Strákarnir mættu gríðarlega einbeittir til leiks. Gylfi Þór kominn í fremstu víglínu og var fljótur að koma sér í færi. Heimir þjálfari hefði klárlega viljað nota Gylfa frekar á miðjunni en miðað við meiðslastöðu framherja taldi hann þetta vera besta kostinn og Gylfi hefur skilað þessu hlutverki vel af sér áður.
Okkar menn á fullu gasi
Völlurinn var tómur og þetta stemningsleysi virtist ekki hafa góð áhrif á Króatana. Þeir virkuðu afar orku- og áhugalausir framan af á meðan okkar menn voru á fullu gasi. Það var því mjög svekkjandi að Króatarnir skyldu komast yfir á 15. mínútu með góðu skoti Brozovic.
Eins og Hannes sagði sjálfur hefði hann hugsanlega getað varið þetta skot á sínum besta degi en það er hæpið að ætla að kenna honum um markið. Einu sinni oftar sýndi þetta magnaða lið okkar flottan karakter og hélt áfram að sækja þrátt fyrir áfallið. Baráttan var öll Íslandsmegin.
Strákarnir unnu flest einvígin og voru skör framar í nánast öllu nema að skora. Þegar blásið var til leikhlés voru Króatar marki yfir. Svekkjandi staða miðað við hvað fyrri hálfleikur var vel leikinn af íslenska liðinu.
Er leikmenn gengu til búningsherbergja sáum við fáu hræðurnar í stúkunni hvað væri að fara að gerast í síðari hálfleik. Hinn magnaði miðjumaður Króata, Luka Modric, var að fara að koma inn á. Sá var fljótur að láta til sín taka og með hann innaborðs tóku heimamenn yfir leikinn.
Þetta króatíska lið er frábært en það er helmingi betra með Modric innanborðs. Hann er slíkur lúxusleikmaður. Það leka hreinlega af honum gæðin. Það var því á brattann að sækja en þó svo lítið hafi verið að gerast í sóknarleiknum héldu strákarnir áfram að berjast en þeir voru aðallega í því að elta Króatana.
Ísland var þó að fá aukaspyrnur, horn og innköst sem oftar en ekki hefur tekist að nýta en sú var ekki raunin nú. Í lok leiksins fór íslenska liðið eðlilega að taka meiri áhættur og það endaði með því að Brozovic refsaði íslenska liðinu með öðru marki Króata og jarðaði leikinn.
Svekkjandi niðurstaða þar sem Króatarnir gáfu höggstað á sér að þessu sinni. Liðið er aftur á móti það gott að til þess að geta lagt þetta frábæra lið að velli á miðlungsdegi þarf lið eins og Ísland að vera með allt sitt í lagi. Það var því miður ekki alveg þannig. Það vantaði einfaldlega ákveðin gæði fram á við. Menn sem geta stigið upp og skorað.
Ef Kolbeinn eða Alfreð hefðu spilað með liðinu í þessum leik hef ég trú á því að íslenska liðið hefði skorað. Tala ekki um ef þeir hefðu haft Gylfa fyrir aftan sig. Ef og hefði vissulega en það munar auðvitað um þessa gæðaleikmenn. Samvinna Arons Einars og Birkis Bjarnasonar á miðjunni olli nokkrum vonbrigðum en þeir náðu alls ekki eins vel saman og maður hafði haldið.
Aron Einar drjúgur að mörgu leyti, líkt og hann er vanur, en Birkir var fjarri sínu besta að þessu sinni, því miður. Það hjálpaði heldur ekki til að bakverðirnir Birkir Már og Hörður Björgvin voru ákaflega ósannfærandi og færðu liðinu lítið að þessu sinni. Hópurinn er vissulega að breikka hjá landsliðinu en við sjáum í svona leikjum að það er einfaldlega oft á tíðum of mikill gæðamunur á þeim sem eru að koma inn og þeim sem eru fastagestir að sæti í liðinu.
Merki um skref fram á við
Strákarnir vissu sem er að þeir misstu af gullnu tækifæri í þessum leik til þess að ná sögulegum árangri gegn Króatíu. En þrátt fyrir skakkaföllin voru þeir nálægt því og það er enn eitt merkið um að þetta lið sé sífellt að taka skref fram á við.
