Verið brjáluð. Ég fer ekki neitt Ian McDonald skrifar 20. júní 2025 07:31 Hér er skemmtilegt sem ég komst að nýlega: það er til skrýtinn lítill hópur á íslenska Twitter, lengst til hægri, næstum fasískur, með alvarlegan incel-orku, og þau eru heltekin af mér. Algjörlega. Það virðist duga að vera sósíalisti og aðgerðarsinni til að gera fullt af nafnlausum aumingjum gjörsamlega vitlausa á netinu. Heiðarlega? Þetta er fyndið. Og sorglegt. Aðallega sorglegt. Þau tala um mig stanslaust. Ekki einu sinni eða tvisvar. Ég er að tala um daglega þráhyggju, án nokkurrar ástæðu. Memar, skjáskot, samsæriskenningar, undarleg dulrituð tilvísunartungumál. Þetta öskrar: „Ég hugsa um þig meira en eigin móður.“ Á einhverjum tímapunkti verður maður að spyrja: eru þessi fólk með vinnu? Fer það úti? Því magnið af efni sem þau dæla út bendir til hins gagnstæða. Ég veit ekki hvort þetta er atvinnuleysi eða einfaldlega skortur á serótóníni, en orkan minnir helst á reiðan kjallarabúa með lélega nettengingu og verri persónulegt hreinlæti. Þau eru staðalímynd í holdi. Lyklaborðsfasistar sem myndu aldrei segja orð við mig augliti til auglitis. Það er einmitt það sem pirrar mig mest. Allur þessi hávaði, en ekki einn einasti með hrygg til að mæta mér í eigin nafni, í alvöru lífinu. Þau fela sig bak við anime-avatarar, víkingatákn eða hvaða niche-fasísku fagurfræði þau telja sig verða töff fyrir. Það virkar ekki. Þið eruð ekki stríðsmenn. Þið eruð ekki verndarar íslenskrar menningar. Þið eruð hópur af aumkunarverðum skrítnum mönnum með mikilmennskubrjálæði og enga kjark. Viljið þið vita hvað kjarkur er? Kjarkur er að standa með verkafólki fyrir utan hótel í myrkri og frosti, á meðan lögreglan reynir að brjóta niður verkfallsvörsluna. Kjarkur er að bakka ekki þegar þau hóta sektum, handtökum, eða verra. Að standa samt. Með hjartað hamandi, hnefann kreistan, úlpuna upp að eyrum, ekki af því það sé gaman, heldur af því maður trúir á eitthvað stærra en sjálfan sig. Það er hugrekki. Ekki tíst. Ekki memar. Ekki nafnlaus öskur. Að mæta krefst kjarks. Og þið mætir aldrei. Það væri hugrekki að segja eitthvað af þessu við mig beint. Mæta í eigin nafni, í eigin líkama. En við vitum bæði að það mun aldrei gerast. Því hugleysingjar stíga ekki út í birtuna. Þeir hvísla úr skugganum og vona að enginn finni lykt af þeim. Og í alvöru? Ég vona að þið lesið þetta. Ég vona að þið skjáfestið það, rage-postið það í grúbbunum ykkar. Endilega. Gerið það. Dreifið þessu eins víða og þið getið. Það sannar bara mitt mál: þið getið ekki hætt að hugsa um mig. Þið hatrið það að ég sé til, að ég tali, að ég skipuleggi, að ég segi hlutina sem þið eruð of hrædd til að segja án falsks nafns og læsts prófíls. Þið eruð ekki reið af því að ég hafi rangt fyrir mér. Þið eruð reið af því að ég hef rétt fyrir mér, og af því ég bregst ekki við þegar þið geltið. En við skulum ræða eitt: hversu djúpt óhamingjusamur verður maður að vera til að byggja alla sjálfsmynd sína á því að hata þá sem eru öðruvísi? Ímyndið ykkur að vakna á hverjum degi og finnast samkynhneigðir ógn, innflytjendur ógn, konur með skoðanir ógn, aktívistar ógn. Allt ógn. Það er ekki styrkur. Það er ekki þjóðernishyggja. Það er ekki menning. Það er ótti. Og ekki einu sinni rökrænn ótti, heldur aumkunarverð hræðsla í dulargervi kaldhæðni og meme-menningar. Og hvar endar þessi ótti? Í sömu köldu, myrku hornum á Twitter og Reddit, þar sem þið safnist saman og sannfærið hvort annað um að þið séuð í einhverri siðferðilegri krossferð. Þið eruð það ekki. Þið eruð ekki uppreisnarseggir. Þið eruð ekki hetjur. Þið eruð bara hópur af sorglegum mönnum sem endurvinna fjóra Pepe-mema, snýst upp í kaldhæðni og ímynda ykkur að það geri ykkur mikilvæga. Þetta er stafræna útgáfan af því að prumpa í flösku og halda að það sé ilmvatn. Það er engin ást í hreyfingu ykkar. Engin sköpun. Engin sál. Engin gleði. Bara stöðug beiskja yfir því að aðrir virðast lifa, á meðan þið festist í endalausri hringrás reiði og gremju. Þið byggið ekkert. Þið skapið ekkert. Þið dreymið ekki einu sinni um eitthvað betra. Þið sitjið bara og sjóðið, vonið að einhver annar staðfesti hatrið ykkar nógu lengi til að gleyma því hversu tómt þetta allt saman er. Og það er það sorglegasta: ekkert von. Bara nostalgía yfir fortíð sem aldrei var til og ofsóknaræði gagnvart framtíð sem þið nennið ekki að taka þátt í að móta. Á meðan erum við hin úti í heimi,að reyna. Að byggja samfélög. Að mæta. Að skipuleggja. Að búa til list, tónlist, hreyfingar. Að lifa. Að elska. Að mistakast og reyna aftur. Að vinna verkið. Þið fáið ekkert af þessu. Því þið eruð of upptekin við að hvísla inn í tómið með öðrum draugum. Svo já. Verið brjáluð. Verið í felum. Haldið áfram að sannfæra ykkur um að það skipti máli að vera heltekin af mér eða einhverjum öðrum sem neitar að minnka sig fyrir ykkar þægindi. Memarnir ykkar hræða mig ekki. Þræðirnir ykkar snerta mig ekki. Og hreyfingin ykkar? Hún fer ekki neitt, því hún hefur enga sál. Ég verð hér. Í raunveruleikanum. Þar sem verkið er erfitt, daganir langir, en framtíðin er okkar. Höfundur er innflytjandi og iðnaðarmaður. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Samfélagsmiðlar X (Twitter) Mest lesið Þjónn, það er bakslag í beinasoðinu mínu Hlédís Maren Guðmundsdóttir Skoðun Er loftslagskvíðinn horfinn? Sonja Huld Guðjónsdóttir Skoðun Hagsmunir flugrekstrar á Íslandi eru miklir Jóhannes Bjarni Guðmundsson Skoðun Betri hellir, stærri kylfur? Ingvar Þóroddsson Skoðun Aðförin að einkabílnum eða bara meira frelsi? Kristín Hrefna Halldórsdóttir Skoðun Málið er dautt (A Modest Proposal) Skoðun Kvöld sem er ekki bara fyrir börnin Alicja Lei Skoðun Líttupp - ertu að missa af einhverju? Skúli Bragi Geirdal Skoðun Börn eiga ekki heima í fangelsi Tótla I. Sæmundsdóttir Skoðun Kvennabarátta á tímum bakslags Tatjana Latinovic Skoðun Skoðun Skoðun Ekki mamman í hópnum - leiðtoginn í hópnum Katrín Ásta Sigurjónsdóttir skrifar Skoðun Rannsóknarnefnd styrjalda Gunnar Einarsson skrifar Skoðun Börn eiga ekki heima í fangelsi Tótla I. Sæmundsdóttir skrifar Skoðun Aðförin að einkabílnum eða bara meira frelsi? Kristín Hrefna Halldórsdóttir skrifar Skoðun Kvöld sem er ekki bara fyrir börnin Alicja Lei skrifar Skoðun Verkakonur samtímans – og nýtt skeið í kvennabaráttu! Guðrún Margrét Guðmundsdóttir,Aleksandra Leonardsdóttir skrifar Skoðun Málið er dautt (A Modest Proposal) skrifar Skoðun Femínísk utanríkisstefna: aukin samstaða og aðgerðir Guillaume Bazard skrifar Skoðun Hagsmunir flugrekstrar á Íslandi eru miklir Jóhannes Bjarni Guðmundsson skrifar Skoðun Þjónn, það er bakslag í beinasoðinu mínu Hlédís Maren Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Samhljómur á meðal ÍSÍ og Íslandsspila um endursköpun spilaumhverfisins Ingvar Örn Ingvarsson skrifar Skoðun Kvennabarátta á tímum bakslags Tatjana Latinovic skrifar Skoðun Líttupp - ertu að missa af einhverju? Skúli Bragi Geirdal skrifar Skoðun Betri hellir, stærri kylfur? Ingvar Þóroddsson skrifar Skoðun Er loftslagskvíðinn horfinn? Sonja Huld Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Okur fákeppni og ofurvextir halda uppi verðbólgu Þorsteinn Sæmundsson skrifar Skoðun Óverjandi framkoma við fyrirtæki Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Viljum við læra af sögunni eða endurtaka hana? Arndís Anna Kristínardóttir Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Réttlæti hins sterka. Þegar vitleysan í dómsal slær allt út Jörgen Ingimar Hansson skrifar Skoðun Sameiginlegt sundkort fyrir höfuðborgarsvæðið – löngu tímabært Þórdís Lóa Þórhallsdóttir skrifar Skoðun Frá Peking 1995 til 2025: Samstarf, framþróun og ný heimsskipan Karl Héðinn Kristjánsson skrifar Skoðun Ástarsvik ein tegund ofbeldis gegn eldra fólki Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Lítil bleik slaufa kemur miklu til leiðar Halla Þorvaldsdóttir skrifar Skoðun Fræ menntunar – frá Froebel til Jung Kristín Magdalena Ágústsdóttir skrifar Skoðun 1500 vanvirk ungmenni í Reykjavík Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Hvað eiga kaffihúsin á 18. öld á Englandi og gervigreind sameiginlegt? Stefán Atli Rúnarsson skrifar Skoðun Að hafa trú á samfélaginu Hjálmar Bogi Hafliðason skrifar Skoðun Sköpum samfélag fyrir börn Gunnar Salvarsson skrifar Skoðun Skrift er málið Guðbjörg Rut Þórisdóttir skrifar Skoðun Viltu hafa jákvæð áhrif þegar þú ferðast? Ásdís Guðmundsdóttir skrifar Sjá meira
Hér er skemmtilegt sem ég komst að nýlega: það er til skrýtinn lítill hópur á íslenska Twitter, lengst til hægri, næstum fasískur, með alvarlegan incel-orku, og þau eru heltekin af mér. Algjörlega. Það virðist duga að vera sósíalisti og aðgerðarsinni til að gera fullt af nafnlausum aumingjum gjörsamlega vitlausa á netinu. Heiðarlega? Þetta er fyndið. Og sorglegt. Aðallega sorglegt. Þau tala um mig stanslaust. Ekki einu sinni eða tvisvar. Ég er að tala um daglega þráhyggju, án nokkurrar ástæðu. Memar, skjáskot, samsæriskenningar, undarleg dulrituð tilvísunartungumál. Þetta öskrar: „Ég hugsa um þig meira en eigin móður.“ Á einhverjum tímapunkti verður maður að spyrja: eru þessi fólk með vinnu? Fer það úti? Því magnið af efni sem þau dæla út bendir til hins gagnstæða. Ég veit ekki hvort þetta er atvinnuleysi eða einfaldlega skortur á serótóníni, en orkan minnir helst á reiðan kjallarabúa með lélega nettengingu og verri persónulegt hreinlæti. Þau eru staðalímynd í holdi. Lyklaborðsfasistar sem myndu aldrei segja orð við mig augliti til auglitis. Það er einmitt það sem pirrar mig mest. Allur þessi hávaði, en ekki einn einasti með hrygg til að mæta mér í eigin nafni, í alvöru lífinu. Þau fela sig bak við anime-avatarar, víkingatákn eða hvaða niche-fasísku fagurfræði þau telja sig verða töff fyrir. Það virkar ekki. Þið eruð ekki stríðsmenn. Þið eruð ekki verndarar íslenskrar menningar. Þið eruð hópur af aumkunarverðum skrítnum mönnum með mikilmennskubrjálæði og enga kjark. Viljið þið vita hvað kjarkur er? Kjarkur er að standa með verkafólki fyrir utan hótel í myrkri og frosti, á meðan lögreglan reynir að brjóta niður verkfallsvörsluna. Kjarkur er að bakka ekki þegar þau hóta sektum, handtökum, eða verra. Að standa samt. Með hjartað hamandi, hnefann kreistan, úlpuna upp að eyrum, ekki af því það sé gaman, heldur af því maður trúir á eitthvað stærra en sjálfan sig. Það er hugrekki. Ekki tíst. Ekki memar. Ekki nafnlaus öskur. Að mæta krefst kjarks. Og þið mætir aldrei. Það væri hugrekki að segja eitthvað af þessu við mig beint. Mæta í eigin nafni, í eigin líkama. En við vitum bæði að það mun aldrei gerast. Því hugleysingjar stíga ekki út í birtuna. Þeir hvísla úr skugganum og vona að enginn finni lykt af þeim. Og í alvöru? Ég vona að þið lesið þetta. Ég vona að þið skjáfestið það, rage-postið það í grúbbunum ykkar. Endilega. Gerið það. Dreifið þessu eins víða og þið getið. Það sannar bara mitt mál: þið getið ekki hætt að hugsa um mig. Þið hatrið það að ég sé til, að ég tali, að ég skipuleggi, að ég segi hlutina sem þið eruð of hrædd til að segja án falsks nafns og læsts prófíls. Þið eruð ekki reið af því að ég hafi rangt fyrir mér. Þið eruð reið af því að ég hef rétt fyrir mér, og af því ég bregst ekki við þegar þið geltið. En við skulum ræða eitt: hversu djúpt óhamingjusamur verður maður að vera til að byggja alla sjálfsmynd sína á því að hata þá sem eru öðruvísi? Ímyndið ykkur að vakna á hverjum degi og finnast samkynhneigðir ógn, innflytjendur ógn, konur með skoðanir ógn, aktívistar ógn. Allt ógn. Það er ekki styrkur. Það er ekki þjóðernishyggja. Það er ekki menning. Það er ótti. Og ekki einu sinni rökrænn ótti, heldur aumkunarverð hræðsla í dulargervi kaldhæðni og meme-menningar. Og hvar endar þessi ótti? Í sömu köldu, myrku hornum á Twitter og Reddit, þar sem þið safnist saman og sannfærið hvort annað um að þið séuð í einhverri siðferðilegri krossferð. Þið eruð það ekki. Þið eruð ekki uppreisnarseggir. Þið eruð ekki hetjur. Þið eruð bara hópur af sorglegum mönnum sem endurvinna fjóra Pepe-mema, snýst upp í kaldhæðni og ímynda ykkur að það geri ykkur mikilvæga. Þetta er stafræna útgáfan af því að prumpa í flösku og halda að það sé ilmvatn. Það er engin ást í hreyfingu ykkar. Engin sköpun. Engin sál. Engin gleði. Bara stöðug beiskja yfir því að aðrir virðast lifa, á meðan þið festist í endalausri hringrás reiði og gremju. Þið byggið ekkert. Þið skapið ekkert. Þið dreymið ekki einu sinni um eitthvað betra. Þið sitjið bara og sjóðið, vonið að einhver annar staðfesti hatrið ykkar nógu lengi til að gleyma því hversu tómt þetta allt saman er. Og það er það sorglegasta: ekkert von. Bara nostalgía yfir fortíð sem aldrei var til og ofsóknaræði gagnvart framtíð sem þið nennið ekki að taka þátt í að móta. Á meðan erum við hin úti í heimi,að reyna. Að byggja samfélög. Að mæta. Að skipuleggja. Að búa til list, tónlist, hreyfingar. Að lifa. Að elska. Að mistakast og reyna aftur. Að vinna verkið. Þið fáið ekkert af þessu. Því þið eruð of upptekin við að hvísla inn í tómið með öðrum draugum. Svo já. Verið brjáluð. Verið í felum. Haldið áfram að sannfæra ykkur um að það skipti máli að vera heltekin af mér eða einhverjum öðrum sem neitar að minnka sig fyrir ykkar þægindi. Memarnir ykkar hræða mig ekki. Þræðirnir ykkar snerta mig ekki. Og hreyfingin ykkar? Hún fer ekki neitt, því hún hefur enga sál. Ég verð hér. Í raunveruleikanum. Þar sem verkið er erfitt, daganir langir, en framtíðin er okkar. Höfundur er innflytjandi og iðnaðarmaður.
Skoðun Verkakonur samtímans – og nýtt skeið í kvennabaráttu! Guðrún Margrét Guðmundsdóttir,Aleksandra Leonardsdóttir skrifar
Skoðun Samhljómur á meðal ÍSÍ og Íslandsspila um endursköpun spilaumhverfisins Ingvar Örn Ingvarsson skrifar
Skoðun Viljum við læra af sögunni eða endurtaka hana? Arndís Anna Kristínardóttir Gunnarsdóttir skrifar
Skoðun Sameiginlegt sundkort fyrir höfuðborgarsvæðið – löngu tímabært Þórdís Lóa Þórhallsdóttir skrifar
Skoðun Frá Peking 1995 til 2025: Samstarf, framþróun og ný heimsskipan Karl Héðinn Kristjánsson skrifar
Skoðun Hvað eiga kaffihúsin á 18. öld á Englandi og gervigreind sameiginlegt? Stefán Atli Rúnarsson skrifar