftir einni pípunni. Brazil kom upp í huga mér á upphafstónleikum tónlistarhátíðarinnar Tectonics í Norðurljósum í Hörpu síðdegis á fimmtudaginn. Tectonics er helguð nútímatónlist og er núna haldin í fjórða sinn. Á tónleikunum lék Sarah Kenchington á heimasmíðuð hljóðfæri ásamt tónlistarhópnum SLÁTUR. Það er skammstöfun fyrir Samtök listrænt ágengra tónsmiða umhverfis Reykjavík. Pípur og slöngur voru aðall hljóðfæranna. Meðal annars höfðu slöngur verið festar á ýmiss konar málmblásturshljóðfæri og tónar myndaðir með því að stíga á loftpumpur. En bíðum við. Tónar? Megnið af þeim tónum sem framkallaðir voru á tónleikunum voru miklu meira í ætt við óyndisleg búkhljóð en tóna eins og á venjulegum tónleikum. Ég ætla ekki að ganga svo langt að kalla tónlistina prump, en fögur var hún ekki. Þetta var fyrst og fremst samansafn af óhljóðum sem voru miður skemmtileg áheyrnar. Það sem gaf tónleikunum gildi var sjónræna hliðin. Heimasmíðuðu hljóðfærin voru eins og vélbúnaður í gamalli framtíðarkvikmynd. Eitt þeirra var t.d. keyrt áfram með tveimur pedölum eins og reiðhjól. Sarah Kenchington sem áður var nefnd steig pedalana, og mekanisminn strauk fiðlu, pumpaði lofti í lúður og barði trommu. Þetta var einn hrærigrautur af vírum og slöngum. Rétt eins og í Brazil. Ekki er hægt að neita því að tónleikarnir voru fyndnir. Eitt það skondnasta var þegar þrír náungar gengu meðfram áheyrendabekkjunum í myrkrinu. Skórnir þeirra voru físibelgir og slöngur gengu út úr þeim. Hvert fótatak blés loftinu í lúðra sem var haldið á. Þar á meðal var risastór túba. Hljóðfæraleikararnir vou eins og stökkbreyttir óskapnaðir úr framtíðinni. Líkt og fyrirbæri sem höfðu orðið fyrir geislavirkni en neituðu að deyja. Nú er það svo að ný hljóðfæri þurfa ekki að hljóma hræðilega. Á Bíófilíu-tónleikum Bjarkar Guðmundsdóttur voru mörg ný hljóðfæri. Eitt var risavaxin spiladós, annað var pendúll með strengjum, það þriðja framkallaði tóna með eldingum. Hljóðfærin gáfu tónlistinni framandi yfirbragð og útkoman var heillandi. Það vantaði svona listrænan metnað hér.Niðurstaða: Sjónræna hliðin var áhugaverð, en sú tónræna ekki.
Gagnrýni Menning Mest lesið Galopnar sig og segist ætla að breyta hlutunum Lífið Freðinn faðir, fáránlegir fasistar og fyrsta flokks bíó Gagnrýni Baunar á kókaða söngkonu fyrir baktal Tónlist „Ákvað að skilja hana eftir þar og athuga hversu langt ég kæmist“ Lífið Skilin að borði og sæng eftir 28 ára hjónaband Lífið Óöruggur eftir að kærastan stundaði hópkynlíf erlendis Lífið „Rétturinn sem fjölskyldan þín mun elska og biðja um aftur og aftur“ Lífið Frumsýning á Vísi: Iceguys trylla þjóðina enn og aftur í nýju myndbandi Tónlist Markmiðið að græða ekkert og „helst tapa pening“ Menning Útbjó lágkolvetna prógram fyrir systur sína sem léttist strax og fékk meiri orku Lífið Fleiri fréttir Freðinn faðir, fáránlegir fasistar og fyrsta flokks bíó Veisla fyrir augu og eyru Ekki er allt gull sem glóir Þeir fátæku borga brúsann Auður í Bæjarbíói: Frá slaufun í standandi fagnaðarlæti Alvöru bíó en hægt brenna Eldarnir Er Lína Langsokkur woke? Kórtónleikar: Heilög naumhyggja eða heilalaust suð Barnaefni fyrir fullorðna Balta bregst bogalistin Þú heyrðir rétt: klassík getur verið skemmtileg Sjá meira