Í fréttatilkynningu frá Listval segir að íslensk náttúra og fjallamóða einkenni verk Evu Schram. Það geri fjöllin fjarlæg og framandi, líkt og himinn og jörð renni saman í eina óræða heild.
„Verkin hafa þróast á ferðum hennar um öræfi Íslands og dvöl í afskekktum sveitum. Listsköpun Evu dansar á mörkum ljóðs og myndlistar, þau þræða einstigið milli teikninga, ljósmynda og texta. Myndir hennar eru minimalískar en fullar af dulúð og óreiðu sem leitar á mann og dregur augað inn í rammann.“
Óáþreifanleg tign
Erindi sýningarinnar er þráhyggja listamannsins til fjalla og hinnar óáþreifanlegu tignar sem einkennir íslenska náttúru. Eva sækir innblástur úr verkum Þórbergs Þórðarsonar sem bjó í Suðursveit, þar sem hún dvaldi nokkrum kynslóðum síðar.
„Titill sýningarinnar eru í raun orð Þórbergs: Þegar ljósið deyr, tekur myrkrið við og allur þessi dularheimur,“ segir Eva í samtali við blaðamann en tengingin við hann kemur úr Suðursveit.
„Ég flutti í Suðursveit, á bóndabæinn við hlið Hala þar sem Þórbergur Þórðarson ólst upp, einni öld á undan mér. Áður en ég vissi af var ég farin að leggjast í skugga hans í túninu, í störukeppni við fjöllin, tímunum saman.
Í dimmumótunum var mín mesta skemmtun að liggja í gluggakistunni og fylgjast með skuggadansinum í fjallshlíðinni.
Þarna fæddist þessi þráhyggja mín fyrir bergi og steinum, sem fóru að birtast mér á annan hátt en ég var vön, líkt og lifandi verur, eins og Þórbergur skilgreindi það.
Þórbergur sá um að skrásetja með orðunum og ég með augunum.“
Myndræn ljóð
„Eva nálgast myndverkið með hugarfari skáldsins og skapar úr því sitt eigið myndmál. Verkin eru myndræn ljóð. Ljósmyndirnar eru hengdar upp án glers. Þær eru áþreifanlegar og berskjaldaðar líkt og landið sjálft og líkjast jafnvel frekar málverkum hvað áferð snertir.
Áhorfandi mætir óræðninni í þessum einlægu myndverkum sem virka eins og gluggar út í fjarlægðina,“ segir í fréttatilkynningu frá Listval.
„Þarna fer maður að hafa gaman af því að hafa augu“
„Í Suðursveit fyllti fjallið gluggann minn sem var á stærð við verkin mín,“ segir Eva og bætir við: „Þarna, milli fjallanna, fer maður að nota skynfærin öðruvísi og hafa gaman af því að hafa augu.“
Eva tekur myndir sínar á svarthvítar filmur sem gjarnan eru komnar fram yfir síðasta söludag, en það gerir það að verkum að erfitt er að spá fyrir um árangurinn.
Hún framkallar og stækkar myndir sínar iðulega sjálf í myrkrakompu þar sem þær fá á sig dularfullan blæ, nálægar og fjarlægar í senn. Myndirnar tekur Eva oft í ljósaskiptum og leikur sér þar að birtu og skuggum.
„Þetta er töfrastundin – dimmumót – þegar landslagið lifnar við og í hugann koma óljósar minningar um forna leyndardóma og furðuvættir sem í landinu búa.“
