Löngun í laumi Ragnheiður Tryggvadóttir skrifar 18. maí 2012 06:00 Öldurnar er að lægja. Ég heyri minna og minna talað um þetta, varla eitt orð núna upp á síðkastið. Mér hlýtur að vera óhætt. Ég er ekki viss um að ég þurfi einu sinni að gera mér upp erindi, get bara skroppið ef mér sýnist. Þarf ekkert að kaupa neitt, þarf ekki að bráðvanta neitt. Svona skreppiferð er orðin samfélagslega ásættanleg. Ágætt hvað Íslendingar eru alltaf fljótir að gleyma. Mig er búið að langa lengi en hef haldið aftur af mér. Fylgdist bara í laumi með fréttum af múgæsing og mannmergð. Þetta var víst alveg svakalegt. Einhverjir höfðu mætt kvöldið áður og gist. Voru með heitt á brúsa og samloku í boxi og höfðu það fínt, ætluðu ekki að missa af neinu. Og gerðu það ekki. Það var víst hleypt inn í hollum og þeir hljóta að hafa komist fyrst inn. Þessu var lýst eins og rokktónleikum, útihátíð af bestu gerð. Eða verstu. Fyrsta daginn heyrði maður alls konar sögur. Einhver hafði náð þremur, eða var það fimm á hjólatrilluna, áður en staflinn hafði klárast. Annar hafði náð að innrétta heilt einbýlishús fyrir sama verð og hann hefði getað innréttað litla skonsu fyrir annars staðar. Svona voru sögurnar. Allir höfðu heyrt eitthvað en enginn hafði samt verið þarna í eigin persónu. Viðurkenndi það allavega ekki. „Ert þú búinn að fara?" var spurt glaðhlakkalega við kaffivélina og allir vissu samstundis við hvað var átt. Svarið var hlátursroka og ..„Ég? Nei, en bróðir mágs míns fór og hann…" Á Facebook átti fólk ekki orð yfir plebbaskapinn, hvað það væri hallærislegt að rjúka svona til og tæma úr hillunum, þó það væru rúnstykki í boði. Ég tók þátt í því: „Bara Lindex aftur. ha ha!" En svo kom annað hljóð í strokkinn. Á öðrum degi fór fólk að tala um það á Facebook að reyndar vantaði það ákveðna tegund blómapotta. „Þeir fást víst bara þarna þannig að…" Fólk fór að segjast þurfa að sjá „herlegheitin" með eigin augum. Við kaffivélina urðu menn öruggari með sig og viðurkenndu að vera jú búnir að fara. Sumir tvisvar. Ég ætla að fara eftir vinnu í dag, færi í hádeginu ef þetta væri ekki svona langt. Ég veit ekkert hvað ég ætla að kaupa, hlakka bara rosalega til. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ragnheiður Tryggvadóttir Mest lesið Pólitískt hugrekki og pólitískt hugleysi: ólík stefna tveggja systurflokka Birgir Finnsson Skoðun Sniðgangan á Rapyd slær öll met Björn B. Björnsson Skoðun Augnablikið Magnús Jóhann Hjartarson Skoðun Sættir þú þig við þetta? Jón Pétur Zimsen Skoðun Það þarf ekki að biðjast afsökunar á því að segja satt Þórður Snær Júlíusson Skoðun Tölum um stóra valdaframsalsmálið Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Listnám er lífsbjörg – opið bréf til ráðherra mennta, félags og heilbrigðismála, til stuðnings Söngskóla Sigurðar Demetz Dagbjört Andrésdóttir Skoðun Gott frumvarp, en hvað með verklagið? Bogi Ragnarsson Skoðun Litla landið sem kennir heiminum – Ísland og þróunarsamvinna í gegnum menntun GRÓ skólanna Verena Karlsdóttir,Hreiðar Þór Valtýsson,Þór Heiðar Ásgeirsson Skoðun Alþingi gleymir aftur fötluðum börnum Lúðvík Júlíusson Skoðun
Öldurnar er að lægja. Ég heyri minna og minna talað um þetta, varla eitt orð núna upp á síðkastið. Mér hlýtur að vera óhætt. Ég er ekki viss um að ég þurfi einu sinni að gera mér upp erindi, get bara skroppið ef mér sýnist. Þarf ekkert að kaupa neitt, þarf ekki að bráðvanta neitt. Svona skreppiferð er orðin samfélagslega ásættanleg. Ágætt hvað Íslendingar eru alltaf fljótir að gleyma. Mig er búið að langa lengi en hef haldið aftur af mér. Fylgdist bara í laumi með fréttum af múgæsing og mannmergð. Þetta var víst alveg svakalegt. Einhverjir höfðu mætt kvöldið áður og gist. Voru með heitt á brúsa og samloku í boxi og höfðu það fínt, ætluðu ekki að missa af neinu. Og gerðu það ekki. Það var víst hleypt inn í hollum og þeir hljóta að hafa komist fyrst inn. Þessu var lýst eins og rokktónleikum, útihátíð af bestu gerð. Eða verstu. Fyrsta daginn heyrði maður alls konar sögur. Einhver hafði náð þremur, eða var það fimm á hjólatrilluna, áður en staflinn hafði klárast. Annar hafði náð að innrétta heilt einbýlishús fyrir sama verð og hann hefði getað innréttað litla skonsu fyrir annars staðar. Svona voru sögurnar. Allir höfðu heyrt eitthvað en enginn hafði samt verið þarna í eigin persónu. Viðurkenndi það allavega ekki. „Ert þú búinn að fara?" var spurt glaðhlakkalega við kaffivélina og allir vissu samstundis við hvað var átt. Svarið var hlátursroka og ..„Ég? Nei, en bróðir mágs míns fór og hann…" Á Facebook átti fólk ekki orð yfir plebbaskapinn, hvað það væri hallærislegt að rjúka svona til og tæma úr hillunum, þó það væru rúnstykki í boði. Ég tók þátt í því: „Bara Lindex aftur. ha ha!" En svo kom annað hljóð í strokkinn. Á öðrum degi fór fólk að tala um það á Facebook að reyndar vantaði það ákveðna tegund blómapotta. „Þeir fást víst bara þarna þannig að…" Fólk fór að segjast þurfa að sjá „herlegheitin" með eigin augum. Við kaffivélina urðu menn öruggari með sig og viðurkenndu að vera jú búnir að fara. Sumir tvisvar. Ég ætla að fara eftir vinnu í dag, færi í hádeginu ef þetta væri ekki svona langt. Ég veit ekkert hvað ég ætla að kaupa, hlakka bara rosalega til.
Listnám er lífsbjörg – opið bréf til ráðherra mennta, félags og heilbrigðismála, til stuðnings Söngskóla Sigurðar Demetz Dagbjört Andrésdóttir Skoðun
Litla landið sem kennir heiminum – Ísland og þróunarsamvinna í gegnum menntun GRÓ skólanna Verena Karlsdóttir,Hreiðar Þór Valtýsson,Þór Heiðar Ásgeirsson Skoðun
Listnám er lífsbjörg – opið bréf til ráðherra mennta, félags og heilbrigðismála, til stuðnings Söngskóla Sigurðar Demetz Dagbjört Andrésdóttir Skoðun
Litla landið sem kennir heiminum – Ísland og þróunarsamvinna í gegnum menntun GRÓ skólanna Verena Karlsdóttir,Hreiðar Þór Valtýsson,Þór Heiðar Ásgeirsson Skoðun