Steinarr Lár starfaði eitt sinn fyrir viskíframleiðandann Jack Daniels og stýrði dreifingu fyrirtækisins í Evrópu og Afríku. Í gegnum starf sitt kynntist hann Þjóðverjanum Georg Tunsmeyer en faðir hans er umsjónarmaður æfingasvæðisins. Að sögn Steinars er svæðið um 60 þúsund hektarar á stærð, skógi vaxið, og dýrin sem þar þrífast sækja í nærliggjandi bóndabæi með tilheyrandi óþægindum fyrir bændurna.
„Það þarf því að grisja skóginn reglulega og því eru haldnar svokallaðar rekstrarveiðar tíu sinnum yfir veturinn. Um fimmtíu veiðimenn taka þá þátt í hvert sinn. Þeir koma sér fyrir uppi í trjám en svokallaðir rekstrarmenn koma dýrunum á hreyfingu með aðstoð hunda. Síðan eru dýrin skotin þegar þau flýja undan rekstrarmönnunum. Þetta er töluvert ólíkt veiðinni heima þar sem þú ert jafnan einn á ferð," segir Steinarr en á þessu tímabili hafa verið skotnir um 1.000 hirtir og 900 villisvín.
Mikil kúnst að skjóta dýrin
Steinarr segir það mikla kúnst að skjóta dýrin enda eru þau á mikilli ferð. „Allir veiðimennirnir fara í svokallað „shooting cinema" þar sem bíómynd er varpað á vegg og veiðimennirnir skjóta úr sínum eigin rifflum á það sem fyrir augu ber. Svo er reiknað út hvernig þú ert að skjóta og hvað þarf að bæta. Þannig vinnur þú upp hraða og tækni," segir hann.
Þetta er fimmta árið í röð sem Steinarr tekur þátt í veiðunum og þær hafa heldur betur gengið vel – í raun svo vel að félagar hans eru farnir að kalla hann Sir Huntalot.
Lúðrasveit spilar fyrir dýrin
Miklar hefðir fylgja þessum heldri manna veiðum. „Menn mæta ansi reffilegir til veiðanna, allir í leðurstígvélum, veiðibuxum og jökkum, með bindi og hatta," segir Steinarr.
Hátt í hundrað manns koma að veiðunum og þurfa allir að heilsast með virktum. „Þú kynnir þig fyrir hverjum einasta manni, tekur ofan og heilsar," segir Steinarr. „Þegar búið er að fella dýrin og hreinsa úr þeim er þeim raðað upp í hálfgerðan blómsveig sem er gerður úr grenigreinum. Síðan vottar lúðrasveit þeim virðingu sína með lagi. Þeir veiðimenn sem fella dýr fá svo blóm í hattinn sem virðingarvott."
Samkvæmt reglum eignast sjálft svæðið allt það kjöt sem til fellur en veiðimennirnir mega þó kaupa sér hlut. Ef veiðimaður fellir stórt dýr greiðir hann svokallað bráðargjald. „Ég skaut til að mynda ansi stórt villisvín í fyrra og þurfti að punga út nokkur hundruð þúsund krónum vegna þess," segir Steinarr.
Þýskt veiðisamkomulag
Steinarr og Georg, þýski vinur hans, hafa gert með sér samkomulag, svokallað „closed pocket policy". Í því felst að Steinarr kemur á hverju ári til Þýskalands þar sem Georg sækir hann á flugvöllinn og græjar allt sem viðkemur heimsókninni. „Hann sækir mig út á völl, sér um byssur og skot, leyfin, mat og þess háttar. Ég þarf aldrei að taka upp veskið á meðan á dvöl minni þar stendur."
Georg kemur síðan til Íslands einu sinni á ári til hreindýraveiða og þá gilda sömu reglur, hann þarf aldrei að taka upp veskið. „Þannig fáum við tvo veiðitúra á verði eins og mikla upplifun fyrir alla. Georg kom einn í fyrstu ferðina en síðan þá hefur pabbi hans komið, tengdapabbi og þrír vinir hans."
Breyta þarf skotveiðileyfinu
Steinarr er mikill veiðimaður og fór fyrst á rjúpu með karli föður sínum þegar hann var tíu ára. „Hann kenndi mér að veiðimaðurinn skilur aldrei neitt eftir sig nema sporin," segir Steinarr sem hefur því verið við veiðar í tæpan aldarfjórðung. Hann segir margt mega bæta hjá íslenskum veiðimönnum. „Í Þýskalandi tekur það níu mánuði að fá veiðileyfi. Veiðimennirnir þar eru virkilega reyndir og vita nákvæmlega hvað þeir eru að gera. Á Íslandi eru þetta þrjú kvöld og svo eru menn sendir af stað með haglabyssurnar. Íslenskir veiðimenn kunna margir hverjir ekki að gera að dýrunum og þekkja þau varla í sundur. Því þarf að breyta."
