Gerum Áslaugu Örnu að formanni Sjálfstæðisflokksins! Einar Baldvin Árnason skrifar 9. október 2024 15:02 Eitt eftirminnilegasta atriði síðari tíma kvikmyndasögu er atriðið í mynd Mary Harron, American Psycho, þar sem söguhetjan, Patrick Bateman, situr sveittur á barmi taugaáfalls yfir nafnspjöldum samverkamanna sinna. Nafnspjöldin eru öll eins, með smávægilegum blæbrigðum, og mennirnir sjálfir lika - stífgelaðir og eins klæddir. Atriðið er sviðsett eins og um líf og dauða sé að ræða, með dramatískum nærmyndum, slow-motion og stílfærðu hljóði - allt til þess að sýna okkur angist aðalhetjunnar yfir því að eitt af nafnspjöldunum sé mögulega betra en hans eigið. Í stuttu máli fjallar myndin um þá kaldhæðnislegu staðreynd að einstaklingssinnuð markaðshyggja geri alla alveg eins. Samnefnd bók Bret Easton Ellis, sem myndin er byggð á, gengur töluvert lengra: heilu kaflarnir eru bara upptalning á fötum og hlutum, og mönnum er sjaldnast lýst öðruvísi en með því hverju þeir klæðast. Þeir renna svo fullkomlega saman að Bateman getur ekki einu sinni játað röð hryllilegra morða sem hann framdi, einfaldlega vegna þess það veit enginn hver hann er. Það man enginn eftir honum, eða keimlíkum samverkamanni hans sem hann hakkaði í spað. Það eru engir einstaklingar og það er ekki einu sinni mögulegt að einkenna sig með því að gerast raðmorðingi. Það er öllum alveg sama. Annað sem einkennir bæði bókina og myndina er að það er aldrei augljóst hvað neinn vinnur við, eða hvaða hæfileika þeir hafa. Öll nafnspjöldin bera titilinn aðstoðarforstjóri og Bateman er aðeins 27 ára, hæfileikalaus með öllu, en í þægilegri yfirmannsstöðu því pabbi hans er svo vel tengdur. Þó svo að American Psycho hafi komið út árið 1991 og myndin árið 2000, og fjalli um Wall Street og Bandaríkin, þá er auðvelt að heimfæra hana annað, enda er allt gott háð sígrænt. Það má jafnvel segja að hlutir hafi þróast á þann hátt að American Psycho eigi bara betur við nú en áður. Hún smellur að minnsta kosti eins og flís við rass við Sjálfstæðisflokkinn í dag. Flokkurinn hefur þróast frá því að vera fjöldahreyfing þar sem margar fjölbreyttar skoðanir og manntegundir gátu blómstrað, í lögfræðingaflokk þar sem allir eru nánast alveg eins, hvort sem það er útlitslega eða málefnalega. Flokkurinn sem leggur mesta áherslu á frelsi einstaklingsins á Íslandi í orði, virðist vilja nýta þetta sama frelsi sem minnst í daglegu lífi. Líkt og á Wall Street í American Psycho er óljóst hvort fólk kemst áfram af eigin verðleikum og hver ekki. Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir er ein þeirra sem var valin til að gegna miklum ábyrgðarstörfum, fyrst fyrir flokkinn, og síðan land og þjóð, þrátt fyrir að hafa enga sérstaka reynslu eða hæfileika til þess. Það vita allir að það er bara vegna þess að pabbi hennar hringdi í rétta fólkið, þó Áslaug og flestir fjölmiðlar reyni auðvitað að telja okkur trú um að hún sé bara svona ótrúlega frambærileg og dugleg: hún sé miklu meiri og merkilegri en öll hin Sjálfstæðis-klónin, svo miklu betri í að larpa sem Thatcher-lite og tala um einstaklingsfrelsi en allir hinir. Nú er þó svo komið að flokkurinn er í miklum vandræðum, og svo sem ekki vegna spillingar og frændhygli, heldur einfaldlega vegna þess að flokkurinn fer fyrir ríkisstjórn sem er algjörlega ófær um að sinna grunnþörfum samfélagsins. En ólíkt Patrick Bateman sem fékk útrás fyrir bældar hvatir með því að saga vændiskonur í sundur, og öskraði síðan játningar sínar í tíkallasíma, kýs Áslaug að reyna að halda grímunni. Hún skrifar því tárvota grein í Morgunblaðið undir nafninu “Við þurfum breytingar - ekki nýja kennitölu” Við skulum láta það liggja á milli hluta að fyrir Áslaugu Örnu sé það að kjósa- eða stofna annan flokk eins og viðskiptasvindl (henni eru þau hugleikin af einhverjum dularfullum ástæðum) því greinin er nefnilega alveg ótrúleg á annan hátt - hún er nánast eins og skólabókardæmi um narsissíska hegðun. Áslaug hefur greinina á því að reyna að vekja samúð lesanda - fyrst með því að minnast á óskilgreint áfall, en síðan með því að nefna að það hafi verið hrækt á hana, horft á hana hatursfullum augum og slúðrað um hana. Nú hefur Áslaug Arna vonandi mýkt lesandann nægilega til þess að hann sé móttækilegri fyrir mikilvægum skilaboðum. Og hver eru þau? Í stuttu máli eru þau sú að Sjálfstæðisflokkurinn hafi villst af leið en ætli núna að bæta sig verulega og hætta að svíkja kjósendur sína. “Ég lofa að hætta að drekka og lemja þig ef þú gefur mér eitt tækifæri enn!” En eins og allir aðrir narsissistar á Áslaug erfitt með að halda grímunni til lengdar - hún kemst raunar ekki einu sinni í gegnum eina stutta áróðursgrein án þess að fella hana alveg og afhjúpa sitt rétta andlit. Áslaug lýkur greininni nefnilega á orðunum: “Ég brenn fyrir sameiginlegu verkefni okkar; að gera Sjálfstæðisflokkinn að þeim burðarási í íslenskum stjórnmálum sem hann á og verður að vera.” Verður og á að vera. Á að vera. Einmitt. Svona talar bara manneskja semur hefur aldrei þurft að vinna heiðarlega fyrir neinu, og þó að Áslaug Arna sé auðvitað ekkert sérstaklega ung lengur þá hugsar hún og hegðar sé ennþá eins og barn í frekjukasti. Sjálfstæðisflokkurinn á að stjórna þó hann sé vanhæfur til þess, alveg eins og Áslaug Arna á að vera ráðherra þó hún hafi enga burði til þess. Þetta er svo fullkominn samruni flokks og manneskju að það er í raun bara ein rökrétt leið framávið. Spörum pabba hennar Áslaugar þá þjáningu að þurfa liggja í símanum, og flokknum þá kvöl og pínu að þurfa að þykjast hafa eitthvað innihald. Gerum hið ósagða að hinu augljósa og leyfum Áslaugu Örnu einfaldlega að vera formaður Sjálfstæðisflokksins! Höfundur er listamaður. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Eru stjórnarandstæðingar viljandi að misskilja samsköttun? Þórhallur Valur Benónýsson Skoðun Spilavíti er og verður spilavíti Tryggvi Rúnar Brynjarsson Skoðun Þjónusturof hefst í dag Hanna Birna Valdimarsdóttir Skoðun Verjum frelsið og mannréttindin Sigurjón Njarðarson Skoðun Skortur á metnaði í loftslagsmálum Svandís Svavarsdóttir,Guðmundur Ingi Guðbrandsson Skoðun Konur sem stinga hvor aðra í bakið Sigríður Svanborgardóttir Skoðun Leiðtogi sem nær árangri Birkir Jón Jónsson Skoðun Það er list að lifa með krabbameini Hlíf Steingrímsdóttir Skoðun Þegar lýðheilsa, lýðræði og loftslagið eru í húfi, ekki efla samstarf við Bandaríkin Davíð Aron Routley Skoðun Sameining sem eflir íslenskan landbúnað Egill Gautason Skoðun Skoðun Skoðun Þegar lýðheilsa, lýðræði og loftslagið eru í húfi, ekki efla samstarf við Bandaríkin Davíð Aron Routley skrifar Skoðun Þjónusturof hefst í dag Hanna Birna Valdimarsdóttir skrifar Skoðun Verjum frelsið og mannréttindin Sigurjón Njarðarson skrifar Skoðun Spilavíti er og verður spilavíti Tryggvi Rúnar Brynjarsson skrifar Skoðun Skortur á metnaði í loftslagsmálum Svandís Svavarsdóttir,Guðmundur Ingi Guðbrandsson skrifar Skoðun Eru stjórnarandstæðingar viljandi að misskilja samsköttun? Þórhallur Valur Benónýsson skrifar Skoðun Orðræða mótar menningu – og menningin mótar okkur öll Jóhanna Bárðardóttir skrifar Skoðun Eitt spilakort, betri spilamenning – er skaðaminnkandi Ingvar Örn Ingvarsson skrifar Skoðun Sameining sem eflir íslenskan landbúnað Egill Gautason skrifar Skoðun Konur sem stinga hvor aðra í bakið Sigríður Svanborgardóttir skrifar Skoðun Fjölbreytileiki er styrkleiki Guðmundur Ingi Kristinsson skrifar Skoðun Það er list að lifa með krabbameini Hlíf Steingrímsdóttir skrifar Skoðun Um kynjafræði og pólítík Hanna Björg Vilhjálmsdóttir skrifar Skoðun Við fylgjum þér frá getnaði til grafar Benedikt S. Benediktsson skrifar Skoðun Mega einhverf hverfa? Ármann Pálsson,Björg Torfadóttir,Sigrún Ósk,Sigurjón Már,Halldóra Hafsteins,Guðlaug Svala Kristjánsdóttir,Mamiko Dís Ragnarsdóttir skrifar Skoðun Ef þið bara hefðuð séð heiminn út frá mínum augum: Börn & ADHD Stefán Þorri Helgason skrifar Skoðun 112. liðurinn í aðgerðaáætlun í menntamálum? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson skrifar Skoðun Konur á örorku Sigríður Ingibjörg Ingadóttir,Steinunn Bragadóttir skrifar Skoðun Drambið okkar Júlíus Valsson skrifar Skoðun Við vitum Guðrún Jónsdóttir skrifar Skoðun Ekki sama hvaðan gott kemur Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Börn í meðferð eiga rétt á fagfólki orð duga ekki lengur! Steindór Þórarinsson skrifar Skoðun Greindarskerðing eða ofurgáfur með gervigreind Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar Skoðun Að hafa hemil á nýjum ófjármögnuðum útgjöldum er lykillinn að sjálfbærum rekstri sveitarfélaga Jón Ingi Hákonarson skrifar Skoðun Homo sapiens að öðrum toga: Af hverju ætti ég eiginlega að mæta á PIFF-kvikmyndhátíðina? Ólafur Guðsteinn Kristjánsson skrifar Skoðun Stöndum saman gegn fjölþáttaógnum Bryndís Haraldsdóttir skrifar Skoðun Hagræðing á kostnað fjölbreytni og gæðamenntunar Ida Marguerite Semey skrifar Skoðun Umbúðir en ekkert innihald í Hafnarfirði Einar Geir Þorsteinsson skrifar Skoðun Við viljum tala íslensku, en hvernig Ólafur Guðsteinn Kristjánsson skrifar Skoðun Mansalsmál á Íslandi Kristján Þórður Snæbjarnarson skrifar Sjá meira
Eitt eftirminnilegasta atriði síðari tíma kvikmyndasögu er atriðið í mynd Mary Harron, American Psycho, þar sem söguhetjan, Patrick Bateman, situr sveittur á barmi taugaáfalls yfir nafnspjöldum samverkamanna sinna. Nafnspjöldin eru öll eins, með smávægilegum blæbrigðum, og mennirnir sjálfir lika - stífgelaðir og eins klæddir. Atriðið er sviðsett eins og um líf og dauða sé að ræða, með dramatískum nærmyndum, slow-motion og stílfærðu hljóði - allt til þess að sýna okkur angist aðalhetjunnar yfir því að eitt af nafnspjöldunum sé mögulega betra en hans eigið. Í stuttu máli fjallar myndin um þá kaldhæðnislegu staðreynd að einstaklingssinnuð markaðshyggja geri alla alveg eins. Samnefnd bók Bret Easton Ellis, sem myndin er byggð á, gengur töluvert lengra: heilu kaflarnir eru bara upptalning á fötum og hlutum, og mönnum er sjaldnast lýst öðruvísi en með því hverju þeir klæðast. Þeir renna svo fullkomlega saman að Bateman getur ekki einu sinni játað röð hryllilegra morða sem hann framdi, einfaldlega vegna þess það veit enginn hver hann er. Það man enginn eftir honum, eða keimlíkum samverkamanni hans sem hann hakkaði í spað. Það eru engir einstaklingar og það er ekki einu sinni mögulegt að einkenna sig með því að gerast raðmorðingi. Það er öllum alveg sama. Annað sem einkennir bæði bókina og myndina er að það er aldrei augljóst hvað neinn vinnur við, eða hvaða hæfileika þeir hafa. Öll nafnspjöldin bera titilinn aðstoðarforstjóri og Bateman er aðeins 27 ára, hæfileikalaus með öllu, en í þægilegri yfirmannsstöðu því pabbi hans er svo vel tengdur. Þó svo að American Psycho hafi komið út árið 1991 og myndin árið 2000, og fjalli um Wall Street og Bandaríkin, þá er auðvelt að heimfæra hana annað, enda er allt gott háð sígrænt. Það má jafnvel segja að hlutir hafi þróast á þann hátt að American Psycho eigi bara betur við nú en áður. Hún smellur að minnsta kosti eins og flís við rass við Sjálfstæðisflokkinn í dag. Flokkurinn hefur þróast frá því að vera fjöldahreyfing þar sem margar fjölbreyttar skoðanir og manntegundir gátu blómstrað, í lögfræðingaflokk þar sem allir eru nánast alveg eins, hvort sem það er útlitslega eða málefnalega. Flokkurinn sem leggur mesta áherslu á frelsi einstaklingsins á Íslandi í orði, virðist vilja nýta þetta sama frelsi sem minnst í daglegu lífi. Líkt og á Wall Street í American Psycho er óljóst hvort fólk kemst áfram af eigin verðleikum og hver ekki. Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir er ein þeirra sem var valin til að gegna miklum ábyrgðarstörfum, fyrst fyrir flokkinn, og síðan land og þjóð, þrátt fyrir að hafa enga sérstaka reynslu eða hæfileika til þess. Það vita allir að það er bara vegna þess að pabbi hennar hringdi í rétta fólkið, þó Áslaug og flestir fjölmiðlar reyni auðvitað að telja okkur trú um að hún sé bara svona ótrúlega frambærileg og dugleg: hún sé miklu meiri og merkilegri en öll hin Sjálfstæðis-klónin, svo miklu betri í að larpa sem Thatcher-lite og tala um einstaklingsfrelsi en allir hinir. Nú er þó svo komið að flokkurinn er í miklum vandræðum, og svo sem ekki vegna spillingar og frændhygli, heldur einfaldlega vegna þess að flokkurinn fer fyrir ríkisstjórn sem er algjörlega ófær um að sinna grunnþörfum samfélagsins. En ólíkt Patrick Bateman sem fékk útrás fyrir bældar hvatir með því að saga vændiskonur í sundur, og öskraði síðan játningar sínar í tíkallasíma, kýs Áslaug að reyna að halda grímunni. Hún skrifar því tárvota grein í Morgunblaðið undir nafninu “Við þurfum breytingar - ekki nýja kennitölu” Við skulum láta það liggja á milli hluta að fyrir Áslaugu Örnu sé það að kjósa- eða stofna annan flokk eins og viðskiptasvindl (henni eru þau hugleikin af einhverjum dularfullum ástæðum) því greinin er nefnilega alveg ótrúleg á annan hátt - hún er nánast eins og skólabókardæmi um narsissíska hegðun. Áslaug hefur greinina á því að reyna að vekja samúð lesanda - fyrst með því að minnast á óskilgreint áfall, en síðan með því að nefna að það hafi verið hrækt á hana, horft á hana hatursfullum augum og slúðrað um hana. Nú hefur Áslaug Arna vonandi mýkt lesandann nægilega til þess að hann sé móttækilegri fyrir mikilvægum skilaboðum. Og hver eru þau? Í stuttu máli eru þau sú að Sjálfstæðisflokkurinn hafi villst af leið en ætli núna að bæta sig verulega og hætta að svíkja kjósendur sína. “Ég lofa að hætta að drekka og lemja þig ef þú gefur mér eitt tækifæri enn!” En eins og allir aðrir narsissistar á Áslaug erfitt með að halda grímunni til lengdar - hún kemst raunar ekki einu sinni í gegnum eina stutta áróðursgrein án þess að fella hana alveg og afhjúpa sitt rétta andlit. Áslaug lýkur greininni nefnilega á orðunum: “Ég brenn fyrir sameiginlegu verkefni okkar; að gera Sjálfstæðisflokkinn að þeim burðarási í íslenskum stjórnmálum sem hann á og verður að vera.” Verður og á að vera. Á að vera. Einmitt. Svona talar bara manneskja semur hefur aldrei þurft að vinna heiðarlega fyrir neinu, og þó að Áslaug Arna sé auðvitað ekkert sérstaklega ung lengur þá hugsar hún og hegðar sé ennþá eins og barn í frekjukasti. Sjálfstæðisflokkurinn á að stjórna þó hann sé vanhæfur til þess, alveg eins og Áslaug Arna á að vera ráðherra þó hún hafi enga burði til þess. Þetta er svo fullkominn samruni flokks og manneskju að það er í raun bara ein rökrétt leið framávið. Spörum pabba hennar Áslaugar þá þjáningu að þurfa liggja í símanum, og flokknum þá kvöl og pínu að þurfa að þykjast hafa eitthvað innihald. Gerum hið ósagða að hinu augljósa og leyfum Áslaugu Örnu einfaldlega að vera formaður Sjálfstæðisflokksins! Höfundur er listamaður.
Þegar lýðheilsa, lýðræði og loftslagið eru í húfi, ekki efla samstarf við Bandaríkin Davíð Aron Routley Skoðun
Skoðun Þegar lýðheilsa, lýðræði og loftslagið eru í húfi, ekki efla samstarf við Bandaríkin Davíð Aron Routley skrifar
Skoðun Eru stjórnarandstæðingar viljandi að misskilja samsköttun? Þórhallur Valur Benónýsson skrifar
Skoðun Mega einhverf hverfa? Ármann Pálsson,Björg Torfadóttir,Sigrún Ósk,Sigurjón Már,Halldóra Hafsteins,Guðlaug Svala Kristjánsdóttir,Mamiko Dís Ragnarsdóttir skrifar
Skoðun Að hafa hemil á nýjum ófjármögnuðum útgjöldum er lykillinn að sjálfbærum rekstri sveitarfélaga Jón Ingi Hákonarson skrifar
Skoðun Homo sapiens að öðrum toga: Af hverju ætti ég eiginlega að mæta á PIFF-kvikmyndhátíðina? Ólafur Guðsteinn Kristjánsson skrifar
Þegar lýðheilsa, lýðræði og loftslagið eru í húfi, ekki efla samstarf við Bandaríkin Davíð Aron Routley Skoðun