Að koma til Króatíu er eins og að stíga áratugi aftur í tímann. Ekki bara eru allir reykjandi í Króatíu heldur er vel hugað að þörfum reykingamannsins. Það er ekkert sem bendir til þess að þjóðin sé að reyna að minnka reykingar.
Það þarf að hafa verulega fyrir því að finna veitingahús sem er reyklaust. Þetta er verulega þreytandi. Foreldrar mínir reyktu yfir mig mörg karton er ég var að alast upp og ég tel mig vera búinn með minn kvóta í þessum efnum.
Geggjaðir þrátt fyrir sígóið
Það sem er þó áhugavert er hversu margir króatískir íþróttamenn reykja. Það er ekkert óalgeng sjón á stórmótum að sjá fjölda króatískra leikmanna saman í kaffi og sígó. Ekki gleyma að Króatar eru stórkostleg íþróttaþjóð. Við komuna hingað fékk ég útprentað skjal með helstu afrekum liða og leikmanna Króatíu. Magnaður lestur vægast sagt. Þetta er mögnuð íþróttaþjóð.
Ég man samt enn hvað mér brá er ég sá stórstjörnuna Ivano Balic reykja!!! Hann var þá (lang)besti handboltamaður heims. Fullkomlega óþolandi leikmaður. Af því hann var svo góður.
Hann kom alltaf sínu fram og sá til þess að Króatía pakkaði flestum saman. Einn af þessum snillingum sem maður elskaði að hata.
Strákarnir okkar hafa háð nokkrar rimmur við Króatana gegn Balic og þessir keðjureykjandi snillingar (Balic var langt frá því einn í sígóinu) höfðu oftast betur. Það er frekar pirrandi. Toggi Þráins á engar afsakanir þarna.
Króatar eru með slíka íþróttamenn að ég man varla eftir að hafa búist við sigri gegn þeim. Nú verða ellefu þúsund háværir áhorfendur með þeim í liði. Ég býst því ekki við sigri í dag en vona að strákarnir sýni samt góðan leik. Slíkur er munurinn enn milii þjóðanna þrátt fyrir frækinn sigur fótboltalandsliðsins. Enn betra væri samt ef þeir kæmu mér á óvart. Ég er alveg til í það.
