Salan á Íslandsbanka er ólöglegt hneyksli! Eyjólfur Ármannsson skrifar 8. apríl 2022 19:00 Eftir Hrun eða árið 2012 setti Alþingi lög um sölu á eignarhlutum ríkisins í fjármálafyrirtækjum. Lögunum er ætlað að gera hlutverk Alþingis veigameira í sölumeðferðinni en áður. Lögin innihalda meginreglur og fastmótaðan ramma utan um tilhögun sölunnar. Þessar meginreglur kveða um á um að áhersla skuli lögð á opið söluferli, gagnsæi, hlutlægni og hagkvæmni. Með hagkvæmni er átt við að leitað sé hæsta verðs fyrir eignarhluti. Þess skal gætt að skilyrði sem tilboðsgjöfum eru sett séu sanngjörn og að þeir njóti jafnræðis. Þá skal kappkosta að efla virka og eðlilega samkeppni á fjármálamarkaði. Reglur vísvitandi þverbrotnar Ekki þarf að rýna lengi í útboð ríkisins á hlutabréfum í Íslandsbanka til að sjá að ekki hefur verið farið að þessum einföldu meginreglum. Þær hafa augljóslega verið þverbrotnar vísvitandi. Ástæður þess eru rannsóknarefni í ljósi sögunnar. Bankasýslan lagði upp með fjögur markmið í sölumeðferðinni. Þau voru að salan: 1) speglaði markmið stjórnvalda (stjórnarsáttmála), 2) drægi úr fjárhagslegri áhættu ríkisins 3) hámarkaði endurheimtur og ávöxtun fjárframlaga ríkissjóðs til Íslandsbanka 4) samræmist öðrum lögbundnum markmiðum stofnunarinnar. Útboðið nær bara að uppfylla stjórnarsáttmála ríkisstjórnarinnar. Það er allt og sumt. Hverju er um að kenna? Fúski, vanhæfni eða bara hreinni og klárri spillingu? Í ljósi sögunnar er því miður hætt við að almenningur telji síðast nefndu skýringuna líklegasta. Hvernig samrýmist það markmiðinu um að draga úr fjárhagslegri áhættu ríkissjóðs með sölunni þegar einungis er gerð krafa um að kaupendur séu fagfjárfestar? Miðað við alla smáfjárfestana sem tóku þátt hafði krafan um fagfjárfesta enga þýðingu aðra en þá að halda almenningi utan við útboðið. Engin krafa var um fagfjárfestarnir hefðu þekkingu á fjármálastarfsemi eða að þeir væru metnir út frá því hvernig þeir hygðust reka bankann á ábyrgan hátt. Saga Hrunsins virðist ekki skipta neinu máli rétt eins og hún væri öllum gleymd. Útboðið ber vott um ótrúlegt virðingarleysi valdhafanna gagnvart almenningi. Viðmið virt að vettugi Í frumvarp að lögum um sölu á eignarhlutum ríkisins í fjármálafyrirtækjum segir eftirfarandi: [Æ]skilegt að við framkvæmd sölu sé lögð áhersla á að söluferli sé skýrt og opið, frá því að ákvörðun er tekin um sölu og þar til skrifað hefur verið undir sölusamninga, og hlutverk allra aðila þannig vel skilgreind, að í flestum tilvikum sé óskað tilboða með ákveðnum skilyrðum, sem oft er vænlegasta leiðin til ná skýrum markmiðum með sölu, sem og að við framkvæmd sölunnar sjálfrar horfi ríkið til ábyrgs rekstrar. Með því er átt við að þegar sala fer fram á eignarhlutum séu mögulegir kaupendur metnir með hliðsjón af því hvernig þeir hyggjast reka fyrirtækið í framtíðinni, svo sem með tilliti til samfélagslegrar ábyrgðar og framtíðaruppbyggingar þess. Með því er reynt að horfa til framtíðar og sjá fyrir sér hvernig rekstur fyrirtækisins verður í framtíðinni. Þessi viðmið voru algjörlega virt að vettugi í útboðinu. Í útboðsferlinu voru mögulegir kaupendur ekki metnir út frá ofangreindu, þrátt fyrir skýran vilja Alþingis í frumvarpinu. Ekki var gerð krafa um orðspor, reynslu af fjármálastarfsemi, fjárhagslegt heilbrigði (e. financial soundness) eða önnur atriði sem veita upplýsingar um gæði væntanlegra kaupenda. Fjárhagsleg áhætta ríkisins af sölu banka eykst stórlega með því að selja til óábyrgra aðila. Það lærðum við biturri reynslu Hrunsins. Hlutverk fjármálaeftirlita heimsins er að koma í veg fyrir óábyrgan rekstur banka og að ríkið þurfi ekki að grípa inn í rekstur þeirra þegar í óefni er komið. Þrátt fyrir þetta var engin krafa sett um gæði nýrra eigenda í útboðinu. Alls engin! Íslandsbanki bar fyrir sig persónuverndarlög og neitaði að upplýsa um nöfn minni fjárfesta. Það stenst ekki skoðun vegna almannahagsmuna og lagaskyldu um gagnsæi við söluna. Persónuverndarlögin eru skýr um vinnslu persónupplýsinga vegna bæði almannahagsmuna og lagaskyldu. Gagnsæi án upplýsinga er ekki gagnsæi. Áður en bankinn bar fyrir sig persónuverndarlög virðist sem hann hafi ekki leitað samráðs við Persónuvernd varðandi upplýsingagjöf um þá sem keyptu í útboðinu fyrir litlar fjárhæðir og urðu hluthafar (minni en 1%) í bankanum. Persónuverndarlög kveða á um slíkt samráð og því er illskiljanlegt að bankinn skyldi ekki hafa óskað þess í ljósi almannahagsmuna og gagnsæis. Bankaleynd nær ekki til hluthafa Stjórnarformaður Bankasýslunnar kom einnig fram og bar fyrir sig bankaleynd sem rökum fyrir því að birta ekki nöfnin. Bankaleynd nær til viðskiptavina banka, ekki hluthafa. Hluthafar eru eigendur banka en ekki sem slíkir viðskiptavinir hans. Um þetta er fjallað í lögum um fjármálafyrirtæki. Fullyrðing um bankaleynd á hluthöfum undir 1% eignarhluta er brosleg. Ekki nóg með það, stjórnarformaðurinn heldur því fram í fjölmiðlum að ekki sé hægt að girða fyrir viðskipti þeirra sem hafa fengið dóm eða eru til rannsóknar. Þessi ummæli hans eru óskiljanleg. Lögin um sölu á eignarhlutum ríkisins í fjármálafyrirtækjum gera einmitt ráð fyrir því, líkt og áður segir, að óskað sé tilboða með ákveðnum skilyrðum, sem vænlegustu leiðinni til að ná skýrum markmiðum með sölu, sem og að við framkvæmd sölunnar sjálfrar horfi ríkið til ábyrgs rekstrar. Augljóst er að við útboðið á hlutabréfum í Íslandsbanka var ekki farið að lögum. Meginreglur um sölu á ríkisbanka, um opið söluferli, gagnsæi, hlutlægni og hagkvæmni voru þverbrotnar. Þetta lögbrot verður Alþingi að rannsaka, eigi að takast með að byggja upp traust sem hefur beðið alvarlegan hnekki og var ekki mikið fyrir. Fjármálaráðherra og ríkisstjórnin ber ábyrgð á mjög alvarlegum trúnaðarbresti gagnvart þjóðinni og ber að axla ábyrgð á honum. Þjóðin krefst þess í ljósi biturrar reynslu. Lærdómurinn af Hruninu er enginn. Höfundur er alþingsmaður Flokks fólksins í Norðvesturkjördæmi og 2. varaformaður fjárlaganefndar. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Salan á Íslandsbanka Eyjólfur Ármannsson Flokkur fólksins Mest lesið Metabolic Psychiatry: Ný nálgun í geðlækningum Vigdís M. Jónsdóttir Skoðun Viltu skilja bílinn eftir heima? Sara Björg Sigurðardóttir Skoðun Hvaða framtíð bíður barna okkar árið 2050? Hafdís Hanna Ægisdóttir Skoðun Betri strætó strax í dag Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Fráleit túlkun á fornum texta breytir ekki staðreyndum Ómar Torfason Skoðun Katrín eða Bjarni Svandís Svavarsdóttir Skoðun Falið heimsveldi Al Thani-fjölskyldunnar Finnur Th. Eiríksson Skoðun Þrælar bankanna, lykiltölur Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Gervigreindin kolfellur á öllum prófum. Er bólan að bresta? Brynjólfur Þorvarðsson Skoðun Við styðjum Ingólf Gíslason og annað starfsfólk í akademískri sniðgöngu Elía Hörpu og Önundarbur,Inga Björk Margrétar Bjarnadóttir,Íris Ellenberger,Sjöfn Asare Skoðun Skoðun Skoðun Þakkir til Sivjar Arnar Sigurðsson skrifar Skoðun Fráleit túlkun á fornum texta breytir ekki staðreyndum Ómar Torfason skrifar Skoðun Betri strætó strax í dag Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Viltu skilja bílinn eftir heima? Sara Björg Sigurðardóttir skrifar Skoðun Hvaða framtíð bíður barna okkar árið 2050? Hafdís Hanna Ægisdóttir skrifar Skoðun Metabolic Psychiatry: Ný nálgun í geðlækningum Vigdís M. Jónsdóttir skrifar Skoðun Af hverju skiptir vökvagjöf okkur svona miklu máli? Hanna Birna Valdimarsdóttir skrifar Skoðun Gervigreindin kolfellur á öllum prófum. Er bólan að bresta? Brynjólfur Þorvarðsson skrifar Skoðun Kerfisbundið afnám réttinda kvenna — Staða afganskra kvenna 4 árum eftir valdatöku talíbana Ólafur Elínarson,Anna Steinsen skrifar Skoðun Hér er það sem Ágúst sagði ykkur ekki Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Framtíð íslensks menntakerfis – lærum af Buffalo og leiðandi háskólum heims Sigvaldi Einarsson skrifar Skoðun Öryggismenning – hjartað í ábyrgri ferðaþjónustu Ólína Laxdal,Sólveig Nikulásdóttir skrifar Skoðun Nýsamþykkt aðgerðaáætlun í krabbameinsmálum – aldrei mikilvægari en nú Halla Þorvaldsdóttir skrifar Skoðun Falið heimsveldi Al Thani-fjölskyldunnar Finnur Th. Eiríksson skrifar Skoðun Við styðjum Ingólf Gíslason og annað starfsfólk í akademískri sniðgöngu Elía Hörpu og Önundarbur,Inga Björk Margrétar Bjarnadóttir,Íris Ellenberger,Sjöfn Asare skrifar Skoðun Hið landlæga fúsk Helga Sigrún Harðardóttir skrifar Skoðun Þetta þarftu að vita: 12 atriði Ágúst Ólafur Ágústsson skrifar Skoðun Ég frétti af konu Gunnhildur Sveinsdóttir skrifar Skoðun Rangfærslur ESB-sinna leiðréttar Diljá Mist Einarsdóttir skrifar Skoðun Eineltið endaði með örkumlun Davíð Bergmann skrifar Skoðun Akademísk kurteisi á tímum þjóðarmorðs Finnur Ulf Dellsén skrifar Skoðun Við megum ekki tapa leiknum utan vallar Eysteinn Pétur Lárusson skrifar Skoðun Börnin heyra bara sprengjugnýinn Hjálmtýr Heiðdal skrifar Skoðun Gagnslausa fólkið Þröstur Friðfinnsson skrifar Skoðun Tjáningarfrelsi Laufey Brá Jónsdóttir,Sigríður Kristín Helgadóttir,Þorvaldur Víðisson skrifar Skoðun Allt mun fara vel Bjarni Karlsson skrifar Skoðun Normið á ekki síðasta orðið Katrín Íris Sigurðardóttir skrifar Skoðun Ég er eins og ég er, hvernig á ég að vera eitthvað annað? Sigrún Ólöf Ingólfsdóttir skrifar Skoðun Við lifum á tíma fasisma Una Margrét Jónsdóttir skrifar Skoðun Örvæntingarfullir bíleigendur í frumskógi bílastæðagjalda Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Sjá meira
Eftir Hrun eða árið 2012 setti Alþingi lög um sölu á eignarhlutum ríkisins í fjármálafyrirtækjum. Lögunum er ætlað að gera hlutverk Alþingis veigameira í sölumeðferðinni en áður. Lögin innihalda meginreglur og fastmótaðan ramma utan um tilhögun sölunnar. Þessar meginreglur kveða um á um að áhersla skuli lögð á opið söluferli, gagnsæi, hlutlægni og hagkvæmni. Með hagkvæmni er átt við að leitað sé hæsta verðs fyrir eignarhluti. Þess skal gætt að skilyrði sem tilboðsgjöfum eru sett séu sanngjörn og að þeir njóti jafnræðis. Þá skal kappkosta að efla virka og eðlilega samkeppni á fjármálamarkaði. Reglur vísvitandi þverbrotnar Ekki þarf að rýna lengi í útboð ríkisins á hlutabréfum í Íslandsbanka til að sjá að ekki hefur verið farið að þessum einföldu meginreglum. Þær hafa augljóslega verið þverbrotnar vísvitandi. Ástæður þess eru rannsóknarefni í ljósi sögunnar. Bankasýslan lagði upp með fjögur markmið í sölumeðferðinni. Þau voru að salan: 1) speglaði markmið stjórnvalda (stjórnarsáttmála), 2) drægi úr fjárhagslegri áhættu ríkisins 3) hámarkaði endurheimtur og ávöxtun fjárframlaga ríkissjóðs til Íslandsbanka 4) samræmist öðrum lögbundnum markmiðum stofnunarinnar. Útboðið nær bara að uppfylla stjórnarsáttmála ríkisstjórnarinnar. Það er allt og sumt. Hverju er um að kenna? Fúski, vanhæfni eða bara hreinni og klárri spillingu? Í ljósi sögunnar er því miður hætt við að almenningur telji síðast nefndu skýringuna líklegasta. Hvernig samrýmist það markmiðinu um að draga úr fjárhagslegri áhættu ríkissjóðs með sölunni þegar einungis er gerð krafa um að kaupendur séu fagfjárfestar? Miðað við alla smáfjárfestana sem tóku þátt hafði krafan um fagfjárfesta enga þýðingu aðra en þá að halda almenningi utan við útboðið. Engin krafa var um fagfjárfestarnir hefðu þekkingu á fjármálastarfsemi eða að þeir væru metnir út frá því hvernig þeir hygðust reka bankann á ábyrgan hátt. Saga Hrunsins virðist ekki skipta neinu máli rétt eins og hún væri öllum gleymd. Útboðið ber vott um ótrúlegt virðingarleysi valdhafanna gagnvart almenningi. Viðmið virt að vettugi Í frumvarp að lögum um sölu á eignarhlutum ríkisins í fjármálafyrirtækjum segir eftirfarandi: [Æ]skilegt að við framkvæmd sölu sé lögð áhersla á að söluferli sé skýrt og opið, frá því að ákvörðun er tekin um sölu og þar til skrifað hefur verið undir sölusamninga, og hlutverk allra aðila þannig vel skilgreind, að í flestum tilvikum sé óskað tilboða með ákveðnum skilyrðum, sem oft er vænlegasta leiðin til ná skýrum markmiðum með sölu, sem og að við framkvæmd sölunnar sjálfrar horfi ríkið til ábyrgs rekstrar. Með því er átt við að þegar sala fer fram á eignarhlutum séu mögulegir kaupendur metnir með hliðsjón af því hvernig þeir hyggjast reka fyrirtækið í framtíðinni, svo sem með tilliti til samfélagslegrar ábyrgðar og framtíðaruppbyggingar þess. Með því er reynt að horfa til framtíðar og sjá fyrir sér hvernig rekstur fyrirtækisins verður í framtíðinni. Þessi viðmið voru algjörlega virt að vettugi í útboðinu. Í útboðsferlinu voru mögulegir kaupendur ekki metnir út frá ofangreindu, þrátt fyrir skýran vilja Alþingis í frumvarpinu. Ekki var gerð krafa um orðspor, reynslu af fjármálastarfsemi, fjárhagslegt heilbrigði (e. financial soundness) eða önnur atriði sem veita upplýsingar um gæði væntanlegra kaupenda. Fjárhagsleg áhætta ríkisins af sölu banka eykst stórlega með því að selja til óábyrgra aðila. Það lærðum við biturri reynslu Hrunsins. Hlutverk fjármálaeftirlita heimsins er að koma í veg fyrir óábyrgan rekstur banka og að ríkið þurfi ekki að grípa inn í rekstur þeirra þegar í óefni er komið. Þrátt fyrir þetta var engin krafa sett um gæði nýrra eigenda í útboðinu. Alls engin! Íslandsbanki bar fyrir sig persónuverndarlög og neitaði að upplýsa um nöfn minni fjárfesta. Það stenst ekki skoðun vegna almannahagsmuna og lagaskyldu um gagnsæi við söluna. Persónuverndarlögin eru skýr um vinnslu persónupplýsinga vegna bæði almannahagsmuna og lagaskyldu. Gagnsæi án upplýsinga er ekki gagnsæi. Áður en bankinn bar fyrir sig persónuverndarlög virðist sem hann hafi ekki leitað samráðs við Persónuvernd varðandi upplýsingagjöf um þá sem keyptu í útboðinu fyrir litlar fjárhæðir og urðu hluthafar (minni en 1%) í bankanum. Persónuverndarlög kveða á um slíkt samráð og því er illskiljanlegt að bankinn skyldi ekki hafa óskað þess í ljósi almannahagsmuna og gagnsæis. Bankaleynd nær ekki til hluthafa Stjórnarformaður Bankasýslunnar kom einnig fram og bar fyrir sig bankaleynd sem rökum fyrir því að birta ekki nöfnin. Bankaleynd nær til viðskiptavina banka, ekki hluthafa. Hluthafar eru eigendur banka en ekki sem slíkir viðskiptavinir hans. Um þetta er fjallað í lögum um fjármálafyrirtæki. Fullyrðing um bankaleynd á hluthöfum undir 1% eignarhluta er brosleg. Ekki nóg með það, stjórnarformaðurinn heldur því fram í fjölmiðlum að ekki sé hægt að girða fyrir viðskipti þeirra sem hafa fengið dóm eða eru til rannsóknar. Þessi ummæli hans eru óskiljanleg. Lögin um sölu á eignarhlutum ríkisins í fjármálafyrirtækjum gera einmitt ráð fyrir því, líkt og áður segir, að óskað sé tilboða með ákveðnum skilyrðum, sem vænlegustu leiðinni til að ná skýrum markmiðum með sölu, sem og að við framkvæmd sölunnar sjálfrar horfi ríkið til ábyrgs rekstrar. Augljóst er að við útboðið á hlutabréfum í Íslandsbanka var ekki farið að lögum. Meginreglur um sölu á ríkisbanka, um opið söluferli, gagnsæi, hlutlægni og hagkvæmni voru þverbrotnar. Þetta lögbrot verður Alþingi að rannsaka, eigi að takast með að byggja upp traust sem hefur beðið alvarlegan hnekki og var ekki mikið fyrir. Fjármálaráðherra og ríkisstjórnin ber ábyrgð á mjög alvarlegum trúnaðarbresti gagnvart þjóðinni og ber að axla ábyrgð á honum. Þjóðin krefst þess í ljósi biturrar reynslu. Lærdómurinn af Hruninu er enginn. Höfundur er alþingsmaður Flokks fólksins í Norðvesturkjördæmi og 2. varaformaður fjárlaganefndar.
Við styðjum Ingólf Gíslason og annað starfsfólk í akademískri sniðgöngu Elía Hörpu og Önundarbur,Inga Björk Margrétar Bjarnadóttir,Íris Ellenberger,Sjöfn Asare Skoðun
Skoðun Kerfisbundið afnám réttinda kvenna — Staða afganskra kvenna 4 árum eftir valdatöku talíbana Ólafur Elínarson,Anna Steinsen skrifar
Skoðun Framtíð íslensks menntakerfis – lærum af Buffalo og leiðandi háskólum heims Sigvaldi Einarsson skrifar
Skoðun Öryggismenning – hjartað í ábyrgri ferðaþjónustu Ólína Laxdal,Sólveig Nikulásdóttir skrifar
Skoðun Nýsamþykkt aðgerðaáætlun í krabbameinsmálum – aldrei mikilvægari en nú Halla Þorvaldsdóttir skrifar
Skoðun Við styðjum Ingólf Gíslason og annað starfsfólk í akademískri sniðgöngu Elía Hörpu og Önundarbur,Inga Björk Margrétar Bjarnadóttir,Íris Ellenberger,Sjöfn Asare skrifar
Skoðun Tjáningarfrelsi Laufey Brá Jónsdóttir,Sigríður Kristín Helgadóttir,Þorvaldur Víðisson skrifar
Skoðun Örvæntingarfullir bíleigendur í frumskógi bílastæðagjalda Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar
Við styðjum Ingólf Gíslason og annað starfsfólk í akademískri sniðgöngu Elía Hörpu og Önundarbur,Inga Björk Margrétar Bjarnadóttir,Íris Ellenberger,Sjöfn Asare Skoðun