Garðar var alinn upp í fátækt með móður sinni, sumarlaunin hans fóru til heimilisins, kaupa föt, mat, borga daggæslugjöld og fleira fyrir systkini hans. Mamma vann eins mikið og hún gat, margt var að borga, mikilvægt að reyna að standa með húsnæðið í skilum svo þau lentu ekki á vergangi.
Hann tók svo sárt að horfa uppá baslið á mömmu sinni - vissi að hún grét sig stundum í svefn á kvöldin. Hann hafði heyrt hana trúa vinkonu sinni fyrir að hún væri ekki viss hvor væri faðir síns elsta barns, fósturfaðir sinn eða strákur sem hún hafði verið að slá sér upp með. Heyrði hana tala um að hún treysti sér ekki til að kæra misnotkunina, því sönnunarbyrðin væri svo mikil. Hún væri komin á þunglyndislyf til að geta haldið höfði gegnum þetta allt. Það kvöld grét Garðar sig í svefn. Honum fannst hann hafa eignast stein í hjarta stað - þunginn fyrir brjósinu var svo mikill. Hann hugsaði hversu mikið hann langaði að mamma hefði það betra - hversu miklu léttara væri fyrir hana ef hún þyrfti ekki að borga gæslu fyrir tvíburana. Líka hve gott væri ef það væri ekki svona erfitt að láta fólk svara fyrir að brjóta á börnum kynferðislega. Fólk sem ætti að kenna börnum hvað væri rétt og rangt en ekki misnota sér varnarleysi þeirra.
Hann eignaðist draum um að komast í valdastöður sem gætu tekið á svona málum.
Ekki lengur börnGarðar og Sigfús eru orðnir 23 ára. Framundan eru bæjarstjórnarkosningar. Þeir ákveða að gefa kost á sér, vita að líklegt er að þeir komist ekki báðir að. Faðir Sigfúsar er með mikil ítök í bænum og veit að sonurinn mun fylgja sér í skoðunum, annars tapar hann ýmsum fríðindum. Hann ætlar ekki láta breyta neinu þarna - búinn að koma á miklum stuðningi frá bænum við sinn atvinnurekstur. Vill ekki að Garðar komist að og peningaflæði sem búið er að koma á breytist og fari inní félagslegu málefnin. Hann talar við sína og gerir þeim grein fyrir að þar sem hann sé aðalvinnuveitandi fólks í bænum er best að sem flestir kjósi son hans, því hver veit nema breytingar þurfi að verða í fiskvinnslunni og þá er ekki að vita hverjir muni halda vinnunni. Er til lausn? Þorum við?Svona vinnur efnishyggjan. Hvernig væri að breyta svona flæði og leyfa ungu kjörkuðu hugsjónafólki með ferskar áherslur að komast að? Fólki sem þorir að standa á sínu? Sýnir skilning á þörf almennings? Ég hef hugsjón fyrir velferð barna og er búin að finna þingmann sem ég treysti til að standa fyrir þeim breytingum sem mig langar að sjá. Eigum við ekki að leggja áherslu á að taka þátt í prófkjörum flokkanna og setja unga fólkið efst á listana? Ungt fólk með hugsjónir, áhuga á persónulegum þörfum manneskjunnar frekar en efnishyggju? Ég hef valið að styðja ungan þingmann, Ágúst Ólaf Ágústsson, varaformann Samfylkingarinnar.
Hann hefur verið að leggja fram fjölmörg góð þingmál, má þar nefna: - afnám fyrningar á kynferðisafbrotum gegn börnum - sérdeild fyrir unga fanga -gjaldfrjálsa leikskóla - aukna vernd fyrir heimildarmenn fjölmiðla - rannsókn á þunglyndi eldri borgara - löggjöf um heimilisofbeldi ofl. Svona maður er að mínu skapi, ég vona að allir sjái hina miklu og góðu möguleika sem búa í stráknum! Komið, gerum breytingar, tökum þátt í prófkjörinu 11 nóvember hjá Samfylkingunni og styðjum þennan unga hugsjónamann!!!
Höfundur vinnur hjá Félagsþjónustu Reykjavíkurborgar.
