Kennarar alltaf í fríum og vilja semja sig frá kennslu! Kristjana Hrönn Árnadóttir skrifar 14. október 2024 14:01 Ég sit heima hjá mér á sunnudegi og er að fara yfir verkefni. Maðurinn minn gekk inn og benti mér á myndband af borgarstjóra sem á fjármálaráðstefnu SÍS nú fyrir helgi ræddi um það að kennarar vildu semja sig frá meiri kennslu, losna við börnin og bæta við undirbúningstíma. Auðvitað galið dæmi að þessir kennarar þurfi meiri undirbúningstíma! Gerðumst við ekki kennarar einmitt til að eyða tíma með börnunum? Af hverju eru kennarar ekki bara ánægðir með sitt, alltaf í fríum og kósý? Mjög margir hafa ekki raunverulegan skilning á því hvað felst í að vera kennari. Ég hef heyrt fólk lýsa því yfir að við eigum bara að hætta þessu væli og hugsa um öll fríin sem við fáum gefins. Gefins? Fólk virðist ekki alveg átta sig á því að við fáum engin frí gefins. Við vinnum af okkur tímana; yfir veturinn er vinnuvika kennara í dagvinnu 43,5 klst. Og ekki búið að semja um neina styttingu vinnuviku. Á síðustu árum hafa starfsaðstæður kennara breyst mikið. Nú hafa verið innleidd svokölluð farsældarlög barna. Mikið hefur verið lagt í að innleiða lögin farsællega á öllum skólastigum. Inngildandi menntun er núna aðalmálið. Mikið um nemendur með ólíkan bakgrunn og mæta þarf þörfum þessara nemenda. Inngildandi menntun þýðir að í hverjum bekk geta verið nemendur með afar ólíkan tungumála-og menningarbakgrunn og nemendur sem jafnvel hafa lítið sem ekkert fengið að ganga í skóla. Þetta er auðvitað bara toppurinn á ísjakanum, en allt hefur þetta áhrif á störf kennara. Tíminn sem fer í að innleiða ný vinnubrögð og nýtt verklag er mill. En kennarar gera þetta auðvitað, við störfum af hugsjón. Ég skal segja ykkur frá einum mjög dæmigerðum hóp sem ég hef haft í kennslu. Í hópnum voru 28 nemendur. Af þessum 28 nemendum voru sjö nemendur með erlendan bakgrunn. Tveir nemendur voru með einhverfu. Tveir nemendur glímdu við kvíðaröskun. Þrír nemendur voru með athyglisbrest. Fimm nemendur voru með lesblindu eða aðra sértæka námsörðugleika. Þrír nemendur voru þarna af því mamma og pabbi sögðu að þau ættu að mæta. Einn nemandinn skrapp í þriggja vikna fjölskyldufrí þannig þegar hann kom til baka þurfti ég að hjálpa honum við að koma sér á réttan kjöl í náminu. Kennslustundin er 55 mínútur sem þýðir að ég hef innan við tvær mínútur á hvern nemanda til að veita hverjum og einum alla þá athygli og aðstoð sem þurf, nám við hæfi fyrir hvern og einn. Og auðvitað einstaklingsbundna námskrá. Samt vilja viðsemjendur kennara ekki taka það í mál að samsetning nemendahóps hafi áhrif á störf kennara og ætti að meta til launa. Ég er yfirleitt búin á því þegar ég kem heim eftir vinnudaginn en þá auðvitað tekur fjölskyldulífið við. En þetta er allt í lagi, ég elska starfið mitt og starfa af hugsjón. Ég er kennari en ég er svo miklu meira en það. Samskipti við nemendur ná langt út fyrir beina kennslu. Ég hef haldið utan um nemendur sem grétu í fanginu á mér eftir sambandsslit. Ég hef hlustað á nemendur sem þurftu að tjá sig um erfitt ástand heima fyrir eða höfðu áhyggjur af aðstæðum vina. Ég hef hlustað á nemendur sem voru að bugast af þunglyndi og vissu ekki hvert ætti að snúa sér. Ég hef líka aðstoðað foreldra sem voru orðnir örvæntingafullir vegna líðan barns síns. Allt tekur þetta tíma. En það er allt í lagi, ég fer bara yfir verkefnin í kvöld, þegar börnin mín eru sofnuð. Því þrátt fyrir allt er ég þakklát fyrir að þessir krakkar treysti mér nógu vel til að leita til mín. Mér þykir vænt um þessa krakka og starfa af hugsjón. Vandamálið er samt að hugsjón er ekki nóg. Hugsjón borgar ekki húsnæðiskostnað. Ég fer ekki í Bónus og slepp við að borga af því ég starfa af hugsjón. Hugsjónin klæðir ekki börnin mín og borgar ekki kostnað við tómstundir. Nú á að gera okkur kennarana að vonda kallinum af því að búið er að boða skæruverkföll á öllum skólastigum. Ég sit í samninganefnd Félags framhaldsskólakennara. Ég varð reið og sár fyrir hönd grunnskólakennara þegar ég sá ummæli borgarstjóra. En ég veit samt að framhaldsskólakennarar verða fyrir sömu fordómum frá sínum vinnuveitanda, ríkinu. Sá orðrómur hefur heyrst að það sé enginn vilji hjá viðræðunefnd KÍ til að ræða nokkurn skapaðan hlut annan en jöfnun launa. Þannig að aftur erum við kennarar vondi kallinn. Af því við viljum ekki ræða neitt annað fyrr en búið er að komast að niðurstöðu um það hvenær og hvernig viðsemjendur okkar ætli að standa við þá samninga sem voru undirritaðir árið 2016. Ríkið skrifaði undir samning um að lagt skyldi í það verkefni að jafna laun milli markaða en þetta hefur ekki verið gert. Er í alvörunni frekja að farið sé fram á að loforð og samningar séu efndir? Ég held ég geti fullyrt að engan kennara langar til að fara í verkfall. Það virðist hins vegar vera eina leiðin til þess að á okkur sé hlustað. Kennarar eru að bugast. Við þurfum bættar starfsaðstæður og við þurfum að fá greidd sanngjörn laun fyrir vinnuna okkar. Fjárfestum í kennurum! Höfundur er kennari. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kennaraverkfall 2024 Mest lesið Þjónn, það er bakslag í beinasoðinu mínu Hlédís Maren Guðmundsdóttir Skoðun Er loftlagskvíðinn horfinn? Sonja Huld Guðjónsdóttir Skoðun Betri hellir, stærri kylfur? Ingvar Þóroddsson Skoðun Líttupp - ertu að missa af einhverju? Skúli Bragi Geirdal Skoðun Tvær leiðir færar til þess að skóli fyrir alla geti virkað Íris Björk Eysteinsdóttir Skoðun Kvennabarátta á tímum bakslags Tatjana Latinovic Skoðun Hagsmunir flugrekstrar á Íslandi eru miklir Jóhannes Bjarni Guðmundsson Skoðun Samhljómur á meðal ÍSÍ og Íslandsspila um endursköpun spilaumhverfisins Ingvar Örn Ingvarsson Skoðun Femínísk utanríkisstefna: aukin samstaða og aðgerðir Guillaume Bazard Skoðun Sameiginlegt sundkort fyrir höfuðborgarsvæðið – löngu tímabært Þórdís Lóa Þórhallsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Málið er dautt (A Modest Proposal) skrifar Skoðun Femínísk utanríkisstefna: aukin samstaða og aðgerðir Guillaume Bazard skrifar Skoðun Hagsmunir flugrekstrar á Íslandi eru miklir Jóhannes Bjarni Guðmundsson skrifar Skoðun Þjónn, það er bakslag í beinasoðinu mínu Hlédís Maren Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Samhljómur á meðal ÍSÍ og Íslandsspila um endursköpun spilaumhverfisins Ingvar Örn Ingvarsson skrifar Skoðun Kvennabarátta á tímum bakslags Tatjana Latinovic skrifar Skoðun Líttupp - ertu að missa af einhverju? Skúli Bragi Geirdal skrifar Skoðun Betri hellir, stærri kylfur? Ingvar Þóroddsson skrifar Skoðun Er loftlagskvíðinn horfinn? Sonja Huld Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Okur fákeppni og ofurvextir halda uppi verðbólgu Þorsteinn Sæmundsson skrifar Skoðun Óverjandi framkoma við fyrirtæki Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Viljum við læra af sögunni eða endurtaka hana? Arndís Anna Kristínardóttir Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Réttlæti hins sterka. Þegar vitleysan í dómsal slær allt út Jörgen Ingimar Hansson skrifar Skoðun Sameiginlegt sundkort fyrir höfuðborgarsvæðið – löngu tímabært Þórdís Lóa Þórhallsdóttir skrifar Skoðun Frá Peking 1995 til 2025: Samstarf, framþróun og ný heimsskipan Karl Héðinn Kristjánsson skrifar Skoðun Ástarsvik ein tegund ofbeldis gegn eldra fólki Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Lítil bleik slaufa kemur miklu til leiðar Halla Þorvaldsdóttir skrifar Skoðun Fræ menntunar – frá Froebel til Jung Kristín Magdalena Ágústsdóttir skrifar Skoðun 1500 vanvirk ungmenni í Reykjavík Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Hvað eiga kaffihúsin á 18. öld á Englandi og gervigreind sameiginlegt? Stefán Atli Rúnarsson skrifar Skoðun Að hafa trú á samfélaginu Hjálmar Bogi Hafliðason skrifar Skoðun Sköpum samfélag fyrir börn Gunnar Salvarsson skrifar Skoðun Skrift er málið Guðbjörg Rut Þórisdóttir skrifar Skoðun Viltu hafa jákvæð áhrif þegar þú ferðast? Ásdís Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Tvær leiðir færar til þess að skóli fyrir alla geti virkað Íris Björk Eysteinsdóttir skrifar Skoðun Örorkubyrði og örorkuframlag lífeyrissjóða Björgvin Jón Bjarnason skrifar Skoðun Komið gott! Álfhildur Leifsdóttir,Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar Skoðun Gervigreind er persónulegi kennarinn þinn – Lærum að læra upp á nýtt Sigvaldi Einarsson skrifar Skoðun Gegn áætluðu kílómetragjaldi stjórnvalda á bifhjól Matthías Arngrímsson skrifar Skoðun Tillaga um hærri vörugjöld á mótorhjól er skref aftur á bak Unnar Már Magnússon skrifar Sjá meira
Ég sit heima hjá mér á sunnudegi og er að fara yfir verkefni. Maðurinn minn gekk inn og benti mér á myndband af borgarstjóra sem á fjármálaráðstefnu SÍS nú fyrir helgi ræddi um það að kennarar vildu semja sig frá meiri kennslu, losna við börnin og bæta við undirbúningstíma. Auðvitað galið dæmi að þessir kennarar þurfi meiri undirbúningstíma! Gerðumst við ekki kennarar einmitt til að eyða tíma með börnunum? Af hverju eru kennarar ekki bara ánægðir með sitt, alltaf í fríum og kósý? Mjög margir hafa ekki raunverulegan skilning á því hvað felst í að vera kennari. Ég hef heyrt fólk lýsa því yfir að við eigum bara að hætta þessu væli og hugsa um öll fríin sem við fáum gefins. Gefins? Fólk virðist ekki alveg átta sig á því að við fáum engin frí gefins. Við vinnum af okkur tímana; yfir veturinn er vinnuvika kennara í dagvinnu 43,5 klst. Og ekki búið að semja um neina styttingu vinnuviku. Á síðustu árum hafa starfsaðstæður kennara breyst mikið. Nú hafa verið innleidd svokölluð farsældarlög barna. Mikið hefur verið lagt í að innleiða lögin farsællega á öllum skólastigum. Inngildandi menntun er núna aðalmálið. Mikið um nemendur með ólíkan bakgrunn og mæta þarf þörfum þessara nemenda. Inngildandi menntun þýðir að í hverjum bekk geta verið nemendur með afar ólíkan tungumála-og menningarbakgrunn og nemendur sem jafnvel hafa lítið sem ekkert fengið að ganga í skóla. Þetta er auðvitað bara toppurinn á ísjakanum, en allt hefur þetta áhrif á störf kennara. Tíminn sem fer í að innleiða ný vinnubrögð og nýtt verklag er mill. En kennarar gera þetta auðvitað, við störfum af hugsjón. Ég skal segja ykkur frá einum mjög dæmigerðum hóp sem ég hef haft í kennslu. Í hópnum voru 28 nemendur. Af þessum 28 nemendum voru sjö nemendur með erlendan bakgrunn. Tveir nemendur voru með einhverfu. Tveir nemendur glímdu við kvíðaröskun. Þrír nemendur voru með athyglisbrest. Fimm nemendur voru með lesblindu eða aðra sértæka námsörðugleika. Þrír nemendur voru þarna af því mamma og pabbi sögðu að þau ættu að mæta. Einn nemandinn skrapp í þriggja vikna fjölskyldufrí þannig þegar hann kom til baka þurfti ég að hjálpa honum við að koma sér á réttan kjöl í náminu. Kennslustundin er 55 mínútur sem þýðir að ég hef innan við tvær mínútur á hvern nemanda til að veita hverjum og einum alla þá athygli og aðstoð sem þurf, nám við hæfi fyrir hvern og einn. Og auðvitað einstaklingsbundna námskrá. Samt vilja viðsemjendur kennara ekki taka það í mál að samsetning nemendahóps hafi áhrif á störf kennara og ætti að meta til launa. Ég er yfirleitt búin á því þegar ég kem heim eftir vinnudaginn en þá auðvitað tekur fjölskyldulífið við. En þetta er allt í lagi, ég elska starfið mitt og starfa af hugsjón. Ég er kennari en ég er svo miklu meira en það. Samskipti við nemendur ná langt út fyrir beina kennslu. Ég hef haldið utan um nemendur sem grétu í fanginu á mér eftir sambandsslit. Ég hef hlustað á nemendur sem þurftu að tjá sig um erfitt ástand heima fyrir eða höfðu áhyggjur af aðstæðum vina. Ég hef hlustað á nemendur sem voru að bugast af þunglyndi og vissu ekki hvert ætti að snúa sér. Ég hef líka aðstoðað foreldra sem voru orðnir örvæntingafullir vegna líðan barns síns. Allt tekur þetta tíma. En það er allt í lagi, ég fer bara yfir verkefnin í kvöld, þegar börnin mín eru sofnuð. Því þrátt fyrir allt er ég þakklát fyrir að þessir krakkar treysti mér nógu vel til að leita til mín. Mér þykir vænt um þessa krakka og starfa af hugsjón. Vandamálið er samt að hugsjón er ekki nóg. Hugsjón borgar ekki húsnæðiskostnað. Ég fer ekki í Bónus og slepp við að borga af því ég starfa af hugsjón. Hugsjónin klæðir ekki börnin mín og borgar ekki kostnað við tómstundir. Nú á að gera okkur kennarana að vonda kallinum af því að búið er að boða skæruverkföll á öllum skólastigum. Ég sit í samninganefnd Félags framhaldsskólakennara. Ég varð reið og sár fyrir hönd grunnskólakennara þegar ég sá ummæli borgarstjóra. En ég veit samt að framhaldsskólakennarar verða fyrir sömu fordómum frá sínum vinnuveitanda, ríkinu. Sá orðrómur hefur heyrst að það sé enginn vilji hjá viðræðunefnd KÍ til að ræða nokkurn skapaðan hlut annan en jöfnun launa. Þannig að aftur erum við kennarar vondi kallinn. Af því við viljum ekki ræða neitt annað fyrr en búið er að komast að niðurstöðu um það hvenær og hvernig viðsemjendur okkar ætli að standa við þá samninga sem voru undirritaðir árið 2016. Ríkið skrifaði undir samning um að lagt skyldi í það verkefni að jafna laun milli markaða en þetta hefur ekki verið gert. Er í alvörunni frekja að farið sé fram á að loforð og samningar séu efndir? Ég held ég geti fullyrt að engan kennara langar til að fara í verkfall. Það virðist hins vegar vera eina leiðin til þess að á okkur sé hlustað. Kennarar eru að bugast. Við þurfum bættar starfsaðstæður og við þurfum að fá greidd sanngjörn laun fyrir vinnuna okkar. Fjárfestum í kennurum! Höfundur er kennari.
Samhljómur á meðal ÍSÍ og Íslandsspila um endursköpun spilaumhverfisins Ingvar Örn Ingvarsson Skoðun
Skoðun Samhljómur á meðal ÍSÍ og Íslandsspila um endursköpun spilaumhverfisins Ingvar Örn Ingvarsson skrifar
Skoðun Viljum við læra af sögunni eða endurtaka hana? Arndís Anna Kristínardóttir Gunnarsdóttir skrifar
Skoðun Sameiginlegt sundkort fyrir höfuðborgarsvæðið – löngu tímabært Þórdís Lóa Þórhallsdóttir skrifar
Skoðun Frá Peking 1995 til 2025: Samstarf, framþróun og ný heimsskipan Karl Héðinn Kristjánsson skrifar
Skoðun Hvað eiga kaffihúsin á 18. öld á Englandi og gervigreind sameiginlegt? Stefán Atli Rúnarsson skrifar
Skoðun Gervigreind er persónulegi kennarinn þinn – Lærum að læra upp á nýtt Sigvaldi Einarsson skrifar
Samhljómur á meðal ÍSÍ og Íslandsspila um endursköpun spilaumhverfisins Ingvar Örn Ingvarsson Skoðun