„Pabbi minn, Friðbjörn Óskarsson, smíðaði burstabæinn árið 1988 eða 1989. Mömmu hafði lengi langað í svona bæ því amma mín átti svipaðan svo pabbi tók til sinna ráða og smíðaði eitt stykki fyrir hana. Mamma mín, Guðrún Hreinsdóttir, handgerði alla jólasveinana. Mamma keypti efniviðinn í þá árið 1987 og dundaði sér i einhvern tíma að gera þá. Það tók nokkur ár að fullklára settið. Að vísu vantar Hurðaskellir sem ég ætla að sauma sjálf núna í desember. Tilgangurinn með þeim var að raða einum og einum upp í þeirri röð sem þeir koma til byggða,“ segir Ásgerður og bætir við að bærinn og sveinarnir skipti sig miklu máli.

„Frekjan ég fékk þetta í þetta skiptið svo er spurning hvort mín börn vilji eignast þetta í framtíðinni,“ segir hún og hlær.

Borðaði pítsu með þvottaklemmu á nefinu
Ásgerður er mikið jólabarn og það skiptir hana miklu máli að halda í hefðir og skapa nýjar með fjölskyldu sinni.„Við byrjum aðventuna oftast á að fara í jólabústað yfir helgi, bara við fjölskyldan. Þar eru jólasmákökur bakaðar, óteljandi ferðir farnar í pottinn og horft á jólamyndir. Afslöppun út í eitt. Á Þorláksmessu sameinumst við fjölskyldan og förum í skötuveislu til Indriða bróður pabba míns. Það er algjörlega ómissandi, skötulyktin kemur með jólin. Við fjölskyldan förum alltaf í Brynjudal i Hvalfirði að sækja jólatré þar sem að börnin saga það sjálf niður og bera í bílinn. Á aðfangadag er alltaf farið í sund fyrir hádegi og síðan fáum við okkur jólagraut í hádeginu. Og það allra besta er að fara í jólamessu klukkan 18 á aðfangadag. Sitja í fallegri kirkju í rólegheitunum. Svo í lokin þegar Heims um ból er sungið og kirkjuklukkurnar klingja þá eru jólin komin.“
En á þetta jólabarn einhverja eftirminnilega jólaminningu?
„Ég ólst upp í Hnifsdal sem barn. Foreldrar mínir voru duglegir að skapa yndislegar minningar sem ég hef að hluta til tileinkað mér. Við fórum alltaf á Þorláksmessu til afa og ömmu í skötuveislu þar sem að skata var borðuð en amma græjaði pítsu fyrir okkur börnin sem vildum ekki skötu. Við sátum inn í eldhúsi með þvottaklemmu á nefinu og borðuðum pítsuu á meðan fullorðna fólkið sat í borðstofunni og gæddu sér á skötu og hamsatólg sem afi minn hafði verkað. Ég man hvað það var óþægilegt að hafa þvottaklemmuna á nefinu en maður lét sig hafa það. Eftir skötuveisluna var farið heim og jólatréð skreytt. Ilmurinn af trénu var svo yndislegur og man ég alltaf hvað mér þótti yndislegt að vakna á aðfangadagsmorgun og finna ilminn í stofunni. Amma mín og afi nutu með okkur samverunnar á aðfangadagskvöld. Það var svo yndislegt að hafa þau hjá okkur. Þau byrjuðu að vera hjá okkur eftir að yngsti sonur þeirra flutti að heiman,“ segir Ásgerður og er með það á hreinu hvað sé það besta við jólin.
„Samverustundirnar með fjölskyldu og vinum. Að skapa fallegar minningar og hefðir.“