Siðrof í Reykjavík Guðmundur Kristján Jónsson skrifar 14. ágúst 2015 07:00 Á síðustu áratugum hefur myndast ákveðið siðrof á meðal fjölmargra kynslóða Íslendinga. Svo virðist sem stór hluti ökumanna í Reykjavík hafi ekki stigið niður fæti (nema á eldsneytisgjöf) á leið sinni á milli staða alla sína fullorðinsævi. Í huga þessa fólks er bíllinn æðsti samgöngumátinn og eðli málsins samkvæmt má ekkert hefta för hans. Af þessu hlýst að þegar þessir ökumenn þurfa að nema staðar til skamms tíma þá hika þeir ekki við að leggja þvert yfir göngu- og hjólastíga í stað þess að finna bílastæði eða stoppa úti á götu þar sem bíllinn á heima. Siðrofið felst í því að þessum ökumönnum finnst þetta svo sjálfsagt að þeir leiða ekki einu sinni hugann að því hvað þeir eru að gera og hverjar afleiðingarnar gætu orðið. Oftar en ekki er þetta skælbrosandi fólk sem hvílir öruggt í ákvörðun sinni og virðist ákaflega ánægt með að hafa náð að koma bílnum sínum þannig fyrir á gangstéttinni að aðrir ökumenn þurfi ekki svo mikið sem stíga á bremsuna á leið sinni fram hjá. Stór hluti vandans er auðvitað helsta þjóðaríþrótt Íslendinga, hin sjúklega meðvirkni sem heldur hér öllu kirfilega föstu í viðjum meðalmennskunnar. Í stað þess að bregðast harkalega við og taka eitt óþægilegt samtal þegar ökumenn í fullkomnum órétti stefna lífi og limum fólks í hættu um leið og þeir eyðileggja hellulagnir og snjóbræðslur í almannaeigu með öllum sínum öxulþunga þá bölvum við bara í hljóði, lítum til beggja hliða og höldum út á götuna með krosslagða fingur. Ekkert má spilla gleði og hraða ökumannanna. Að því sögðu er auðvitað ekki rétt að skella skömminni á gangandi og hjólandi vegfarendur því að hún er alfarið ökumannanna og þeir einir geta stöðvað þessa lögleysu. Við hin getum hins vegar hjálpað þeim og í þeim efnum duga engar Páleyjaraðferðir. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Guðmundur Kristján Jónsson Mest lesið Barnasáttmáli fyrir öll börn Guðný Björk Eydal,Paola Carenas Skoðun Halldór 31.05.2025 Halldór Tjáningarfrelsi, gagnrýni og Snorri Másson Birgir Orri Ásgrímsson Skoðun Ójafnvægið sem heimurinn býr við – og skellur á Bakka Erna Bjarnadóttir Skoðun Eins skýrt og það verður Jóna Hlíf Halldórsdóttir Skoðun Súrdeigsbrauð, ilmkjarnaolíur og Samtökin 78 Snorri Másson Skoðun Verður það að vera Ísrael? Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Trollveiðar og veiðiráðgjöf Magnús Jónsson Skoðun Er ekki tími til kominn að tengja? Kristín María Birgisdóttir Skoðun Þögnin sem skapaði ótta – arfleifð Þórarins í Sameyki Sigríður Svanborgardóttir Skoðun
Á síðustu áratugum hefur myndast ákveðið siðrof á meðal fjölmargra kynslóða Íslendinga. Svo virðist sem stór hluti ökumanna í Reykjavík hafi ekki stigið niður fæti (nema á eldsneytisgjöf) á leið sinni á milli staða alla sína fullorðinsævi. Í huga þessa fólks er bíllinn æðsti samgöngumátinn og eðli málsins samkvæmt má ekkert hefta för hans. Af þessu hlýst að þegar þessir ökumenn þurfa að nema staðar til skamms tíma þá hika þeir ekki við að leggja þvert yfir göngu- og hjólastíga í stað þess að finna bílastæði eða stoppa úti á götu þar sem bíllinn á heima. Siðrofið felst í því að þessum ökumönnum finnst þetta svo sjálfsagt að þeir leiða ekki einu sinni hugann að því hvað þeir eru að gera og hverjar afleiðingarnar gætu orðið. Oftar en ekki er þetta skælbrosandi fólk sem hvílir öruggt í ákvörðun sinni og virðist ákaflega ánægt með að hafa náð að koma bílnum sínum þannig fyrir á gangstéttinni að aðrir ökumenn þurfi ekki svo mikið sem stíga á bremsuna á leið sinni fram hjá. Stór hluti vandans er auðvitað helsta þjóðaríþrótt Íslendinga, hin sjúklega meðvirkni sem heldur hér öllu kirfilega föstu í viðjum meðalmennskunnar. Í stað þess að bregðast harkalega við og taka eitt óþægilegt samtal þegar ökumenn í fullkomnum órétti stefna lífi og limum fólks í hættu um leið og þeir eyðileggja hellulagnir og snjóbræðslur í almannaeigu með öllum sínum öxulþunga þá bölvum við bara í hljóði, lítum til beggja hliða og höldum út á götuna með krosslagða fingur. Ekkert má spilla gleði og hraða ökumannanna. Að því sögðu er auðvitað ekki rétt að skella skömminni á gangandi og hjólandi vegfarendur því að hún er alfarið ökumannanna og þeir einir geta stöðvað þessa lögleysu. Við hin getum hins vegar hjálpað þeim og í þeim efnum duga engar Páleyjaraðferðir.