Miðjumoð í húsnæðismálum og áróður Viðskiptaráðs Jón Ferdínand Estherarson, Unnur Rán Reynisdóttir og Arnar Páll Gunnlaugsson skrifa 11. júní 2025 09:02 Það gætir alltaf ákveðinnar þversagnar í umræðunni um húsnæðismál. Lýst er yfir neyðarástandi, húsnæðiskreppu og talað er reglulega um grafalvarlega stöðu ungs fólks, tekjulágra einstaklinga eða fjölskyldna og leigjenda almennt. Húsnæðisverð hækkar ýmist jafnt og þétt eða í stigveldis vexti. Nær ómögulegt er fyrir fólk án fjársterks baklands að kaupa sér heimili og fjárfestar kaupa allt að 90% af öllu nýbyggðu húsnæði eingöngu til gróðabrasks. Í slíku helsisástandi, eins og því er réttilega lýst í opinberri umræðu, hefði mátt halda að málaflokkurinn væri forgangsmál númer eitt, tvö og þrjú hjá ríki og sveitarfélögum. Raunar samfélaginu öllu, sem ætti að leggjast á eitt til að bregðast við vandanum með raunverulegum lausnum og aðgerðum. Eins þversagnarkennt og það kemur fyrir sjónir, þá er sú einfaldlega ekki raunin. Fögrum smáskammtalækningum lofað í kosningum Auðvitað var flestum stjórnmálaflokkum mikið í mun fyrir síðustu Alþingiskosningar að ýmist monta sig og stæra af húsnæðisstefnu sinni eða þá afrekum í málaflokknum í fráfarandi stjórnartíð. Þetta væri jú aðkallandi þjóðhagsmál og kjósendur skildu velja græna flokkinn eða rauða eða blá eða gula, sem myndi sko redda málunum. Það virtist ekkert trufla stjórnarflokkana sem þá stigu úr ráðuneytum sínum, eftir 7 ára törn, að þau skildu við sig brennandi rústir húsnæðismarkaðar á barmi glötunar. Né virtist kreppuástandið kalla á stórar hugmyndir og róttækar lausnir frá stjórnarandstöðuflokkunum, enda var stefna þeirra og loforðaflaumur um aðgerðir í húsnæðismálum hver annarri líkari og einkenndust af smávægilegum tillögum um lagfæringar á markaðslausnastefnu þáverandi ríkisstjórnar. Svokallað miðjumoð á góðri íslensku. Vissulega voru þó einhverjar hugmyndir til umbóta ræddar. Mikið var talað um að skerða skammtímaleigu og brjóta nýtt land, setja á tómthús skatt og jafnvel leigubremsu. Góðar hugmyndir að umbótum eru góðra gjalda verðar, en á þessum skala má ekki segja annað en þær voru í formi plástra og smáskammtalækninga. Sósíalistar með einu húsnæðisstefnuna sem virkar Sósíalistaflokkurinn var raunar sá eini sem þorði að benda á fílinn í herberginu; ásókn fjárfesta á húsnæðismarkað sem keyrt hefur öll húsnæðisverð upp í rjáfur. Jafnframt stillti Sósíalistaflokkurinn fram lausn á því ákveðna vandamáli; hugmynd Leigjendasamtakanna að viðmiðunarverði leigu. Hugmyndin í kjarna sínum snýr að því að setja á leiguþak sem leiðréttir leiguverð niður í hófsamara verðlag. Ekki síst væri slík lausn leigjendum, í sínum tugþúsundum, til lífsauka og á sama tíma væri sú aðgerð beinskeytt leið til að raunverulega fjarlægja von fjárfesta um skammtímagróða af húsnæðismarkaði, en það er sú von sem knýr áfram fjárfesta væðingu heimila almennings á þessu landi. Þá voru Sósíalistar þeir einu sem töluðu fyrir beinni uppbyggingu hins opinbera á húsnæði, enda fyrir lifandis löngu ljóst að einkaaðilar á markaði valda ekki því verkefni að byggja fyrir almannahag. Sérstaklega þegar þeir sömu aðilar græða mest á kreppuástandinu og skortinum með lóðabraski, húsnæðis fjárfestingum og okurleigu. Svo fór sem varð að Sósíalistar, líkt og fleiri vinstri flokkar, komust ekki inn á þing, en sá mikli styr sem staðið hefur um flokkinn undanfarið sem leiddi til sigurs nýrrar forystu hefur einna helst snúist um mikilvægi þess verkefnis að byggja upp innviði flokksins og grasrótarstarf í kringum landið, til að vinna á í sveitarstjórnarkosningum víða um land og loks til þings, þegar þar að kemur. Mikilvægi þess að Sósíalistaflokkurinn snúi sterkur aftur til leiks er til sýnis í Reykjavík en með aðild Sósíalista að borgarstjórn hefur loks verið formfest samstarf borgaryfirvalda við verkalýðshreyfinguna um húsnæðismál, samþykkt að 35% af íbúðum verði byggðar á félagslegum forsendum og á næstunni má vænta aðgerða gegn lóðabraski. Allt var þetta fært um leið og Sósíalistar komu að borðinu. Almenningur á Íslandi hefur einfaldlega ekki efni á því að lifa mikið lengur á þessari eyju okkar nema gripið sé til raunverulegra húsnæðislausna og það er kýrskýrt að Sósíalistaflokkurinn er eini stjórnmálaflokkurinn sem er tilbúinn að setja raunverulegar og skynsamlegar lausnir á dagskrá. Aðgerðalaus ríkisstjórn miðjunnar Sú staðreynd er einna skýrust hreinlega vegna nær algers aðgerðaleysis ríkisstjórnar Kristrúnar Frostadóttur í húsnæðismálum. Í stefnuyfirlýsingu Samfylkingarinnar, Viðreisnar og Flokks Fólksins í desember síðastliðnum var því lofað að ný ríkisstjórn þeirra myndi setja „húsnæðisöryggi fólks í forgang með bráðaaðgerðum og kerfisbreytingum til lengri tíma“. Jafnframt var mikil áhersla lögð á að fyrsta verkefnið væri „að ná stöðugleika í efnahagslífi og lækkun vaxta“. Merkilegt nokk hefur lítið sem ekkert bólað á umræddum bráðaaðgerðum í húsnæðismálum, þrátt fyrir að allir viti að stærsti liðurinn í verðbólgu undanfarinna ára og þar með gríðarháum stýrivöxtum, sé húsnæðisliðurinn. Enda hafa stýrivextir lækkað löturhægt og húsnæðisverð hækka áfram í sífellu. Lífskjarakrísa íslenskra heimila hefur aldrei verið verri. Aðeins ein aðgerð hefur raunverulega verið kynnt til leiks af miðjustjórninni, sem var áðurnefnt loforð að skerða verulega skammtímaleigu, líkt og á Airbnb. Þar hefur stjórnin vissulega boðað afar hertar reglur, sem í sjálfu sér er jákvæður hlutur vissulega. Vandinn, eins og áður sagði, er að aðgerðin er agnarsmár plástur. Þar er engin lausn boðuð til að taka á algeru og óheftu frelsi fjárfesta og stórfasteignaeigenda til að breyta skammtíma leiguíbúðum sínum í fátæktargildrur á almennum leigumarkaði, þar sem okurleiga til hagnaðar sýgur allt líf úr leigjendum, viðheldur verðbólgunni og stuðlar að hækkandi fasteignaverðum. Á sjóndeildarhringnum eru engar frekari „bráðaaðgerðir“ frá ríkisstjórninni og til langtíma virðast aðgerðir miðjustjórnarinnar í engu frábrugðnar húsnæðisstefnu Framsóknarflokksins, sama flokki og hefur stjórnað málaflokknum nær óslitið frá 2013 og að mestu frá aldamótum. Stjórnarandstaða öfgahægrisins og áróður Viðskiptaráðs Þar sem ríkisstjórnin virðist ekki ætla að taka á málaflokknum með raunverulegum hætti, hefði mátt vona að stjórnarandstaðan væri í stakk búin til að veita stjórnarflokkunum aðhald. Bersýnilega verður það lítið, enda hefur Framsókn enga innistæðu til að gagnrýna eigin miðjumoðsstefnu, Sjálfstæðisflokkurinn með þá hugmyndafræði eina að ofurselja almenning allan markaðsöflunum og Sigmundar Davíðs flokkurinn hefur enga stefnu í einu né neinu nema að flytja inn erlend menningarstríð til að hagnast leiðtoganum og hans ásókn í völd. Þá kemur til Viðskiptaráð. Undarlegra áróðursfyrirbæri má vart finna hér á landi, en orðræða þeirra er fullkomlega nakin hagsmunavarsla fjármagnseigenda og stórfyrirtækja, enda vel fjármagnað af sömu aðilum. Nú kom út í dag nýjasta útspilið í tilraun þeirra til að afvegaleiða alla samfélagsumræðu; Viðskiptaráð hefur sent Eftirlitsstofnun EFTA kvörtun „vegna þess sem ráðið telur vera ólögmæta ríkisaðstoð sem veitt hefur verið í tengslum við niðurgreiðslur til húsnæðisfélaga á vegum þriðja aðila.“ Í grunninn helgast þessi nýjasta árás Viðskiptaráðs á almannahagsmuni og eðlilega stjórnmálaumræðu um að yfirvöld hér á landi séu að gera of mikið til að stemma stigu við húsnæðiskreppunni. Viðskiptaráð segir úthlutanir á lóðum, svokölluð stofnframlög og niðurgreidd fasteignalán til óhagnaðardrifinna leigufélaga vera „fyrirkomulag sem grefur undan samkeppni.“ Meginþorri almennings á Íslandi á ekki erfitt með að skilja að þessi skjaldborg Viðskiptaráðs um sérhagsmuni lóðabraskara og fasteignafjárfesta er hlægileg. Það sem Viðskiptaráð gerir þó með þessu er að veita ríkisstjórnarflokkunum aðhald frá hægri, en þar sem sú stjórn situr kirfilega á miðjunni þá virðast málamiðlanirnar enda hægra megin við miðju. Sem er nákvæmlega sú stjórnmálastefna sem byggist á markaðslausnum og fyrirgreiðslu til einkaaðila og hefur skilið landið eftir í dýpstu húsnæðiskreppu frá tímum eftirstríðsáranna. Þversögnin lifir. Höfundar eru nýkjörnir í stjórnir Sósíalistaflokks Íslands. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Sósíalistaflokkurinn Mest lesið Stærðfræðikennari sem kann ekki að reikna? (Og getur ekki lært það!) Brynjólfur Þorvarðsson Skoðun Íslendingar greiða sama hlutfall útgjalda í mat og Norðurlöndin Margrét Gísladóttir Skoðun Laxaharmleikur Jóhannes Sturlaugsson Skoðun Ef Veðurstofan spáði vitlausu veðri í 40 ár, væri það bara í lagi? Björn Ólafsson Skoðun Málfrelsi og mörk þess á vettvangi lýðræðisins Helga Vala Helgadóttir Skoðun Lýðræðið í skötulíki! Lilja Rafney Magnúsdóttir Skoðun Hvers vegna skipta hagsmunir verslanakeðja meira máli en öryggi barna í Ásahverfi Reykjanesbæ? Ólafur Ívar Jónsson Skoðun Heimaþjónusta og velferðartækni: Lykillinn að sjálfbæru heilbrigðiskerfi Auður Guðmundsdóttir Skoðun Krónan, Nettó, Hagkaup, Bónus - það er kominn tími á formlega sniðgöngu Helen Ólafsdóttir Skoðun „Finnst ykkur skrýtið að ég mæti á Austurvöll – Pabba mínum var fórnað á altari niðurskurðar“ Davíð Bergmann Skoðun Skoðun Skoðun Laxaharmleikur Jóhannes Sturlaugsson skrifar Skoðun Lýðræðið í skötulíki! Lilja Rafney Magnúsdóttir skrifar Skoðun Stærðfræðikennari sem kann ekki að reikna? (Og getur ekki lært það!) Brynjólfur Þorvarðsson skrifar Skoðun Íslendingar greiða sama hlutfall útgjalda í mat og Norðurlöndin Margrét Gísladóttir skrifar Skoðun Til varnar jafnlaunavottun Magnea Marinósdóttir skrifar Skoðun Heimaþjónusta og velferðartækni: Lykillinn að sjálfbæru heilbrigðiskerfi Auður Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Barnaræninginn Pútín Gunnar Hólmsteinn Ársælsson skrifar Skoðun Um þjóð og ríki Gauti Kristmannsson skrifar Skoðun Málfrelsi og mörk þess á vettvangi lýðræðisins Helga Vala Helgadóttir skrifar Skoðun Sjókvíaeldi á Íslandi fjarstýrt með gervigreind frá Noregi Ingólfur Ásgeirsson skrifar Skoðun „Finnst ykkur skrýtið að ég mæti á Austurvöll – Pabba mínum var fórnað á altari niðurskurðar“ Davíð Bergmann skrifar Skoðun Hvers vegna skipta hagsmunir verslanakeðja meira máli en öryggi barna í Ásahverfi Reykjanesbæ? Ólafur Ívar Jónsson skrifar Skoðun Kjarnorkuákvæðið: Neyðarhemill en ekki léttvægt leikfang popúlista Kristinn Karl Brynjarsson skrifar Skoðun Stjórnarandstaðan er vannýtt auðlind Jón Daníelsson skrifar Skoðun Ef Veðurstofan spáði vitlausu veðri í 40 ár, væri það bara í lagi? Björn Ólafsson skrifar Skoðun Hægri sósíalismi Jón Ingi Hákonarson skrifar Skoðun 5 ára vegferð að skóla framtíðarinnar – eða ekki! Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar Skoðun Ójafnvægi í jöfnunarkerfinu Anna Sigríður Guðnadóttir,Halla Karen Kristjánsdóttir,Lovísa Jónsdóttir skrifar Skoðun Það sem ekki má segja um það sem enginn vill sjá Viðar Hreinsson skrifar Skoðun Krónan, Nettó, Hagkaup, Bónus - það er kominn tími á formlega sniðgöngu Helen Ólafsdóttir skrifar Skoðun Löggæslumál og aðstöðuleysi í Búðardal – ákall um viðbragð og aðgerðir Björn Bjarki Þorsteinsson skrifar Skoðun Listin að verða fullkomlega ósammála sjálfri sér á mettíma Þórður Snær Júlíusson skrifar Skoðun Þingmenn auðvaldsins Karl Héðinn Kristjánsson skrifar Skoðun Arðgreiðslur í sjávarútvegi: Staðreyndir gegn fullyrðingum Elliði Vignisson skrifar Skoðun Verðugur bandamaður? Steinar Harðarson skrifar Skoðun Við þurfum nýja sýn á stjórnmál okkar - Mamdani-sýn Hlynur Már Vilhjálmsson skrifar Skoðun Sósíalistaflokkurinn heimilislaus - hvað næst? Trausti Breiðfjörð Magnússon skrifar Skoðun Rán um hábjartan dag Guðbergur Egill Eyjólfsson skrifar Skoðun Af hverju er verðbólga ennþá svona há? Ólafur Margeirsson skrifar Skoðun Sól, sumar og símafriður: 10 ráð varðandi skjánotkun í sumarfríinu Anna Laufey Stefánsdóttir,Kristín Ólöf Grétarsdóttir,Skúli Bragi Geirdal skrifar Sjá meira
Það gætir alltaf ákveðinnar þversagnar í umræðunni um húsnæðismál. Lýst er yfir neyðarástandi, húsnæðiskreppu og talað er reglulega um grafalvarlega stöðu ungs fólks, tekjulágra einstaklinga eða fjölskyldna og leigjenda almennt. Húsnæðisverð hækkar ýmist jafnt og þétt eða í stigveldis vexti. Nær ómögulegt er fyrir fólk án fjársterks baklands að kaupa sér heimili og fjárfestar kaupa allt að 90% af öllu nýbyggðu húsnæði eingöngu til gróðabrasks. Í slíku helsisástandi, eins og því er réttilega lýst í opinberri umræðu, hefði mátt halda að málaflokkurinn væri forgangsmál númer eitt, tvö og þrjú hjá ríki og sveitarfélögum. Raunar samfélaginu öllu, sem ætti að leggjast á eitt til að bregðast við vandanum með raunverulegum lausnum og aðgerðum. Eins þversagnarkennt og það kemur fyrir sjónir, þá er sú einfaldlega ekki raunin. Fögrum smáskammtalækningum lofað í kosningum Auðvitað var flestum stjórnmálaflokkum mikið í mun fyrir síðustu Alþingiskosningar að ýmist monta sig og stæra af húsnæðisstefnu sinni eða þá afrekum í málaflokknum í fráfarandi stjórnartíð. Þetta væri jú aðkallandi þjóðhagsmál og kjósendur skildu velja græna flokkinn eða rauða eða blá eða gula, sem myndi sko redda málunum. Það virtist ekkert trufla stjórnarflokkana sem þá stigu úr ráðuneytum sínum, eftir 7 ára törn, að þau skildu við sig brennandi rústir húsnæðismarkaðar á barmi glötunar. Né virtist kreppuástandið kalla á stórar hugmyndir og róttækar lausnir frá stjórnarandstöðuflokkunum, enda var stefna þeirra og loforðaflaumur um aðgerðir í húsnæðismálum hver annarri líkari og einkenndust af smávægilegum tillögum um lagfæringar á markaðslausnastefnu þáverandi ríkisstjórnar. Svokallað miðjumoð á góðri íslensku. Vissulega voru þó einhverjar hugmyndir til umbóta ræddar. Mikið var talað um að skerða skammtímaleigu og brjóta nýtt land, setja á tómthús skatt og jafnvel leigubremsu. Góðar hugmyndir að umbótum eru góðra gjalda verðar, en á þessum skala má ekki segja annað en þær voru í formi plástra og smáskammtalækninga. Sósíalistar með einu húsnæðisstefnuna sem virkar Sósíalistaflokkurinn var raunar sá eini sem þorði að benda á fílinn í herberginu; ásókn fjárfesta á húsnæðismarkað sem keyrt hefur öll húsnæðisverð upp í rjáfur. Jafnframt stillti Sósíalistaflokkurinn fram lausn á því ákveðna vandamáli; hugmynd Leigjendasamtakanna að viðmiðunarverði leigu. Hugmyndin í kjarna sínum snýr að því að setja á leiguþak sem leiðréttir leiguverð niður í hófsamara verðlag. Ekki síst væri slík lausn leigjendum, í sínum tugþúsundum, til lífsauka og á sama tíma væri sú aðgerð beinskeytt leið til að raunverulega fjarlægja von fjárfesta um skammtímagróða af húsnæðismarkaði, en það er sú von sem knýr áfram fjárfesta væðingu heimila almennings á þessu landi. Þá voru Sósíalistar þeir einu sem töluðu fyrir beinni uppbyggingu hins opinbera á húsnæði, enda fyrir lifandis löngu ljóst að einkaaðilar á markaði valda ekki því verkefni að byggja fyrir almannahag. Sérstaklega þegar þeir sömu aðilar græða mest á kreppuástandinu og skortinum með lóðabraski, húsnæðis fjárfestingum og okurleigu. Svo fór sem varð að Sósíalistar, líkt og fleiri vinstri flokkar, komust ekki inn á þing, en sá mikli styr sem staðið hefur um flokkinn undanfarið sem leiddi til sigurs nýrrar forystu hefur einna helst snúist um mikilvægi þess verkefnis að byggja upp innviði flokksins og grasrótarstarf í kringum landið, til að vinna á í sveitarstjórnarkosningum víða um land og loks til þings, þegar þar að kemur. Mikilvægi þess að Sósíalistaflokkurinn snúi sterkur aftur til leiks er til sýnis í Reykjavík en með aðild Sósíalista að borgarstjórn hefur loks verið formfest samstarf borgaryfirvalda við verkalýðshreyfinguna um húsnæðismál, samþykkt að 35% af íbúðum verði byggðar á félagslegum forsendum og á næstunni má vænta aðgerða gegn lóðabraski. Allt var þetta fært um leið og Sósíalistar komu að borðinu. Almenningur á Íslandi hefur einfaldlega ekki efni á því að lifa mikið lengur á þessari eyju okkar nema gripið sé til raunverulegra húsnæðislausna og það er kýrskýrt að Sósíalistaflokkurinn er eini stjórnmálaflokkurinn sem er tilbúinn að setja raunverulegar og skynsamlegar lausnir á dagskrá. Aðgerðalaus ríkisstjórn miðjunnar Sú staðreynd er einna skýrust hreinlega vegna nær algers aðgerðaleysis ríkisstjórnar Kristrúnar Frostadóttur í húsnæðismálum. Í stefnuyfirlýsingu Samfylkingarinnar, Viðreisnar og Flokks Fólksins í desember síðastliðnum var því lofað að ný ríkisstjórn þeirra myndi setja „húsnæðisöryggi fólks í forgang með bráðaaðgerðum og kerfisbreytingum til lengri tíma“. Jafnframt var mikil áhersla lögð á að fyrsta verkefnið væri „að ná stöðugleika í efnahagslífi og lækkun vaxta“. Merkilegt nokk hefur lítið sem ekkert bólað á umræddum bráðaaðgerðum í húsnæðismálum, þrátt fyrir að allir viti að stærsti liðurinn í verðbólgu undanfarinna ára og þar með gríðarháum stýrivöxtum, sé húsnæðisliðurinn. Enda hafa stýrivextir lækkað löturhægt og húsnæðisverð hækka áfram í sífellu. Lífskjarakrísa íslenskra heimila hefur aldrei verið verri. Aðeins ein aðgerð hefur raunverulega verið kynnt til leiks af miðjustjórninni, sem var áðurnefnt loforð að skerða verulega skammtímaleigu, líkt og á Airbnb. Þar hefur stjórnin vissulega boðað afar hertar reglur, sem í sjálfu sér er jákvæður hlutur vissulega. Vandinn, eins og áður sagði, er að aðgerðin er agnarsmár plástur. Þar er engin lausn boðuð til að taka á algeru og óheftu frelsi fjárfesta og stórfasteignaeigenda til að breyta skammtíma leiguíbúðum sínum í fátæktargildrur á almennum leigumarkaði, þar sem okurleiga til hagnaðar sýgur allt líf úr leigjendum, viðheldur verðbólgunni og stuðlar að hækkandi fasteignaverðum. Á sjóndeildarhringnum eru engar frekari „bráðaaðgerðir“ frá ríkisstjórninni og til langtíma virðast aðgerðir miðjustjórnarinnar í engu frábrugðnar húsnæðisstefnu Framsóknarflokksins, sama flokki og hefur stjórnað málaflokknum nær óslitið frá 2013 og að mestu frá aldamótum. Stjórnarandstaða öfgahægrisins og áróður Viðskiptaráðs Þar sem ríkisstjórnin virðist ekki ætla að taka á málaflokknum með raunverulegum hætti, hefði mátt vona að stjórnarandstaðan væri í stakk búin til að veita stjórnarflokkunum aðhald. Bersýnilega verður það lítið, enda hefur Framsókn enga innistæðu til að gagnrýna eigin miðjumoðsstefnu, Sjálfstæðisflokkurinn með þá hugmyndafræði eina að ofurselja almenning allan markaðsöflunum og Sigmundar Davíðs flokkurinn hefur enga stefnu í einu né neinu nema að flytja inn erlend menningarstríð til að hagnast leiðtoganum og hans ásókn í völd. Þá kemur til Viðskiptaráð. Undarlegra áróðursfyrirbæri má vart finna hér á landi, en orðræða þeirra er fullkomlega nakin hagsmunavarsla fjármagnseigenda og stórfyrirtækja, enda vel fjármagnað af sömu aðilum. Nú kom út í dag nýjasta útspilið í tilraun þeirra til að afvegaleiða alla samfélagsumræðu; Viðskiptaráð hefur sent Eftirlitsstofnun EFTA kvörtun „vegna þess sem ráðið telur vera ólögmæta ríkisaðstoð sem veitt hefur verið í tengslum við niðurgreiðslur til húsnæðisfélaga á vegum þriðja aðila.“ Í grunninn helgast þessi nýjasta árás Viðskiptaráðs á almannahagsmuni og eðlilega stjórnmálaumræðu um að yfirvöld hér á landi séu að gera of mikið til að stemma stigu við húsnæðiskreppunni. Viðskiptaráð segir úthlutanir á lóðum, svokölluð stofnframlög og niðurgreidd fasteignalán til óhagnaðardrifinna leigufélaga vera „fyrirkomulag sem grefur undan samkeppni.“ Meginþorri almennings á Íslandi á ekki erfitt með að skilja að þessi skjaldborg Viðskiptaráðs um sérhagsmuni lóðabraskara og fasteignafjárfesta er hlægileg. Það sem Viðskiptaráð gerir þó með þessu er að veita ríkisstjórnarflokkunum aðhald frá hægri, en þar sem sú stjórn situr kirfilega á miðjunni þá virðast málamiðlanirnar enda hægra megin við miðju. Sem er nákvæmlega sú stjórnmálastefna sem byggist á markaðslausnum og fyrirgreiðslu til einkaaðila og hefur skilið landið eftir í dýpstu húsnæðiskreppu frá tímum eftirstríðsáranna. Þversögnin lifir. Höfundar eru nýkjörnir í stjórnir Sósíalistaflokks Íslands.
Hvers vegna skipta hagsmunir verslanakeðja meira máli en öryggi barna í Ásahverfi Reykjanesbæ? Ólafur Ívar Jónsson Skoðun
Heimaþjónusta og velferðartækni: Lykillinn að sjálfbæru heilbrigðiskerfi Auður Guðmundsdóttir Skoðun
„Finnst ykkur skrýtið að ég mæti á Austurvöll – Pabba mínum var fórnað á altari niðurskurðar“ Davíð Bergmann Skoðun
Skoðun Stærðfræðikennari sem kann ekki að reikna? (Og getur ekki lært það!) Brynjólfur Þorvarðsson skrifar
Skoðun Íslendingar greiða sama hlutfall útgjalda í mat og Norðurlöndin Margrét Gísladóttir skrifar
Skoðun Heimaþjónusta og velferðartækni: Lykillinn að sjálfbæru heilbrigðiskerfi Auður Guðmundsdóttir skrifar
Skoðun „Finnst ykkur skrýtið að ég mæti á Austurvöll – Pabba mínum var fórnað á altari niðurskurðar“ Davíð Bergmann skrifar
Skoðun Hvers vegna skipta hagsmunir verslanakeðja meira máli en öryggi barna í Ásahverfi Reykjanesbæ? Ólafur Ívar Jónsson skrifar
Skoðun Kjarnorkuákvæðið: Neyðarhemill en ekki léttvægt leikfang popúlista Kristinn Karl Brynjarsson skrifar
Skoðun Ójafnvægi í jöfnunarkerfinu Anna Sigríður Guðnadóttir,Halla Karen Kristjánsdóttir,Lovísa Jónsdóttir skrifar
Skoðun Krónan, Nettó, Hagkaup, Bónus - það er kominn tími á formlega sniðgöngu Helen Ólafsdóttir skrifar
Skoðun Löggæslumál og aðstöðuleysi í Búðardal – ákall um viðbragð og aðgerðir Björn Bjarki Þorsteinsson skrifar
Skoðun Sól, sumar og símafriður: 10 ráð varðandi skjánotkun í sumarfríinu Anna Laufey Stefánsdóttir,Kristín Ólöf Grétarsdóttir,Skúli Bragi Geirdal skrifar
Hvers vegna skipta hagsmunir verslanakeðja meira máli en öryggi barna í Ásahverfi Reykjanesbæ? Ólafur Ívar Jónsson Skoðun
Heimaþjónusta og velferðartækni: Lykillinn að sjálfbæru heilbrigðiskerfi Auður Guðmundsdóttir Skoðun
„Finnst ykkur skrýtið að ég mæti á Austurvöll – Pabba mínum var fórnað á altari niðurskurðar“ Davíð Bergmann Skoðun