Ungri stúlku var neitað um skólamáltíð vegna þess að hún hafði ekki tekið þátt í áskriftarkerfi að skólamáltíðum í grunnskóla í Reykjavík í vikunni. Úr öðrum skóla heyrðist af því að nemendur í áskriftarkerfinu og hinir, sem koma með heimabúið nesti, fái ekki að sitja saman.
Á yfirborðinu virðast þetta smámál, en svo er ekki þegar að er gætt. Ekki er hægt að draga aðra ályktun en að með þessu kerfi borgarinnar sé verið að mismuna nemendum að óþörfu.
Ástæður fyrir því að nemendur taka ekki þátt í áskriftarkerfi að skólamáltíðum geta verið margvíslegar. Í sumum tilvikum eru foreldrar hreinlega ekki ánægðir með matinn sem er í boði, í öðrum geta þær verið efnahagslegar, stafað af sérstökum áherslum í mataræði eða verið trúarlegs eðlis.
Það er engin ástæða til að draga athygli annarra nemenda að slíku með því að láta þá sem neyta matar að heiman sitja á sérstöku afmörkuðu svæði. Nógu erfitt getur verið fyrir krakka að skera sig úr fjöldanum.
David Cameron, forsætisráðherra Bretlands, hefur lýst miklum áhyggjum af stöðu minnihlutahópa í breska skólakerfinu. Í því samhengi hefur hann bent á að ungir svartir karlmenn í Bretlandi eru líklegri til að lenda í fangelsi á lífsleiðinni en ljúka háskólaprófi. Hann hefur krafist þess að sjá gögn frá fremstu háskólum landsins, þar með töldum Oxford háskóla, um hvernig umsóknir fólks af minnihlutahópum séu meðhöndlaðar.
Framtak Camerons er aðdáunarvert, og raunar nokkuð merkilegt miðað við hans eigin bakgrunn. Váleg tíðindi úr fangelsum og háskólum sýna líka að aðlögun að nýju samfélagi er langtímaverkefni. Því lýkur ekki með annarri kynslóð, heldur miklu síðar. Annað athyglisvert í því samhengi er að þeir sem líklegastir eru í Bretlandi til að ganga öfgaöflum, á borð við ISIS, á hönd eru gjarnan annarrar eða þriðju kynslóðar innflytjendur.
Þrátt fyrir að hafa alið alla sína hunds- og kattartíð í Bretlandi finnst þessu fólki það enn ekki vera hluti af heildinni.
Bretar hafa mörg hundruð ára reynslu af innflytjendum. Það höfum við Íslendingar ekki. Við eigum að líta til grannþjóðanna til að læra hvernig taka eigi á móti nýju fólki. Mistök annarra eru víti til varnaðar.
Dæmin úr skólunum benda til þess að við séum að reisa girðingar að óþörfu. Viðbrögð formanns Félags skólastjórnenda eru heldur ekki traustvekjandi. Hún telur að mál sem þessi eigi ekkert erindi í fjölmiðla og séu best afgreidd í kyrrþey.
Staðreyndin er hins vegar sú að skólakerfi sem neitar börnum um mat, skipar börnum sess eftir því hvað þau fá sér á matmálstímum og frábiður sér umfjöllun, er ekki líklegt til að taka umkvörtunum vel.
Auðvitað eru kerfi og ferlar nauðsynleg í umfangsmiklu skólastarfi. Kerfið þarf hins vegar að vera með manneskjulegt andlit. Þar skiptir fólkið á gólfinu öllu máli.
Þess vegna hefði átt að segja: „Auðvitað vina mín, fáðu þér pítsu.“
