Lesa hvort fyrir annað á kvöldin

Ég var dottin í afar lágkúrulega sjónvarpsmenningu á kvöldin. Horfði á lélega þýska krimma út í eitt. Þegar augljóst var að hífa þyrfti upp standardinn á kvöldkúlturnum kviknaði þessi hugmynd,“ segir Kristín Þóra Kjartansdóttir, félags- og sagnfræðingur, en hún og eiginmaður hennar, Hlynur Hallsson listamaður, lesa hvort fyrir annað á kvöldin.

Árum saman höfðu þau lesið fyrir börnin sín fyrir svefninn og auk þess lesið hvort í sínu lagi, í hljóði þó. Hvernig tilfinning var það að byrja að lesa upphátt hvort fyrir annað?

„Kannski aðeins kitlandi og framandi fyrst en þetta varð fljótlega mjög eðlilegt og ótrúlega notalegt. Við liggjum bara uppi í rúmi og lesum eftir að krakkarnir eru farnir að sofa. Okkur miðar reyndar afar hægt í bókinni, við sofnum svo fljótt,“ segir hún hlæjandi.

„Við erum enn í sömu bók og við byrjuðum á, ævisögu Guðmundar Böðvarssonar eftir Silju Aðalsteins. Hún kom út fyrir tuttugu árum en ég rakst á hana á markaði með notuðum bókum á Akureyri í sumar. Ég er mjög hrifin af vel gerðum ævisögum sem færa mann til annarra staða og aftur í tíma.

Við hjónin höfum líka bæði mikinn áhuga á ævi Guðmundar og hans fólks. Guðmundur var listamaður og það höfðar til okkar. Við getum speglað okkur sjálf í sögunni. Lesturinn vekur einnig samtal okkar á milli og við spjöllum mikið saman um efni bókarinnar. Ég ímynda mér að þetta sé mjög gott fyrir hjónabandið, það sé afar nærandi að gera eitthvað svona saman.“

Kristín segir lesturinn hafa fleiri kosti en þann að næra hjónabandið. Eftir að þau tóku upp á þessu hafi þau einnig farið að lesa meira hvort fyrir sig og því sjái krakkarnir þeirra þau oftar með bók í hönd.

„Ég held að það sé mikilvægt. Það hvetur börn til lestrar ef þau sjá foreldra sína lesa. Þetta verður mikil lestraraðventa hjá fjölskyldunni,“ segir Kristín Þóra.

En eru þau þá alveg hætt í lágkúrunni?

„Nei, ekki alveg,“ viðurkennir hún hlæjandi. „En hún er miklu miklu minni.“