Boltakvóti Erla Björg Gunnarsdóttir skrifar 11. ágúst 2015 08:00 Ég fór í brennó með stórum barnahópi um daginn. Þetta voru strákar og stelpur á öllum aldri. Strákarnir voru fullir sjálfsöryggis og snöggir að ná boltanum. Fóru í kapp við eigin liðsmenn og hrifsuðu boltann nánast úr höndum þeirra. Þegar stelpurnar náðu boltanum kölluðu þeir: „Ég skal! Gefð'ann!“ og oftar en ekki gáfu þær boltann eftir. Því trú strákanna á eigin getu var svo sannfærandi. Svo gæti orðið vandræðalegt að berjast af hörku fyrir boltanum en mistakast svo. Hitta engan. Auðvitað mistókst strákunum oft en það var allt í lagi því þeir fengu svo mörg tækifæri til að bæta það upp með þrumuskotum. Stelpurnar voru þó yfirleitt síðastar úr leik. Aðallega af því að þær voru ekki mikilvæg skotmörk í augum strákanna og gleymdust því á kantinum þar til í lokin. Stundum duttu þær út og horfðu út í loftið. Sungu lagstúf. Löguðu taglið. Þangað til skessumamman fór að baula og skipaði strákunum að láta stelpurnar líka fá boltann. Jafnvel þótt þeir hefðu keppst við að ná honum fyrst. Jafnvel þótt stelpunum fyndist kjánalegt að taka við boltanum. „Taktu bara boltann og skjóttu, stelpa!“ Og viti menn. Allt í einu kom einhver neisti í stelpurnar. Keppnisskapið fyllti brjóst þeirra og þær dúndruðu vægðarlaust í allar áttir. Með misjöfnum árangri. Stundum út í runna. En þær fengu þó að prófa. Og prófa aftur. Og svo hitta og fagna. Og þær skutu á hinar stelpurnar sem voru ekki lengur öruggar í felum í einu horninu. Þær þurftu að hlaupa og hoppa og detta fyrir lífi sínu. Hafa fulla einbeitingu og augun á boltanum. Fjör færðist yfir allan leikvöllinn. Allt í einu fór að hljóma: „Skjóta Önnu! Skjóta Svövu!“ Munið þið hvað það er gaman að vera týpan sem allir vilja feiga í brennó? Því þá er maður ógn og maður er mikilvægur. Maður er með í leiknum. Æi, ég fór bara eitthvað að pæla í þessu vegna umræðu um kynjakvóta í kvikmyndabransanum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Erla Björg Gunnarsdóttir Mest lesið Halldór 31.05.2025 Halldór Nú er tími til aðgerða: Tóbaks- og nikótínfrítt Ísland Vala Smáradóttir,Jóhanna S. Kristjánsdóttir Skoðun Er ekki tími til kominn að tengja? Kristín María Birgisdóttir Skoðun Til hamingju með sjómannadaginn Sigurjón Þórðarson Skoðun Barnasáttmáli fyrir öll börn Guðný Björk Eydal,Paola Carenas Skoðun Tjáningarfrelsi, gagnrýni og Snorri Másson Birgir Orri Ásgrímsson Skoðun Ójafnvægið sem heimurinn býr við – og skellur á Bakka Erna Bjarnadóttir Skoðun Súrdeigsbrauð, ilmkjarnaolíur og Samtökin 78 Snorri Másson Skoðun Trollveiðar og veiðiráðgjöf Magnús Jónsson Skoðun Eins skýrt og það verður Jóna Hlíf Halldórsdóttir Skoðun
Ég fór í brennó með stórum barnahópi um daginn. Þetta voru strákar og stelpur á öllum aldri. Strákarnir voru fullir sjálfsöryggis og snöggir að ná boltanum. Fóru í kapp við eigin liðsmenn og hrifsuðu boltann nánast úr höndum þeirra. Þegar stelpurnar náðu boltanum kölluðu þeir: „Ég skal! Gefð'ann!“ og oftar en ekki gáfu þær boltann eftir. Því trú strákanna á eigin getu var svo sannfærandi. Svo gæti orðið vandræðalegt að berjast af hörku fyrir boltanum en mistakast svo. Hitta engan. Auðvitað mistókst strákunum oft en það var allt í lagi því þeir fengu svo mörg tækifæri til að bæta það upp með þrumuskotum. Stelpurnar voru þó yfirleitt síðastar úr leik. Aðallega af því að þær voru ekki mikilvæg skotmörk í augum strákanna og gleymdust því á kantinum þar til í lokin. Stundum duttu þær út og horfðu út í loftið. Sungu lagstúf. Löguðu taglið. Þangað til skessumamman fór að baula og skipaði strákunum að láta stelpurnar líka fá boltann. Jafnvel þótt þeir hefðu keppst við að ná honum fyrst. Jafnvel þótt stelpunum fyndist kjánalegt að taka við boltanum. „Taktu bara boltann og skjóttu, stelpa!“ Og viti menn. Allt í einu kom einhver neisti í stelpurnar. Keppnisskapið fyllti brjóst þeirra og þær dúndruðu vægðarlaust í allar áttir. Með misjöfnum árangri. Stundum út í runna. En þær fengu þó að prófa. Og prófa aftur. Og svo hitta og fagna. Og þær skutu á hinar stelpurnar sem voru ekki lengur öruggar í felum í einu horninu. Þær þurftu að hlaupa og hoppa og detta fyrir lífi sínu. Hafa fulla einbeitingu og augun á boltanum. Fjör færðist yfir allan leikvöllinn. Allt í einu fór að hljóma: „Skjóta Önnu! Skjóta Svövu!“ Munið þið hvað það er gaman að vera týpan sem allir vilja feiga í brennó? Því þá er maður ógn og maður er mikilvægur. Maður er með í leiknum. Æi, ég fór bara eitthvað að pæla í þessu vegna umræðu um kynjakvóta í kvikmyndabransanum.
Nú er tími til aðgerða: Tóbaks- og nikótínfrítt Ísland Vala Smáradóttir,Jóhanna S. Kristjánsdóttir Skoðun
Nú er tími til aðgerða: Tóbaks- og nikótínfrítt Ísland Vala Smáradóttir,Jóhanna S. Kristjánsdóttir Skoðun