Einkavæðing súrefnisins Björn Þorláksson skrifar 16. nóvember 2024 07:01 Nú heyrum við oddafólk á listum til Alþingiskosninga síendurtekið víkja sér undan að svara erfiðum og áleitnum spurningum um hvar hinir ráðandi standa í rimmu almennings við stjórnvöld. Rimmu sem hverfist um vexti, verðbólgu og síðast en ekki síst, heimilin í landinu. Sem fjölmiðlamaður hef ég starfað við að spyrja stjórnmálahöfðingja um viðbrögð við vaxtastiginu hér á Djöflaeyjunni undangengin misseri. Ef þingmenn Flokks fólksins og einstaka þingmenn aðrir eru undanskildir hafa málsvarar hins skulduga almennings í hópi þingmanna verið harla fáir. Furðulítið hefur verið um gagnrýni botnlausra vaxtahækkana og tregðu til að lækka þá aftur innan veggja Alþingis. Ítrekuð mistök Seðlabankans Vandi hinna skuldugu og eignalitlu hér á landi er að slektið í Seðlabankanum er af svipuðu sauðahúsi og menn eins og Bjarni Benediktsson og Sigmundur Davíð. Slektið tekur pólitískar ákvarðanir sem markast af elítísku viðhorfi til ólíkra hópa samfélagsins, þar sem aðeins er borin virðing fyrir sumum okkar. Vaxtastefna Seðlabankans hefur verið á skjön við alla aðra seðlabanka. Samt hefur Seðlabankinn varla mætt nokkurru gagnrýni af hálfu hins pólitíska meirihluta á Alþingi. Ítrekuð mistök bankans hafa valdið almenningi tjóni og stórskaðað þjóðarhag, líkt og Stefán Ólafsson prófessor emeritus hefur ítrekað skrifað um án þess að hrakið hafi verið. Á sama tíma og Seðlabankinn hefur síendurtekið reynt að verja óverjandi ákvarðanir hafa fæstir þingmenn hins fallna meirihluta tekið sér stöðu með fólki sem stríðir við greiðsluvanda, hinum grálúsuga eignalitla almenningi sem á ekkert gott skilið en vann sér þó ekki annað til sakar en að gera það sem hin fallna ríkisstjórn sagði almenningi að gera: Að fjárfesta eftir föngum í steypu. Því framvegis yrði Ísland land lágvaxtanna. Er hægt að treysta fólki sem aðeins korteri fyrir kosningar heitir breytingum sem raunverulega bæti hag hins óinnvígða almennings? En vill þó ekki sýna nema að litlu leyti á spilin. Um stöðu leigjenda og mannvonsku sem felst í því að ríkisstjórnin hafi ekki komið á leiguþaki segir jafnvel enn stærri sögu um viðhorf hinna ráðandi. Ömurlega sögu um viðhorf gagnvart þeim hópum sem hafa minnst milli handanna. Hvað skyldi þessu fólki í raun finnast um öryrkja, aldraða, sjúka og fátæka? Eitt land, einn Bjarni, tvær þjóðir Ofurvextir hafa um allt of langt skeið nagað upp og eytt þeirri litlu eign sem sumar fjölskyldur höfðu áður náð að nurla saman í húsnæði með harðfylgi og þrautseigju. En aldrei höfum við þó hin síðari ár séð oddvita flokkanna taka utan um eigin þjóð í fréttatímum sjónvarpsstöðvanna oh hugga landsmenn. Aldrei horfði Bjarni Benediktsson forsætisráðherra djúpt í augun á þjóð sinni og sagði: „Við vitum að sultaról skuldugra er í botni, þið eigið bágt, við vitum að það sem við hafið lagt á ykkur okkar vegna er óverjandi en við vonum að það sé aðeins tímabundið.“ Bjarni talar bara til auðmagnseigenda, atvinnurekenda og flokksmanna. Hann talar til þeirra sem eiga landið og miðin. Sum börn geti frosið úti Stóra verkefnið nú er að setja framtíð komandi kynslóða á oddinn í kosningabaráttunni. Að það skuli nánast alfarið ráðast af efnahag foreldra hvaða íslensku börn muni fá þak yfir höfuðið í framtíðinni er svo rosalegt að það hvarflar að manni að efnahagsleg stéttaskipting hafi beinlínis verið sett á dagskrá. Auðvitað spilar inn í að sum sveitarfélög hafa staðið sig afar illa í að brjóta land, skaffa lóðir og taka utan um íbúana með sama hætti og ráðherrar hefðu átt að gera. En ætlum við virkilega að umbera það að fjölda íslenskra barna sé sagt að éta það sem úti frýs, að fjölda barna sé ekki til búsetu boðið í eigin landi? Að efnahagur foreldra ráði öllu um hvaða börn eiga skilið að búa í okkar fallega landi, er ekki ólíkt því ef ráðamönnum dytti í hug að útdeila neysluvatni eða súrefni til borgaranna eftir efnahag. Hvernig myndi Seðlabankinn bregðast við því? Hverjr eru traustsins verðir? Ef áfram verður aðeins hugað að útsæði hinna ríku og ráðandi, verður venjulegu ungu fólki sá nauðugur kostur einn að flýja unnvörpum til útlanda. Enda er landflóttinn hafinn og mun að óbreyttu fara vaxandi. Stöndum með þeim sem hafa sýnt að verðskuldi traust almennings. Kjósum þá fulltrúa sem raunverulega huga að hagsmunum almennings. Upp er runninn tími þeirra sem sætta sig ekki lengur við að greiða okurleigu fyrir ömurlegt húsnæði, þeirra sem glíma við stökkbreytt lán, þeirra sem eiga ekki annað en baráttugleðina, hugrekkið og sjálfsvirðinguna í brjósti. Setjum x við breytingar 30. nóvember næstkomandi. Færum fólkinu á ný það sem fólkið á skilið. Höfundur er blaðamaður og höfundur spillingarsögunnar Besti vinur aðal og skipar þriðja sætið hjá Flokki fólksins í Reykjavík norður. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Flokkur fólksins Skoðun: Alþingiskosningar 2024 Mest lesið Halldór 28.06.2025 Halldór Falleinkunn skólakerfis? Helga Þórisdóttir Skoðun Hvers vegna berðu kross? Hrafnhildur Sigurðardóttir Skoðun Hvar er auðlindarentan? Birta Karen Tryggvadóttir Skoðun Þannig gerum við þetta? Ísak Ernir Kristinsson Skoðun Stærsta framfaraskref í námsmati íslenskra barna í áratugi Guðmundur Ingi Kristinsson Skoðun Hver borgar brúsann? Ingibjörg Isaksen Skoðun Sniðgangan á Rapyd slær öll met Björn B. Björnsson Skoðun Skattafíkn í skjóli réttlætis: Tímavélin stillt á 2012 Kristinn Karl Brynjarsson Skoðun Þjónusta sem gleður – skilar sér beint í kassann Margrét Reynisdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Hætt við að hækka ekki skatta á almenning Bryndís Haraldsdóttir skrifar Skoðun Skattafíkn í skjóli réttlætis: Tímavélin stillt á 2012 Kristinn Karl Brynjarsson skrifar Skoðun Hver borgar brúsann? Ingibjörg Isaksen skrifar Skoðun Hvers vegna berðu kross? Hrafnhildur Sigurðardóttir skrifar Skoðun Þannig gerum við þetta? Ísak Ernir Kristinsson skrifar Skoðun Stærsta framfaraskref í námsmati íslenskra barna í áratugi Guðmundur Ingi Kristinsson skrifar Skoðun Falleinkunn skólakerfis? Helga Þórisdóttir skrifar Skoðun Þjónusta sem gleður – skilar sér beint í kassann Margrét Reynisdóttir skrifar Skoðun Hvar er auðlindarentan? Birta Karen Tryggvadóttir skrifar Skoðun Miðflokkurinn – Rödd skynseminnar í borginni Ómar Már Jónsson skrifar Skoðun Virði barna og ungmenna Álfhildur Leifsdóttir,Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar Skoðun Sættir þú þig við þetta? Jón Pétur Zimsen skrifar Skoðun Alþingi gleymir aftur fötluðum börnum Lúðvík Júlíusson skrifar Skoðun Lægri gjöld, fleiri tækifæri Bragi Bjarnason skrifar Skoðun Tölum um stóra valdaframsalsmálið Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Litla landið sem kennir heiminum – Ísland og þróunarsamvinna í gegnum menntun GRÓ skólanna Verena Karlsdóttir,Hreiðar Þór Valtýsson,Þór Heiðar Ásgeirsson skrifar Skoðun Öflugar varnir krefjast stöndugra fréttamiðla Sigríður Dögg Auðunsdóttir skrifar Skoðun Gott frumvarp, en hvað með verklagið? Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Augnablikið Magnús Jóhann Hjartarson skrifar Skoðun Listnám er lífsbjörg – opið bréf til ráðherra mennta, félags og heilbrigðismála, til stuðnings Söngskóla Sigurðar Demetz Dagbjört Andrésdóttir skrifar Skoðun Það þarf ekki að biðjast afsökunar á því að segja satt Þórður Snær Júlíusson skrifar Skoðun Lífeyrissjóðirnir og Íslandsbanki, hluthafafundur á mánudag Bolli Héðinsson skrifar Skoðun „Þegar arkitektinn fer á flug“ - opinber umræða á villigötum Eyrún Arnarsdóttir skrifar Skoðun Heilbrigðiskerfið þarf stjórnvöld með bein í nefinu Svandís Svavarsdóttir skrifar Skoðun Börn eru hvorki veiðigjöld né öryggis- og varnarmál Grímur Atlason skrifar Skoðun Í vörn gegn sjálfum sér? Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Mig langar að byggja heim með frið og umlykja með ást Guðmunda G. Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Þjóðin stendur með sjúkraliðum Sandra B. Franks skrifar Skoðun Vegið að íslenska lífeyriskerfinu Björgvin Jón Bjarnason,Þóra Eggertsdóttir,Halldór Kristinsson,Guðmundur Svavarsson,Elsa Björk Pétursdóttir,Jón Ólafur Halldórsson,Arnar Hjaltalín skrifar Skoðun Ísland gjaldþrota vegna fatlaðs fólks? Alma Ýr Ingólfsdóttir skrifar Sjá meira
Nú heyrum við oddafólk á listum til Alþingiskosninga síendurtekið víkja sér undan að svara erfiðum og áleitnum spurningum um hvar hinir ráðandi standa í rimmu almennings við stjórnvöld. Rimmu sem hverfist um vexti, verðbólgu og síðast en ekki síst, heimilin í landinu. Sem fjölmiðlamaður hef ég starfað við að spyrja stjórnmálahöfðingja um viðbrögð við vaxtastiginu hér á Djöflaeyjunni undangengin misseri. Ef þingmenn Flokks fólksins og einstaka þingmenn aðrir eru undanskildir hafa málsvarar hins skulduga almennings í hópi þingmanna verið harla fáir. Furðulítið hefur verið um gagnrýni botnlausra vaxtahækkana og tregðu til að lækka þá aftur innan veggja Alþingis. Ítrekuð mistök Seðlabankans Vandi hinna skuldugu og eignalitlu hér á landi er að slektið í Seðlabankanum er af svipuðu sauðahúsi og menn eins og Bjarni Benediktsson og Sigmundur Davíð. Slektið tekur pólitískar ákvarðanir sem markast af elítísku viðhorfi til ólíkra hópa samfélagsins, þar sem aðeins er borin virðing fyrir sumum okkar. Vaxtastefna Seðlabankans hefur verið á skjön við alla aðra seðlabanka. Samt hefur Seðlabankinn varla mætt nokkurru gagnrýni af hálfu hins pólitíska meirihluta á Alþingi. Ítrekuð mistök bankans hafa valdið almenningi tjóni og stórskaðað þjóðarhag, líkt og Stefán Ólafsson prófessor emeritus hefur ítrekað skrifað um án þess að hrakið hafi verið. Á sama tíma og Seðlabankinn hefur síendurtekið reynt að verja óverjandi ákvarðanir hafa fæstir þingmenn hins fallna meirihluta tekið sér stöðu með fólki sem stríðir við greiðsluvanda, hinum grálúsuga eignalitla almenningi sem á ekkert gott skilið en vann sér þó ekki annað til sakar en að gera það sem hin fallna ríkisstjórn sagði almenningi að gera: Að fjárfesta eftir föngum í steypu. Því framvegis yrði Ísland land lágvaxtanna. Er hægt að treysta fólki sem aðeins korteri fyrir kosningar heitir breytingum sem raunverulega bæti hag hins óinnvígða almennings? En vill þó ekki sýna nema að litlu leyti á spilin. Um stöðu leigjenda og mannvonsku sem felst í því að ríkisstjórnin hafi ekki komið á leiguþaki segir jafnvel enn stærri sögu um viðhorf hinna ráðandi. Ömurlega sögu um viðhorf gagnvart þeim hópum sem hafa minnst milli handanna. Hvað skyldi þessu fólki í raun finnast um öryrkja, aldraða, sjúka og fátæka? Eitt land, einn Bjarni, tvær þjóðir Ofurvextir hafa um allt of langt skeið nagað upp og eytt þeirri litlu eign sem sumar fjölskyldur höfðu áður náð að nurla saman í húsnæði með harðfylgi og þrautseigju. En aldrei höfum við þó hin síðari ár séð oddvita flokkanna taka utan um eigin þjóð í fréttatímum sjónvarpsstöðvanna oh hugga landsmenn. Aldrei horfði Bjarni Benediktsson forsætisráðherra djúpt í augun á þjóð sinni og sagði: „Við vitum að sultaról skuldugra er í botni, þið eigið bágt, við vitum að það sem við hafið lagt á ykkur okkar vegna er óverjandi en við vonum að það sé aðeins tímabundið.“ Bjarni talar bara til auðmagnseigenda, atvinnurekenda og flokksmanna. Hann talar til þeirra sem eiga landið og miðin. Sum börn geti frosið úti Stóra verkefnið nú er að setja framtíð komandi kynslóða á oddinn í kosningabaráttunni. Að það skuli nánast alfarið ráðast af efnahag foreldra hvaða íslensku börn muni fá þak yfir höfuðið í framtíðinni er svo rosalegt að það hvarflar að manni að efnahagsleg stéttaskipting hafi beinlínis verið sett á dagskrá. Auðvitað spilar inn í að sum sveitarfélög hafa staðið sig afar illa í að brjóta land, skaffa lóðir og taka utan um íbúana með sama hætti og ráðherrar hefðu átt að gera. En ætlum við virkilega að umbera það að fjölda íslenskra barna sé sagt að éta það sem úti frýs, að fjölda barna sé ekki til búsetu boðið í eigin landi? Að efnahagur foreldra ráði öllu um hvaða börn eiga skilið að búa í okkar fallega landi, er ekki ólíkt því ef ráðamönnum dytti í hug að útdeila neysluvatni eða súrefni til borgaranna eftir efnahag. Hvernig myndi Seðlabankinn bregðast við því? Hverjr eru traustsins verðir? Ef áfram verður aðeins hugað að útsæði hinna ríku og ráðandi, verður venjulegu ungu fólki sá nauðugur kostur einn að flýja unnvörpum til útlanda. Enda er landflóttinn hafinn og mun að óbreyttu fara vaxandi. Stöndum með þeim sem hafa sýnt að verðskuldi traust almennings. Kjósum þá fulltrúa sem raunverulega huga að hagsmunum almennings. Upp er runninn tími þeirra sem sætta sig ekki lengur við að greiða okurleigu fyrir ömurlegt húsnæði, þeirra sem glíma við stökkbreytt lán, þeirra sem eiga ekki annað en baráttugleðina, hugrekkið og sjálfsvirðinguna í brjósti. Setjum x við breytingar 30. nóvember næstkomandi. Færum fólkinu á ný það sem fólkið á skilið. Höfundur er blaðamaður og höfundur spillingarsögunnar Besti vinur aðal og skipar þriðja sætið hjá Flokki fólksins í Reykjavík norður.
Skoðun Stærsta framfaraskref í námsmati íslenskra barna í áratugi Guðmundur Ingi Kristinsson skrifar
Skoðun Litla landið sem kennir heiminum – Ísland og þróunarsamvinna í gegnum menntun GRÓ skólanna Verena Karlsdóttir,Hreiðar Þór Valtýsson,Þór Heiðar Ásgeirsson skrifar
Skoðun Listnám er lífsbjörg – opið bréf til ráðherra mennta, félags og heilbrigðismála, til stuðnings Söngskóla Sigurðar Demetz Dagbjört Andrésdóttir skrifar
Skoðun Vegið að íslenska lífeyriskerfinu Björgvin Jón Bjarnason,Þóra Eggertsdóttir,Halldór Kristinsson,Guðmundur Svavarsson,Elsa Björk Pétursdóttir,Jón Ólafur Halldórsson,Arnar Hjaltalín skrifar