Á myndbandinu með þessari frétt heyrum við í Snorra Pétri ávarpa æðarkolluna: „Jæja, viltu leyfa mér að taka dúninn þinn. ...má ég sjá,“ en nei, hún var ekki alveg á því að yfirgefa hreiðrið.
Snorri Pétur og fjölskylda hans hafa nýtt æðardún í Fremri-Langey áratugum saman. Undanfarin ár hefur tekjan verið 11 til 12 kíló á ári frá um 600 hreiðrum. En þegar mest var fyrir um 15 árum voru hreiðrin um 1.300.
Allt frá því tófan var friðuð fyrir tæpum þrjátíu árum og tók að fjölga sér segir Snorri Pétur að refurinn leiti víðar að fæði og syndi um 100 metra út í eyjuna. Þá taki örninn sitt. Arnarpörin á svæðinu hafi flest verið fimm fyrir nokkrum árum og séu nú tvö.
Snorri Péturs segir æðarkolluna sækja í skjól mannfólksins og uni sér vel við leik barna sem fæli bæði ref og erni frá hreiðrunum. Þær séu yfirleitt mjög hændar að manninum en þessi hafi greinilega fengið nóg af ágangi í hreiður sitt á undanförnum árum og hafi ekki ætlað að gefa sig.
En samtali manns og æðarfugls gaf kollan sig að lokum þannig að Snorri Pétur náði að tína dúninn frá henni. Tólf kílóa tekja á þessu ári ætti að duga í allt að fimmtán dúnsængur. Ágætis búbót það, í sæmilegri sátt æðarfugls og manna.
Mjög skemmtilegt myndband fylgir þessari frétt.
