Skoðun

Fýla eða framsókn

Ívar Halldórsson skrifar
Framsóknarmaður af fundi gekk

Fúll því að formennsku eigi hann fékk

Atkvæðin talin

Útkoman galin

Full saklaus flæktist Í Framsóknarhrekk

 Mig langar til að trúa því að kjörnir fulltrúar flokka séu að vinna fyrir fólkið í landinu fyrst og fremst. Ég verð þó að viðurkenna að stundum reynist mér erfitt að trúa því. Loforð drjúpa af vörum stjórnmálamanna eins og himneskt hunang en eftirbragðið er oft beiskt og brennisteinskennt - sér í lagi þegar í ljós kemur að fyrirheit þeirra eru oft ekki annað en loðin pólitísk leikflétta til að viðhalda vígi og völdum.

 Svona las ég skilaboðin og margir aðrir þegar Sigmundur Davíð gekk einn og fýldur út af flokksþingi, eftir að meirihluti flokksbræðra hans sammæltust um að flokkurinn nyti meira trausts kjósenda með Sigurð Inga í stafni. Ég viðurkenni að ég varð fyrir miklum vonbrigðum þegar ljóst var að Sigmundur Davíð styddi ekki vilja flokksins og virtist ekki geta borið virðingu fyrir vilja kjósenda í landinu.

 Það sem þarna átti sér stað innan Framsóknarflokksins er eins og póstkortaútgáfa af plakatinu sem er fyrir allra augum í landi okkar. Á plakatinu eru pólitíkusar í pollagöllum sem berjast um fötur og skóflur sem þeir eiga ekki einu sinni sjálfir. Áhöldin fá þeir að láni frá okkur sem fylgjumst vel með fyrir utan pólitíska sandkassann.

 Stjórnmálamenn ættu aldrei að gleyma því að valdið kemur frá okkur; fólkinu í landinu. Ef fólkið í landinu álítur að valdið eigi að færast manna á milli þýðir ekkert fyrir stjórnmálamenn að setja stút á munninn og reyna að sniðganga lýðræðislegan vilja landans. Þannig fýkur öll virðing út í veður og vind.

 Stjórnmálamenn fara í dag á mis við svo ótal mörg tækifæri til að afla sér virðingar meðal landans. Við, fólkið í landinu, vitum að stjórnmálamenn eru ekki ofurhetjur eða fullkomnar verur. Við vitum að þeir eru breyskir og taka oft kjánalegar og vanhugsaðar ákvarðanir- eins og við. Þeir mismæla sig, missa skapið og gera hluti í fljótfærni sem þeir sjá svo margir eftir - eins og við. Það sem flestir þeirra átta sig ekki á er að við erum ekki eins miskunnarlaus og þeir virðast halda, á meðan þeir ríghalda í ráðherrastóla sína og embætti.

 Við viljum bara að það sé komið heiðarlega fram við okkur. Við viljum sannleikann. Við viljum ekki hroka og endalausar afsakanir. Við viljum að komið sé fram við okkur eins og jafningja, en ekki eins og við séum einhverjar hraðahindranir á framabraut þeirra.

 Það er allt í lagi að biðjast fyrirgefningar. Allir vilja vera beðnir fyrirgefningar þegar þeir telja að einhver hafi brugðist þeim eða finnst einhver hafa misnotað umboð sitt. Að biðjast fyrirgefningar er ekki opinber yfirlýsing um að vera „lúser“. Þvert á móti er það virðingarvert athæfi sem krefst heilmikils kjarks. Að biðjast fyrirgefningar ber vott um að virðing sé til staðar fyrir þeirri manneskju sem brotið hefur verið á og er um leið yfirlýsing um skilning á þeim erfiðleikum sem athæfið kann að hafa valdið viðkomandi. 

 Það þarf stóra manneskju til að viðurkenna mistök sín og afhenda þeim sem honum valdið gaf, lyklana að sinni nánustu framtíð. Það er allt of sjaldan sem maður heyrir orðin „Fyrirgefðu mér“. Kannski er það vegna þess að hinum kristnu gildum hefur verið ýtt út í kant í okkar pólitíska umhverfi. 

 Ég ber virðingu fyrir þeim sem viðurkenna mistök sín. Mig langar til að gefa slíku fólki fleiri tækifæri en þeim sem reyna að réttlæta allt sem þeir gera til að reyna að líta vel út. Þetta eru nefnilega ekki endilega mistökin, eða stærð þeirra, sem vega þyngst þegar upp er staðið. Öllu heldur hversu mikið viðkomandi þykir fyrir því að trúnaðarbrestur hafi átt sér stað.     

 Kannski er ekkert sem hefði getað forðað Sigmundi frá formennskumissinum, en maður veltir þó fyrir sér hvort staðan væri önnur og ef til vill betri ef hann hefði á einhverjum tímapunkti sagt:  

 „Ég klúðraði ýmsu með Wintris-málið og tók klaufalega á málunum. Ég vildi óska þess að ég hefði tekið öðru vísi á málunum. Ég tek fúslega fulla ábyrgð á þeim skaða sem umræðan um minn fjárhag hefur valdið. Ég olli landsmönnum vonbrigðum og brást trausti þeirra sem studdu mig, og það harma ég mjög. Fyrirgefið mér. Þetta kemur ekki fyrir aftur.“

 Kannski hefði Sigurður Ingi verið kosinn formaður þrátt fyrir þetta - kannski ekki. Það skiptir ekki öllu máli. Andrúmsloftið í landinu hefði þó að öllum líkum verið léttara. Fjöldi fólks hefði fyrirgefið Sigmundi Davíð klúðrið og gefið honum annað tækifæri. Ég er viss um það. 

 Sigmundur Davíð hefði trúlega ekki vikið af kjörfundi án þess að lýsa yfir stuðningi við Sigurð Inga og flokkinn sinn. Heildarmyndin hefði verið skýrari í huga hans og hann hefði ekki viljað halda áfram sem formaður án umboðs meirihlutans. Hann hefði hugsað meira um vilja þjóðarinnar og hag flokksins en sinn eiginn. Hann hefði gætt þess að skaða ekki flokkinn með skapi sínu eins því miður varð raunin er úrslitin voru ljós. Einlæg eftirsjáin hefði göfgað hann og kjósendur hefðu kunnað að meta það að hann tæki ábyrgð á gjörðum sínum; jafnt góðum sem slæmum.

 Ég held að gamla góða auðmýktin hefði orðið til þess að auka virðingu hans jafnt fyrir þeim sem valdinu beita, og fyrir þeim sem valdið gefa – fyrir fólkinu í landinu. 

Salómon Davíðsson, hinn vellauðugi og vísi konungur, komst ágætlega að orði er hann miðlaði af visku sinni í Orðskviðum Biblíunnar:

„Hroki mannsins lægir hann, en hinn lítilláti mun virðing hljóta.“ (Orðskviðirnir 29:23)

Ívar Halldórsson Kosningar 2016 Skoðun

Mest lesið


Skoðun

Skoðun

Börnin á Gaza eru ekki í fríi

Bjarni Fritzson,Blær Guðmundsdóttir ,Elías Rúni Þorsteinsson,Elísabet Thoroddsen,Gunnar Helgason,Linda Ólafsdóttir,Lóa Hlín Hjálmtýsdóttir,Yrsa Þöll Gylfadóttir skrifar

Sjá meira


×

Mest lesið