Hæstiréttur kvað upp dóm þess efnis klukkan 14. Í honum segir að í málinu hafi sönnun um refsivert athæfi fléttast saman við sönnun um skilyrði fyrir hlutrænni refsileysisástæðu. Í hinum áfrýjaða dómi hefði verið talið sannað að um mjög óvenjulegar aðstæður hefði verið að ræða þar sem Tómas hefði ráðist á Steinþóri með hnífi auk þess að hafa veitt honum áverka með hættulegri verknaðaraðferð í upphafi árásarinnar, sem ekki hefði verið afstaðin þegar Tómas hlaut þá áverka sem leiddu hann til dauða.
Við mat á sönnun hefði Landsréttur litið til aðstæðna eins og þær horfðu við Steinþóri sem og aðdraganda að atlögu Tómasar. Landsréttur hefði komist að þeirri niðurstöðu að Steinþór hefði verið skelfdur eða forviða í skilningi almennra hegningarlaga þannig að hann hefði ekki fullkomlega getað gætt sín og farið út fyrir takmörk neyðarvarnar af þeim sökum.
Hæstiréttur tók fram að þessi niðurstaða hins áfrýjaða dóms hefði í öllu verulegu verið byggð á mati á sönnunargildi munnlegs framburðar sem ekki yrði endurmetið fyrir Hæstarétti. Því hefði hinn áfrýjaði dómur verið staðfestur.
Tekist á um hvort að um sjálfsvörn hafi verið að ræða
Héraðsdómur Norðurlands eystra sakfelldi Steinþór og dæmdi hann í átta ára fangelsi. Landsréttur sýknaði hann hins vegar.
Það var mat Landsréttar að Steinþóri hefði verið heimilt að beita neyðarvörn þegar hann hefði verið að afstýra stórhættulegri árás Tómasar, sem hefði í aðdraganda andlátsins ráðist að honum með stórum hníf. Þótt árás Steinþórs hafi verið „augsýnilega hættulegri“ var talið að Steinþór hafi verið „svo skelfdur eða forviða“ að neyðarvörnin væri talin heimil.
Taldi málið fordæmisgefandi
Ríkissaksóknari áfrýjaði málinu. Að mati hans var málið einstakt og fordæmisgefandi þar sem að afskaplega sjaldan væri fallist á að neyðarvörn hefði verið beitt eða hún hefði verið réttlætanleg.
Í raun hefði Hæstiréttur einungis einu sinni sýknað einstakling með vísan til 2. málsgreinar. 12. greinar almennra hegningarlaga, sem kveður á um að manni skuli ekki refsað fari hann út fyrir takmörk leyfilegrar neyðarvarnar vegna þess að hann sé svo skelfdur eða forviða, eða þá að hann geti ekki fullkomnlega gætt sín.
Að mati Ríkissaksóknara var ekkert í framburði Steinþórs sem benti til þess að ákvæðið ætti við, og því hefði hann verið ranglega sýknaður.
Í ákvörðun Hæstaréttar um veitingu áfrýjunarleyfis sagði að úrlausn málsins kynni að hafa verulega þýðingu um túlkun og beitingu ákvæðisins.
Fréttin hefur verið uppfærð eftir að dómur Hæstaréttar var birtur.
