Á dögunum var birt áhugaverð grein á FastCompany þar sem farið er yfir fleiri trend eða atriði sem eru að sýna sig sérstaklega í kjölfar Covid.
Þessi atriði eru kölluð R-in fimm, eða „The five R‘s.“ Við skulum rýna aðeins í málin.
Fyrst er það The Great Resignation eða stóra uppsögnin sem Atvinnulífið hefur oft fjallað um áður. Stóra uppsögnin er ekki úr lausu lofti gripin því bæði vestanhafs og í Evrópu hafa tölur sýnt meiri hreyfingu á vinnumarkaði en nokkru sinni áður.
Í umræddri grein er því haldið fram að þessi þróun hafi í raun hafist árið 2009. En orðið enn meiri áberandi eftir heimsfaraldur og því spáð að svo verði áfram: Fólk muni hreinlega færa sig meira til á vinnumarkaði og eftir því hvað fólk vill hverju sinni.
Næst er það The Great Retirement, eða hin umræddu kynslóðaskipti sem Atvinnulífið hefur einnig fjallað um í nokkrum mæli. Þarna er sérstaklega verið að vísa til þess að kynslóðin sem kennd er við að vera Baby Boomers kynslóðin er að komast á aldur og hætta að vinna.
Sem fyrir vinnumarkaðinn og mörg fyrirtæki þýða miklar breytingar og oft vísað til þess í dag að ný áskorun að takast á við innan vinnustaða eru þau kynslóðaskipti sem þar þurfa að fara fram vegna þess að fólk sem hefur starfað jafnvel áratugum saman hjá sama vinnuveitanda, er nú að fara að hætta sökum aldurs.
Þriðja R-ið er síðan The Great Reshuffle, sem við skulum kalla Stóru uppstokkunina. Hún vísar til þess að frá árinu 2021, þegar hreyfingin fór að sýna sig svo mikið á vinnumarkaði sbr. Stóra uppsögnin, sýna tölur að allt að helmingur þess fólks sem hefur sagt upp störfum sínum hefur gert það róttækar breytingar á vinnu sinni að það hefur hreinlega ákveðið að skipta alveg um gír.
Og farið að vinna við eitthvað allt annað. Sumsé: Skipt um starfsgrein.
Góðu fréttirnar sem fylgja þessum tölum er að í þessum hópi starfa nú fleiri við eitthvað sem þeim langar að vinna við, í samanburði við fyrri störf.
Þá er það The Great Refusal en hérna er verið að tala um þá þróun að nú eru það starfsmenn sem setja kröfurnar en ekki aðeins vinnuveitendur sem ráða ferðinni. Atvinnulífið hefur fjallað um þessa þróun líka, en í stuttu máli felur hún það í sér að valdið er að færast meira til starfsfólks og frá vinnuveitendum, sem þess í stað gera sér grein fyrir því að til framtíðar þurfa vinnustaðir að leggja meira á sig til að halda í eða laða til sín hæft starfsfólk.
Hér er ekkert sjálfgefið lengur. Fólk vill vera ánægt í starfi; með launin sín, starfið sitt, líðan á vinnustað og svo framvegis.
Fimmta R-ið er síðan The Great Relocation sem við getum yfirfært yfir á fjarvinnu og þá möguleika sem fjarvinna býður uppá.
Í dag er fjarvinna ótrúlega algeng og óhætt að segja að þessi valkostur hafi sprungið út í kjölfar Covid. Margir vinnustaðir hafa mótað fjarvinnustefnu fyrir sitt starfsfólk og margt starfsfólk velur nú störf sín út frá því hvort starfið bjóði upp á fjarvinnu eða ekki.
Þótt fjarvinna hafi tæknilega verið möguleg lengi, er það ekki fyrr en í Covid sem hún fer að teljast það sjálfsögð að engar líkur eru á öðru en að hún verði mjög áberandi á vinnumarkaði um ókomna framtíð.
