Nokkur orð um Kóreu Gylfi Páll Hersir skrifar 6. mars 2018 07:00 Málefni Kóreuskaga hafa verið ofarlega á baugi undanfarið og raunar oft frá lokum Kóreustríðsins 1950-1953. Það var fyrsti sögulegi hernaðarósigur Bandaríkjanna, en hersveitir þeirra voru reknar suður fyrir 38. breiddarbaug með aðstoð kínverskra hersveita. Íbúum Norður-Kóreu tókst ekki eingöngu að koma ráðastétt heimsins í pattstöðu heldur unnu þeir siðferðilegan sigur á stórveldinu og fylgiríkjum þeirra. Bandaríkin hafa allt til þessa neitað að skrifa undir friðarsamkomulag. Í fjölda ára hafa þau hins vegar, ásamt her Suður-Kóreu, æft innrás í landið, haldið úti miklum her vígvæddum kjarnorkuvopnum nærri landamærum Norður-Kóreu og viðhaldið viðskiptabanni á landið. Síðan 2016 hefur Öryggisráð Sameinðu Þjóðanna, að tilhlutan Bandaríkjanna, fimm sinnum samþykkt harkalegar refsiaðgerðir gegn landinu. Að sögn stjórnvalda í Norður-Kóreu hefur þessi 80 ára linnulausi fjandskapur Bandaríkjastjórnar leitt til þess að þau telja nauðsynlegt að koma sér upp kjarnorkuvopnum til þess að verjast. Þetta kjarnorkuvopnabrölt og hótanir um að breyta Suður-Kóreu og Bandaríkjunum í eldhaf hefur hins vegar leitt til þess að Bandaríkjastjórn hefur tekist að snúa hlutunum á haus – nú er Norður-Kórea ógnvaldurinn, ekki heimsvaldastefnan. Með því að granda öllum sínum kjarnorkuvopnum gætu stjórnvöld í Norður-Kóreu aflað stuðnings um allan heim og í leiðinni þrýst á Bandaríkjastjórn að láta af hótunum sínum og efnahagsstríði gagnvart íbúum landsins. Í því sambandi er gagnlegt að minnast Kúbudeilunnar, sem snerist um kjarnorkuvopn, en Fídel Castró ræddi málið árið 2005 og kvað Kúbu aldrei hafa íhugað framleiðslu eða notkun kjarnorkuvopna til þess að verja landið; heldur væri hvatt til eyðileggingar allra kjarnorkuvopna. Kjarnorkuvopnum var komið fyrir á Kúbu 1962 um tíma að beiðni Sovétríkjanna til að hamla gegn kjarnorkuárás Bandaríkjanna á Sovétríkin sem þá voru umkringd kjarnorkuvopnum – síðar sagði Castró að stjórnvöld hefðu ekki heimilað þetta ef þau hefðu gert sér fulla grein fyrir eðli stjórnvalda í Sovétríkjunum. „Hvaða glóra er í að framleiða kjarnorkuvopn þegar óvinurinn ræður yfir þúsundum kjarnorkuvopna? Með því værum við orðin þátttakendur í leikritinu um kjarnorkuvopnakapphlaupið. Við ráðum yfir vopnum sem taka kjarnorkunni langt fram – umfang réttlætisins sem við berjumst fyrir“, sagði Castró. „Okkar kjarnorkuvopn er óhagganlegt siðferðisvopn.“Örlítið um sögu síðustu aldar Kóreuskaginn var nýlenda Japana frá 1910 til loka síðari heimsstyrjaldar og stjórnað af dæmafárri hörku. Við lok styrjaldarinnar höfðu rúmar tvær milljónir Kóreubúa, 10% þjóðarinnar, verið fluttir til Japans; 700.000 til námavinnu, 360.000 skipað í Japansher og 170.000 konur neyddar í vændi. Sovétríkin lýstu yfir stríði á hendur Japan 8. ágúst 1945 að áeggjan Bandaríkjanna. Daginn eftir fór Sovéther yfir landamæri norðurhluta Kóreu. Á ráðstefnu stórveldanna ákváðu Sovétríkin og Bandaríkin að skipta Kóreu á milli sín um 38. breiddarbaug. Japanir gáfust upp 2. september 1945 í kjölfar kjarnorkusprengjanna á Hírósíma og Nagasaki. Áður höfðu Japanir raunar tilkynnt uppgjöf sína með ákveðnum skilyrðum þó, nákvæmlega sömu skilyrðum og gengið var að 2. september (sbr. grein mína). Bandaríkjastjórn varpaði þessum sprengjum af aðeins einni ástæðu: Til þess að staðfesta yfirráð sín og ægivald í heimsstjórnmálunum eftir styrjöldina; og sanna að þau hefðu yfir kjarnorkuvopnum að ráða og væru reiðubúin til þess að nota þau, eins og þau hótuðu raunar margsinnis síðar meir. Fjórum dögum eftir uppgjöf Japana kom andspyrnuhreyfingin á fót sjálfstæðri stjórn í Kóreu. Hreyfingin hafði þá þegar afvopnað Japansher í suðri, látið pólitíska fanga lausa og komið á stjórnkerfi um allt land og félagslegum umbótum. Bandaríkjaher kom til suðurhluta Kóreu 8. september, eða tveimur dögum síðar, og lýsti MacArthur yfirhershöfðingi þeirra því yfir að hann bæri ábyrgð á stjórn suðurhluta landsins og allir skyldu hlýða skipunum hans. Bandaríkjastjórn kom síðan á hernámsstjórn en í henni sátu þeir sem unnið höfðu hvað nánast með Japönum í styrjöldinni. Pólitískir fangar voru settir bak við lás og slá á nýjan leik en út úr fangelsum streymdu m.a. lögreglumenn og pyntingameistarar, fyrrum samstarfsmenn Japana leystir úr haldi, og héldu áfram hrottaverkum sínum og manndrápum. Þessi samvinna nýlenduveldanna og innlendra samstarfsmanna Japana í Asíu (stundum nefndir kvislingar) var regla þegar verið var að ýta alþýðu manna af vettvangi stjórnmála í kjölfar þess að hún hafði unnið sigur í styrjöldinni og hrakið hernámsliðið á brott, sbr. Víetnam. Nýr einræðisherra í suðurhluta Kóreu, Syngman Rhee var sóttur til Bandaríkjanna. Hann hafði nær einvörðungu verið í Kóreu 1910-1912 en tók til óspilltra málanna. Andstæðingum stjórnvalda var engin miskunn sýnd og þegar Kóreustríðið braust út 1950 lágu 100.000 íbúar suðurhluta landsins í valnum. Í ágúst 1948 var skipting Kóreu staðfest með valdaafsali Bandaríkjahers til Rhee í suðurhluta landsins. Sovétríkin drógu herstyrk sinn úr landinu síðar sama ár eftir árangurslausar tilraunir til að fá Bandaríkin til að gera slíkt hið sama. Skipting Kóreuskaga var því fyrst og síðast verk Bandaríkjastjórnar og subbulegra samninga þeirra og Sovétríkjanna (minnir um margt á Víetnam; sbr. https://www.visir.is/g/2018180208783/saga-thjodfrelsisbarattunnar-i-vietnam). Kóreubúar höfðu unnið sigur á nýlenduveldi Japana með gífurlegum fórnum. Hagsmunir þeirra voru að engu hafðir en hagsmunir hins rísandi heimsvaldaríkis réðu. Meðal fréttaskýrenda er söguskýringin sú að hagsmunir undirokaðra þjóða séu gjarnan háðir náð og miskun stórveldanna, sjálfar séu þær að mestu ósjálfbjarga. Kóreustríðið 1950-1953 kom fáum á óvart. Andstaða við stjórn Rhee fór vaxandi og grimmdarverkin einnig. Hann tók að hóta innrás í Norður-Kóreu og bandarískir ráðamenn hvöttu til þess. Herlið Rhee var með sífelldar ögranir við 38. breiddarbaug. Svo fór að hersveitir Norður-Kóreu réðust suður fyrir 38. breiddarbaug. Herlið Rhee hrundi sem spilaborg, uppreisnir urðu um gervallan suðurhluta landsins og eftir 3 daga féll höfuðborgin Seoul í hendur uppreisnarfólks. Bandaríkin og fylgiríki þeirra komu þá til skjalanna með her undir fána Sameinuðu þjóðanna og komust langleiðinni að landamærum Kína þar sem innrás var á dagskrá, skjalfest hjá MacArthur. Kínverskar hersveitir komu Kóreu til aðstoðar. Í apríl 1951 sendi Harry Truman þáverandi Bandaríkjaforseti níu kjarnorkusprengjur til Okinawa-eyjar í Japan. Ætlunin var að beita þeim gegn hersveitum Norður-Kóreu og Kína. Til þess kom ekki. Það stafaði ekki af ótta við að vera svarað í sömu mynt – hvorki Kína né Norður-Kórea höfðu yfir kjarnorkuvopnum að ráða – heldur vóg þyngra hræðslan við djúpstæða andstöðu við notkun þessara vopna, meðal annars meðal bandarískra hermanna. Hér er vart tóm til að rekja sögu þessa stríðs. Bandaríkjaher beitti mikilli hörku; napalmi var varpað á íbúðabyggðir og sprengt allt sem hægt var að sprengja. Í landinu stóð ekki steinn yfir steini. Fangabúðir Bandaríkjahers og pyntingar voru með svipuðu sniði og í Abu Graib fangelsinu í Bagdad fyrr á þessari öld. Að lokum lágu um 4 milljónir Kóreubúa í valnum (þar af 2 milljónir almennra borgarar), hátt í milljón Kínverja, 54.000 Bandaríkjahermenn og 3 þúsund hermenn annarra þjóða. Öryggisráð Sameinuðu þjóðanna sýndi sig að vera verkfæri heimsvaldalandanna, enda er þeirra hlutverk og hefur ávallt verið að gæta hagsmuna sterkustu heimsvaldaríkjanna. Í Kóreu galt Bandaríkjaher sitt fyrsta afhroð, fyrsta hernaðarósigurinn af mörgum. Vinnandi fólk í Kóreu og Kína hrakti hann tilbaka og sýndi að það hefur tilgang að berjast og það er hægt að sigrast á mesta herveldi heims. Enn er það krafa alls þorra íbúa Kóreuskagans að löndin verði sameinuð. Undir þá kröfu er tekið hér, sem og krafna um að viðskiptabanninu verði aflétt og kjarnorkuvopn á Kóreuskaga og við Kyrrahaf fjarlægð.Höfundur er áhugasamur um það sem er að gerast í heiminum Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Gylfi Páll Hersir Mest lesið Gunnar Smári hvað er hann? Birgir Dýrfjörð Skoðun Forvarnir á ferð Erlingur Sigvaldason Skoðun Bakpokinn sem þyngist aðeins hjá öðrum Inga Sæland Skoðun Örlög Íslendinga og u-beygja áhrifamesta fjármálamanns heims Snorri Másson Skoðun Ísland er leiðandi ljós og hvatning til fjölmiðla Hrönn Egilsdóttir Skoðun Það læra börnin sem fyrir þeim er haft Sigurður Örn Hilmarsson Skoðun Um Ingibjörgu Gunnarsdóttur – ferill að rektorskjöri Rúnar Unnþórsson,Þórhallur Ingi Halldórsson Skoðun Mataræði í stóra samhengi lífsins Birna Þórisdóttir Skoðun Jóhann Páll: Vertu í liði með náttúrunni ekki gegn henni Guðmundur Ingi Guðbrandsson Skoðun Björn Þorsteinsson as Rector - A visionary leader uniting disciplines and driving innovation Marianne Elisabeth Klinke Skoðun Skoðun Skoðun Gunnar Smári hvað er hann? Birgir Dýrfjörð skrifar Skoðun Um Ingibjörgu Gunnarsdóttur – ferill að rektorskjöri Rúnar Unnþórsson,Þórhallur Ingi Halldórsson skrifar Skoðun Ísland er leiðandi ljós og hvatning til fjölmiðla Hrönn Egilsdóttir skrifar Skoðun Forvarnir á ferð Erlingur Sigvaldason skrifar Skoðun Vertu meðbyr mannúðar Birna Þórarinsdóttir skrifar Skoðun Fegurð sem breytir skólum Einar Mikael Sverrisson skrifar Skoðun Það læra börnin sem fyrir þeim er haft Sigurður Örn Hilmarsson skrifar Skoðun Björn Þorsteinsson as Rector - A visionary leader uniting disciplines and driving innovation Marianne Elisabeth Klinke skrifar Skoðun Verður Frelsið fullveldinu að bráð? Anton Guðmundsson skrifar Skoðun Til rektorsframbjóðenda: Hvað gerir nýr rektor HÍ við Endurmenntun? Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Mataræði í stóra samhengi lífsins Birna Þórisdóttir skrifar Skoðun Hvað varð um loftslagsmálin? Kamma Thordarson skrifar Skoðun Bakpokinn sem þyngist aðeins hjá öðrum Inga Sæland skrifar Skoðun Örlög Íslendinga og u-beygja áhrifamesta fjármálamanns heims Snorri Másson skrifar Skoðun Ég kýs Magnús Karl sem rektor Bylgja Hilmarsdóttir skrifar Skoðun Jóhann Páll: Vertu í liði með náttúrunni ekki gegn henni Guðmundur Ingi Guðbrandsson skrifar Skoðun Tífalt hærri vextir, meiri skuldir - menntastefna stjórnvalda? Júlíus Viggó Ólafsson,Vilhjálmur Hilmarsson skrifar Skoðun Lífið gefur engan afslátt Davíð Bergmann skrifar Skoðun Kolbrún Pálsdóttir sem næsti rektor HÍ Árni Guðmundsson skrifar Skoðun Vitskert veröld Einar Helgason skrifar Skoðun Draumurinn um hið fullkomna öryggisnet Signý Jóhannesdóttir skrifar Skoðun Sönnunarbyrði og hagsmunaárekstur Arnar Sigurðsson skrifar Skoðun Sem doktorsnemi styð ég Silju Báru til Rektors Háskóla Íslands Eva Jörgensen skrifar Skoðun Sterk og breið samtök – tími til að styrkja rödd minni fyrirtækja Friðrik Árnason skrifar Skoðun Nýjar ráðleggingar um mataræði María Heimisdóttir skrifar Skoðun Börn með fjölþættan vanda Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Hvalveiðar eru slæmar fyrir ímynd Íslands Clive Stacey skrifar Skoðun Netöryggi á krossgötum: Hvernig tryggjum við íslenska innviði? Heimir Fannar Gunnlaugsson skrifar Skoðun Í heimi sem samþykkir þjóðarmorð er ekkert jafnrétti Najlaa Attaallah skrifar Skoðun Heilinn okkar og klukka lífsins Birna V. Baldursdóttir ,Heiðdís B. Valdimarsdóttir skrifar Sjá meira
Málefni Kóreuskaga hafa verið ofarlega á baugi undanfarið og raunar oft frá lokum Kóreustríðsins 1950-1953. Það var fyrsti sögulegi hernaðarósigur Bandaríkjanna, en hersveitir þeirra voru reknar suður fyrir 38. breiddarbaug með aðstoð kínverskra hersveita. Íbúum Norður-Kóreu tókst ekki eingöngu að koma ráðastétt heimsins í pattstöðu heldur unnu þeir siðferðilegan sigur á stórveldinu og fylgiríkjum þeirra. Bandaríkin hafa allt til þessa neitað að skrifa undir friðarsamkomulag. Í fjölda ára hafa þau hins vegar, ásamt her Suður-Kóreu, æft innrás í landið, haldið úti miklum her vígvæddum kjarnorkuvopnum nærri landamærum Norður-Kóreu og viðhaldið viðskiptabanni á landið. Síðan 2016 hefur Öryggisráð Sameinðu Þjóðanna, að tilhlutan Bandaríkjanna, fimm sinnum samþykkt harkalegar refsiaðgerðir gegn landinu. Að sögn stjórnvalda í Norður-Kóreu hefur þessi 80 ára linnulausi fjandskapur Bandaríkjastjórnar leitt til þess að þau telja nauðsynlegt að koma sér upp kjarnorkuvopnum til þess að verjast. Þetta kjarnorkuvopnabrölt og hótanir um að breyta Suður-Kóreu og Bandaríkjunum í eldhaf hefur hins vegar leitt til þess að Bandaríkjastjórn hefur tekist að snúa hlutunum á haus – nú er Norður-Kórea ógnvaldurinn, ekki heimsvaldastefnan. Með því að granda öllum sínum kjarnorkuvopnum gætu stjórnvöld í Norður-Kóreu aflað stuðnings um allan heim og í leiðinni þrýst á Bandaríkjastjórn að láta af hótunum sínum og efnahagsstríði gagnvart íbúum landsins. Í því sambandi er gagnlegt að minnast Kúbudeilunnar, sem snerist um kjarnorkuvopn, en Fídel Castró ræddi málið árið 2005 og kvað Kúbu aldrei hafa íhugað framleiðslu eða notkun kjarnorkuvopna til þess að verja landið; heldur væri hvatt til eyðileggingar allra kjarnorkuvopna. Kjarnorkuvopnum var komið fyrir á Kúbu 1962 um tíma að beiðni Sovétríkjanna til að hamla gegn kjarnorkuárás Bandaríkjanna á Sovétríkin sem þá voru umkringd kjarnorkuvopnum – síðar sagði Castró að stjórnvöld hefðu ekki heimilað þetta ef þau hefðu gert sér fulla grein fyrir eðli stjórnvalda í Sovétríkjunum. „Hvaða glóra er í að framleiða kjarnorkuvopn þegar óvinurinn ræður yfir þúsundum kjarnorkuvopna? Með því værum við orðin þátttakendur í leikritinu um kjarnorkuvopnakapphlaupið. Við ráðum yfir vopnum sem taka kjarnorkunni langt fram – umfang réttlætisins sem við berjumst fyrir“, sagði Castró. „Okkar kjarnorkuvopn er óhagganlegt siðferðisvopn.“Örlítið um sögu síðustu aldar Kóreuskaginn var nýlenda Japana frá 1910 til loka síðari heimsstyrjaldar og stjórnað af dæmafárri hörku. Við lok styrjaldarinnar höfðu rúmar tvær milljónir Kóreubúa, 10% þjóðarinnar, verið fluttir til Japans; 700.000 til námavinnu, 360.000 skipað í Japansher og 170.000 konur neyddar í vændi. Sovétríkin lýstu yfir stríði á hendur Japan 8. ágúst 1945 að áeggjan Bandaríkjanna. Daginn eftir fór Sovéther yfir landamæri norðurhluta Kóreu. Á ráðstefnu stórveldanna ákváðu Sovétríkin og Bandaríkin að skipta Kóreu á milli sín um 38. breiddarbaug. Japanir gáfust upp 2. september 1945 í kjölfar kjarnorkusprengjanna á Hírósíma og Nagasaki. Áður höfðu Japanir raunar tilkynnt uppgjöf sína með ákveðnum skilyrðum þó, nákvæmlega sömu skilyrðum og gengið var að 2. september (sbr. grein mína). Bandaríkjastjórn varpaði þessum sprengjum af aðeins einni ástæðu: Til þess að staðfesta yfirráð sín og ægivald í heimsstjórnmálunum eftir styrjöldina; og sanna að þau hefðu yfir kjarnorkuvopnum að ráða og væru reiðubúin til þess að nota þau, eins og þau hótuðu raunar margsinnis síðar meir. Fjórum dögum eftir uppgjöf Japana kom andspyrnuhreyfingin á fót sjálfstæðri stjórn í Kóreu. Hreyfingin hafði þá þegar afvopnað Japansher í suðri, látið pólitíska fanga lausa og komið á stjórnkerfi um allt land og félagslegum umbótum. Bandaríkjaher kom til suðurhluta Kóreu 8. september, eða tveimur dögum síðar, og lýsti MacArthur yfirhershöfðingi þeirra því yfir að hann bæri ábyrgð á stjórn suðurhluta landsins og allir skyldu hlýða skipunum hans. Bandaríkjastjórn kom síðan á hernámsstjórn en í henni sátu þeir sem unnið höfðu hvað nánast með Japönum í styrjöldinni. Pólitískir fangar voru settir bak við lás og slá á nýjan leik en út úr fangelsum streymdu m.a. lögreglumenn og pyntingameistarar, fyrrum samstarfsmenn Japana leystir úr haldi, og héldu áfram hrottaverkum sínum og manndrápum. Þessi samvinna nýlenduveldanna og innlendra samstarfsmanna Japana í Asíu (stundum nefndir kvislingar) var regla þegar verið var að ýta alþýðu manna af vettvangi stjórnmála í kjölfar þess að hún hafði unnið sigur í styrjöldinni og hrakið hernámsliðið á brott, sbr. Víetnam. Nýr einræðisherra í suðurhluta Kóreu, Syngman Rhee var sóttur til Bandaríkjanna. Hann hafði nær einvörðungu verið í Kóreu 1910-1912 en tók til óspilltra málanna. Andstæðingum stjórnvalda var engin miskunn sýnd og þegar Kóreustríðið braust út 1950 lágu 100.000 íbúar suðurhluta landsins í valnum. Í ágúst 1948 var skipting Kóreu staðfest með valdaafsali Bandaríkjahers til Rhee í suðurhluta landsins. Sovétríkin drógu herstyrk sinn úr landinu síðar sama ár eftir árangurslausar tilraunir til að fá Bandaríkin til að gera slíkt hið sama. Skipting Kóreuskaga var því fyrst og síðast verk Bandaríkjastjórnar og subbulegra samninga þeirra og Sovétríkjanna (minnir um margt á Víetnam; sbr. https://www.visir.is/g/2018180208783/saga-thjodfrelsisbarattunnar-i-vietnam). Kóreubúar höfðu unnið sigur á nýlenduveldi Japana með gífurlegum fórnum. Hagsmunir þeirra voru að engu hafðir en hagsmunir hins rísandi heimsvaldaríkis réðu. Meðal fréttaskýrenda er söguskýringin sú að hagsmunir undirokaðra þjóða séu gjarnan háðir náð og miskun stórveldanna, sjálfar séu þær að mestu ósjálfbjarga. Kóreustríðið 1950-1953 kom fáum á óvart. Andstaða við stjórn Rhee fór vaxandi og grimmdarverkin einnig. Hann tók að hóta innrás í Norður-Kóreu og bandarískir ráðamenn hvöttu til þess. Herlið Rhee var með sífelldar ögranir við 38. breiddarbaug. Svo fór að hersveitir Norður-Kóreu réðust suður fyrir 38. breiddarbaug. Herlið Rhee hrundi sem spilaborg, uppreisnir urðu um gervallan suðurhluta landsins og eftir 3 daga féll höfuðborgin Seoul í hendur uppreisnarfólks. Bandaríkin og fylgiríki þeirra komu þá til skjalanna með her undir fána Sameinuðu þjóðanna og komust langleiðinni að landamærum Kína þar sem innrás var á dagskrá, skjalfest hjá MacArthur. Kínverskar hersveitir komu Kóreu til aðstoðar. Í apríl 1951 sendi Harry Truman þáverandi Bandaríkjaforseti níu kjarnorkusprengjur til Okinawa-eyjar í Japan. Ætlunin var að beita þeim gegn hersveitum Norður-Kóreu og Kína. Til þess kom ekki. Það stafaði ekki af ótta við að vera svarað í sömu mynt – hvorki Kína né Norður-Kórea höfðu yfir kjarnorkuvopnum að ráða – heldur vóg þyngra hræðslan við djúpstæða andstöðu við notkun þessara vopna, meðal annars meðal bandarískra hermanna. Hér er vart tóm til að rekja sögu þessa stríðs. Bandaríkjaher beitti mikilli hörku; napalmi var varpað á íbúðabyggðir og sprengt allt sem hægt var að sprengja. Í landinu stóð ekki steinn yfir steini. Fangabúðir Bandaríkjahers og pyntingar voru með svipuðu sniði og í Abu Graib fangelsinu í Bagdad fyrr á þessari öld. Að lokum lágu um 4 milljónir Kóreubúa í valnum (þar af 2 milljónir almennra borgarar), hátt í milljón Kínverja, 54.000 Bandaríkjahermenn og 3 þúsund hermenn annarra þjóða. Öryggisráð Sameinuðu þjóðanna sýndi sig að vera verkfæri heimsvaldalandanna, enda er þeirra hlutverk og hefur ávallt verið að gæta hagsmuna sterkustu heimsvaldaríkjanna. Í Kóreu galt Bandaríkjaher sitt fyrsta afhroð, fyrsta hernaðarósigurinn af mörgum. Vinnandi fólk í Kóreu og Kína hrakti hann tilbaka og sýndi að það hefur tilgang að berjast og það er hægt að sigrast á mesta herveldi heims. Enn er það krafa alls þorra íbúa Kóreuskagans að löndin verði sameinuð. Undir þá kröfu er tekið hér, sem og krafna um að viðskiptabanninu verði aflétt og kjarnorkuvopn á Kóreuskaga og við Kyrrahaf fjarlægð.Höfundur er áhugasamur um það sem er að gerast í heiminum
Um Ingibjörgu Gunnarsdóttur – ferill að rektorskjöri Rúnar Unnþórsson,Þórhallur Ingi Halldórsson Skoðun
Björn Þorsteinsson as Rector - A visionary leader uniting disciplines and driving innovation Marianne Elisabeth Klinke Skoðun
Skoðun Um Ingibjörgu Gunnarsdóttur – ferill að rektorskjöri Rúnar Unnþórsson,Þórhallur Ingi Halldórsson skrifar
Skoðun Björn Þorsteinsson as Rector - A visionary leader uniting disciplines and driving innovation Marianne Elisabeth Klinke skrifar
Skoðun Til rektorsframbjóðenda: Hvað gerir nýr rektor HÍ við Endurmenntun? Ólafur Stephensen skrifar
Skoðun Tífalt hærri vextir, meiri skuldir - menntastefna stjórnvalda? Júlíus Viggó Ólafsson,Vilhjálmur Hilmarsson skrifar
Skoðun Netöryggi á krossgötum: Hvernig tryggjum við íslenska innviði? Heimir Fannar Gunnlaugsson skrifar
Um Ingibjörgu Gunnarsdóttur – ferill að rektorskjöri Rúnar Unnþórsson,Þórhallur Ingi Halldórsson Skoðun
Björn Þorsteinsson as Rector - A visionary leader uniting disciplines and driving innovation Marianne Elisabeth Klinke Skoðun