Hvort ætlar þú að standa með þolendum eða gerendum? Alma Björk Ástþórsdóttir skrifar 29. ágúst 2021 21:00 Ýmiss konar ofbeldi hefur verið fyrirferðarmikið í samfélagsumræðunni síðustu mánuði. Það er þó ein tegund ofbeldis sem ekki hefur fengið verðskuldaða athygli, að minnsta kosti ekki frá yfirvöldum og frambjóðendum til Alþingis, en það er vanræksla barna í skólakerfinu. Vanræksla er skortur á athöfn og þegar mikilvægum þörfum barna er ekki mætt þá er það vanræksla. Þögul og minna sýnileg tegund ofbeldis en jafn skaðlegt engu að síður. Þann 1. maí síðastliðinn birtist fyrsti pistillinn minn um vanrækslu barna í íslensku skólakerfi undir yfirskriftinni „Af hverju mega yfirvöld vanrækja barnið mitt?“. Fljótlega var stofnaður hópurinn Sagan okkar þar sem fólki gafst tækifæri til þess að segja sína sögu úr skólakerfinu. Í sumar var svo undirbúin herferðin #Saganokkar í þeim tilgangi að draga vandann enn frekar fram í dagsljósið. Í gegnum alla baráttuna höfum við lagt áherslu á að vandamálið er ekki kennarar og skólarnir. Vandamálið liggur í meingölluðu kerfi sem bitnar bæði á börnum, kennurum og ekki síður foreldrum sem þurfa að vera í stöðugu stríði við kerfið fyrir sjálfsögðum réttindum barna og aðstoð fyrir þau. Þann 17 ágúst síðastliðinn hélt Öryrkjabandalag Íslands blaðamannafund þar sem herferðin #Saganokkar var kynnt. Á þeim fundi sátu einnig lögmenn Öryrkjabandalagsins þar sem þeir kynntu áform um málsókn ef ekki yrði brugðist við vandanum. Þegar farið er að rugga bátnum má búast við því að sumir fari í vörn og gagnrýni aðferðarfræðina og þá sérstaklega yfirvofandi málaferli. Okkur hefur verið bent á mikilvægi þess að taka samtalið. Það hefur ekki staðið á okkur að taka samtalið Við höfum reynt allt frá því í vor að eiga samtal við stjórnvöld um málefnið. Við höfum óskað eftir fundi með ráðherra. Við höfum haft samband við einstaka alþingismenn. Við höfum ítrekað sent út opinbert ákall og erum með áskorun til stjórnvalda um að halda krísufund vegna ástandsins. Okkur er hins vegar svarað með tómlæti. Jafnvel þó dómsmál vofi yfir. Það skiptir engu. Það heyrist hvorki hósta né stuna frá ráðamönnum. Í mörg ár hafa ýmsir sérfræðingar, kennarar og foreldrar bent á vandann í skólakerfinu bæði með opinberum skrifum, rannsóknum og fleiru. Í aðdraganda síðustu kosninga fengu stjórnmálaflokkarnir fyrirspurn frá þrýstihóp um bætta þjónustu við börn með sérþarfir. Ekki er að sjá að hugur hafi fylgt máli í svörum stjórnmálaflokkanna. Sjálfstæðisflokkurinn vísaði mikið í úttekt Evrópumiðstöðvar á skóla án aðgreiningar í sínum svörum. Það yrði að bíða eftir skýrslunni og meta stöðuna út frá henni. Skýrslan kom út árið 2017 og var áfellisdómur á skólakerfið. Svo virðist sem hún hafi flogið hratt ofan í skúffu stjórnvalda og fengið að dúsa þar síðan. Á þeim árum sem reynt hefur verið að taka samtalið hafa margir árgangar hafið sína skólagöngu og klárað hana. Fullt af börnum hafa farið mölbrotin út í samfélagið og sum hafa á þessum tíma náð að falla fyrir eigin hendi. Þetta er bláköld staðreynd. Það hefur ekkert breyst. Þvert á móti hefur ástandið versnað. Málaflokkurinn er erfiður Málaflokkurinn er erfiður, við gerum okkur grein fyrir því en það réttlætir ekki að hann sé hunsaður. Fyrir nokkrum dögum sendum við út eitt af myndböndum herferðarinnar #Saganokkar en þar les Hallgrímur Ólafsson brot úr sögu foreldris. Myndbandið er átakanlegt og hefur fengið verðskuldaða athygli. Þetta er brot úr sögu sama foreldris og á „Barnið sem örorkubætur munu bjarga“. Um ræðir barn sem stendur við þröskuld fullorðinsáranna en þráir ekkert heitar en að deyja. Barnið er mölbrotið eftir skóla án aðgreiningar. Ætlar þú að segja þessari móður að hún þurfi bara að taka samtalið? Að málsókn sé ekki rétta leiðin? Eða ætlar þú að standa með barninu gegn meingölluðu kerfi? Í réttarríki er þetta okkar réttur Lög eru leikreglur samfélagsins, réttarríkisins. Ef einhver telur að þær leikreglur séu brotnar þá er það sjálfsagður réttur að fá úr því skorið hjá dómstólum. Það á ekki að letja fólk til þess að leita réttar síns þegar um ræðir ofbeldi og er í raun alvarlegt þegar áhrifaríkir einstaklingar og öflugar stofnanir eða félagasamtök gera slíkt. Það er enginn sem óskar sér þess að fara í mál við bæjarfélagið sitt, hvað þá skóla barnsins síns. Þetta er neyðarúrræði sem fólk þarf að grípa til vegna þess að á það er ekki hlustað. Það eru stjórnvöld sem ekki eru tilbúin til þess að taka samtalið. Fyrir hvern er farið í vörn? Þó menntamál sé auðvitað mjög pólitískt mál þá má segja að vandinn í skólakerfinu sé ópólitískur að því leyti að ástandið hefur verið viðvarandi í fjölda ára þvert á ríkisstjórnir og stjórnmálamenn, enda höfum við ekki beint spjótum okkar að einstaka flokkum eða fólki í þessari baráttu. Við erum einfaldlega að benda á að börnum líður illa og að sjálfsögðu þarf að bregðast við því. Eftir að herferðin #Saganokkar fór á flug verður ekki hjá því komist að heyra erfiðar reynslusögur barna, foreldra og kennara. Vandinn er því orðinn mjög sýnilegur í dag og það græðir enginn á því að hunsa málefnið. Við erum að tala um þriðja hvert barn í skólakerfinu. Miðað við nútíma fjölskyldumynstur má áætla að það standi að minnsta kosti 10 manns á bak við hvert barn. Foreldrar, kennarar, ættingjar og vinir sem horfa uppá þessa baráttu og vanlíðan. Það er klárt mál að það mun enginn frambjóðandi tapa atkvæðum á því að láta sig þetta mál varða eða að minnsta kosti sýna að hann „heyri“. Við ætlum okkur ekki að gefast upp! Frá því í vor hefur þessi hreyfing vaxið. Öryrkjabandalag Íslands og ADHD samtökin tóku af skarið með okkur. Fjöldi þekktra einstaklinga hefur lagt okkur lið og gefið vinnu sína í þessi myndbönd sem við erum að sýna. Fréttablaðið hefur verið ötult í að fjalla um málið og aðrir fjölmiðlar hafa eitthvað minnst á það. Nú í síðustu viku var haft samband við okkur frá Heimili og Skóla – Landssamtökum foreldra og vilja þeir einnig leggja okkur lið. Við fögnum því þegar öflug samtök og fjölmiðlar rísa upp gegn kerfinu og standa með börnunum. Á bak við slíkt standa sterkir einstaklingar sem taka hagsmuni barna fram yfir aðra hagsmuni. Spurningin er, hvað ætlar þú að gera? Ætlar þú að standa með þolendum (börnunum) eða gerandanum (kerfinu)? Höfundur er laganemi við Háskóla Íslands. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Alma Björk Ástþórsdóttir Skóla - og menntamál Mest lesið Bakslag í skoðanafrelsi? Kári Allansson Skoðun Er popúlismi kenning um siðferði? Einar Gísli Gunnarsson Skoðun Þegar skoðanir drepa samtalið Þórdís Hólm Filipsdóttir Skoðun Útgerðin skuldar okkur skýringar Guðmundur Helgi Þórarinsson Skoðun Umferðaröryggi barna í Kópavogi Eydís Inga Valsdóttir Skoðun Þreytt og drullug börn Guðmundur Finnbogason Skoðun Margföldun þjóðarverðmæta: Meira virði úr sömu orku Árni Sigurðsson Skoðun Ekki gera ekki neitt Gunnhildur Sveinsdóttir Skoðun Snorri Másson er ekki vandinn – hann er viðvörun Helen Ólafsdóttir Skoðun 90 milljarða vannýtt útflutningstækifæri Vilhjálmur Hilmarsson Skoðun Skoðun Skoðun Er popúlismi kenning um siðferði? Einar Gísli Gunnarsson skrifar Skoðun Umferðaröryggi barna í Kópavogi Eydís Inga Valsdóttir skrifar Skoðun Ákalli um samræmingu í eftirliti svarað Lilja Björk Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Virðing og framkoma í rökræðum um málefni minnihlutahópa Esjar Smári Blær Gunnarsson skrifar Skoðun Ekki gera ekki neitt Gunnhildur Sveinsdóttir skrifar Skoðun Ekkert heilbrigðiseftirlit á Íslandi? Pétur Halldórsson skrifar Skoðun Útgerðin skuldar okkur skýringar Guðmundur Helgi Þórarinsson skrifar Skoðun Þreytt og drullug börn Guðmundur Finnbogason skrifar Skoðun Betri kvikmyndaskóli Þór Pálsson skrifar Skoðun Fyrirhugað böl við Bústaðaveg og Blesugróf Sveinn Þórhallsson skrifar Skoðun Fjölbreytt námsmat Steinn Jóhannsson skrifar Skoðun Að þvælast fyrir atvinnurekstri - á þeim forsendum sem henta Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Margföldun þjóðarverðmæta: Meira virði úr sömu orku Árni Sigurðsson skrifar Skoðun Ábyrg umfjöllun um sjálfsvíg – erum við öll ritstjórar? Guðrún Jóna Guðlaugsdóttir,Tómas Kristjánsson skrifar Skoðun Þegar skoðanir drepa samtalið Þórdís Hólm Filipsdóttir skrifar Skoðun Leysum heimatilbúinn vanda á húsnæðismarkaði Jóhanna Klara Stefánsdóttir skrifar Skoðun Við þurfum að tala saman Páll Rafnar Þorsteinsson skrifar Skoðun Veðmál í fótbolta – aðgerðir áður en skaðinn verður Birgir Jóhannsson skrifar Skoðun Hataðu mig af því að ég er í Viðreisn, ekki af því að ég er hommi Oddgeir Georgsson skrifar Skoðun Símafrí á skólatíma Guðmundur Ingi Kristinsson skrifar Skoðun Ömurlegur fyrri hálfleikur – en er enn von? Sigvaldi Einarsson skrifar Skoðun Vitund, virðing og von: Jafningjastuðningur í brennidepli Nína Eck skrifar Skoðun Hingað og ekki lengra – Um þögnina sem styður ofbeldi Halldóra Sigríður Sveinsdóttir skrifar Skoðun Ein saga af sextíu þúsund Halldór Ísak Ólafsson skrifar Skoðun Að láta mata sig er svo þægilegt Björn Ólafsson skrifar Skoðun Nýjar reglur um réttindi fólks í ráðningarsambandi Ingvar Sverrisson skrifar Skoðun Ofbeldi í skólum: Áskoranir og leiðir til lausna Soffía Ámundadóttir skrifar Skoðun Bakslag í skoðanafrelsi? Kári Allansson skrifar Skoðun Eplin í andlitshæð Bryndís Haraldsdóttir skrifar Skoðun Bataskólinn – fyrir þig? Guðný Guðmundsdóttir skrifar Sjá meira
Ýmiss konar ofbeldi hefur verið fyrirferðarmikið í samfélagsumræðunni síðustu mánuði. Það er þó ein tegund ofbeldis sem ekki hefur fengið verðskuldaða athygli, að minnsta kosti ekki frá yfirvöldum og frambjóðendum til Alþingis, en það er vanræksla barna í skólakerfinu. Vanræksla er skortur á athöfn og þegar mikilvægum þörfum barna er ekki mætt þá er það vanræksla. Þögul og minna sýnileg tegund ofbeldis en jafn skaðlegt engu að síður. Þann 1. maí síðastliðinn birtist fyrsti pistillinn minn um vanrækslu barna í íslensku skólakerfi undir yfirskriftinni „Af hverju mega yfirvöld vanrækja barnið mitt?“. Fljótlega var stofnaður hópurinn Sagan okkar þar sem fólki gafst tækifæri til þess að segja sína sögu úr skólakerfinu. Í sumar var svo undirbúin herferðin #Saganokkar í þeim tilgangi að draga vandann enn frekar fram í dagsljósið. Í gegnum alla baráttuna höfum við lagt áherslu á að vandamálið er ekki kennarar og skólarnir. Vandamálið liggur í meingölluðu kerfi sem bitnar bæði á börnum, kennurum og ekki síður foreldrum sem þurfa að vera í stöðugu stríði við kerfið fyrir sjálfsögðum réttindum barna og aðstoð fyrir þau. Þann 17 ágúst síðastliðinn hélt Öryrkjabandalag Íslands blaðamannafund þar sem herferðin #Saganokkar var kynnt. Á þeim fundi sátu einnig lögmenn Öryrkjabandalagsins þar sem þeir kynntu áform um málsókn ef ekki yrði brugðist við vandanum. Þegar farið er að rugga bátnum má búast við því að sumir fari í vörn og gagnrýni aðferðarfræðina og þá sérstaklega yfirvofandi málaferli. Okkur hefur verið bent á mikilvægi þess að taka samtalið. Það hefur ekki staðið á okkur að taka samtalið Við höfum reynt allt frá því í vor að eiga samtal við stjórnvöld um málefnið. Við höfum óskað eftir fundi með ráðherra. Við höfum haft samband við einstaka alþingismenn. Við höfum ítrekað sent út opinbert ákall og erum með áskorun til stjórnvalda um að halda krísufund vegna ástandsins. Okkur er hins vegar svarað með tómlæti. Jafnvel þó dómsmál vofi yfir. Það skiptir engu. Það heyrist hvorki hósta né stuna frá ráðamönnum. Í mörg ár hafa ýmsir sérfræðingar, kennarar og foreldrar bent á vandann í skólakerfinu bæði með opinberum skrifum, rannsóknum og fleiru. Í aðdraganda síðustu kosninga fengu stjórnmálaflokkarnir fyrirspurn frá þrýstihóp um bætta þjónustu við börn með sérþarfir. Ekki er að sjá að hugur hafi fylgt máli í svörum stjórnmálaflokkanna. Sjálfstæðisflokkurinn vísaði mikið í úttekt Evrópumiðstöðvar á skóla án aðgreiningar í sínum svörum. Það yrði að bíða eftir skýrslunni og meta stöðuna út frá henni. Skýrslan kom út árið 2017 og var áfellisdómur á skólakerfið. Svo virðist sem hún hafi flogið hratt ofan í skúffu stjórnvalda og fengið að dúsa þar síðan. Á þeim árum sem reynt hefur verið að taka samtalið hafa margir árgangar hafið sína skólagöngu og klárað hana. Fullt af börnum hafa farið mölbrotin út í samfélagið og sum hafa á þessum tíma náð að falla fyrir eigin hendi. Þetta er bláköld staðreynd. Það hefur ekkert breyst. Þvert á móti hefur ástandið versnað. Málaflokkurinn er erfiður Málaflokkurinn er erfiður, við gerum okkur grein fyrir því en það réttlætir ekki að hann sé hunsaður. Fyrir nokkrum dögum sendum við út eitt af myndböndum herferðarinnar #Saganokkar en þar les Hallgrímur Ólafsson brot úr sögu foreldris. Myndbandið er átakanlegt og hefur fengið verðskuldaða athygli. Þetta er brot úr sögu sama foreldris og á „Barnið sem örorkubætur munu bjarga“. Um ræðir barn sem stendur við þröskuld fullorðinsáranna en þráir ekkert heitar en að deyja. Barnið er mölbrotið eftir skóla án aðgreiningar. Ætlar þú að segja þessari móður að hún þurfi bara að taka samtalið? Að málsókn sé ekki rétta leiðin? Eða ætlar þú að standa með barninu gegn meingölluðu kerfi? Í réttarríki er þetta okkar réttur Lög eru leikreglur samfélagsins, réttarríkisins. Ef einhver telur að þær leikreglur séu brotnar þá er það sjálfsagður réttur að fá úr því skorið hjá dómstólum. Það á ekki að letja fólk til þess að leita réttar síns þegar um ræðir ofbeldi og er í raun alvarlegt þegar áhrifaríkir einstaklingar og öflugar stofnanir eða félagasamtök gera slíkt. Það er enginn sem óskar sér þess að fara í mál við bæjarfélagið sitt, hvað þá skóla barnsins síns. Þetta er neyðarúrræði sem fólk þarf að grípa til vegna þess að á það er ekki hlustað. Það eru stjórnvöld sem ekki eru tilbúin til þess að taka samtalið. Fyrir hvern er farið í vörn? Þó menntamál sé auðvitað mjög pólitískt mál þá má segja að vandinn í skólakerfinu sé ópólitískur að því leyti að ástandið hefur verið viðvarandi í fjölda ára þvert á ríkisstjórnir og stjórnmálamenn, enda höfum við ekki beint spjótum okkar að einstaka flokkum eða fólki í þessari baráttu. Við erum einfaldlega að benda á að börnum líður illa og að sjálfsögðu þarf að bregðast við því. Eftir að herferðin #Saganokkar fór á flug verður ekki hjá því komist að heyra erfiðar reynslusögur barna, foreldra og kennara. Vandinn er því orðinn mjög sýnilegur í dag og það græðir enginn á því að hunsa málefnið. Við erum að tala um þriðja hvert barn í skólakerfinu. Miðað við nútíma fjölskyldumynstur má áætla að það standi að minnsta kosti 10 manns á bak við hvert barn. Foreldrar, kennarar, ættingjar og vinir sem horfa uppá þessa baráttu og vanlíðan. Það er klárt mál að það mun enginn frambjóðandi tapa atkvæðum á því að láta sig þetta mál varða eða að minnsta kosti sýna að hann „heyri“. Við ætlum okkur ekki að gefast upp! Frá því í vor hefur þessi hreyfing vaxið. Öryrkjabandalag Íslands og ADHD samtökin tóku af skarið með okkur. Fjöldi þekktra einstaklinga hefur lagt okkur lið og gefið vinnu sína í þessi myndbönd sem við erum að sýna. Fréttablaðið hefur verið ötult í að fjalla um málið og aðrir fjölmiðlar hafa eitthvað minnst á það. Nú í síðustu viku var haft samband við okkur frá Heimili og Skóla – Landssamtökum foreldra og vilja þeir einnig leggja okkur lið. Við fögnum því þegar öflug samtök og fjölmiðlar rísa upp gegn kerfinu og standa með börnunum. Á bak við slíkt standa sterkir einstaklingar sem taka hagsmuni barna fram yfir aðra hagsmuni. Spurningin er, hvað ætlar þú að gera? Ætlar þú að standa með þolendum (börnunum) eða gerandanum (kerfinu)? Höfundur er laganemi við Háskóla Íslands.
Skoðun Virðing og framkoma í rökræðum um málefni minnihlutahópa Esjar Smári Blær Gunnarsson skrifar
Skoðun Ábyrg umfjöllun um sjálfsvíg – erum við öll ritstjórar? Guðrún Jóna Guðlaugsdóttir,Tómas Kristjánsson skrifar