Verið brjáluð. Ég fer ekki neitt Ian McDonald skrifar 20. júní 2025 07:31 Hér er skemmtilegt sem ég komst að nýlega: það er til skrýtinn lítill hópur á íslenska Twitter, lengst til hægri, næstum fasískur, með alvarlegan incel-orku, og þau eru heltekin af mér. Algjörlega. Það virðist duga að vera sósíalisti og aðgerðarsinni til að gera fullt af nafnlausum aumingjum gjörsamlega vitlausa á netinu. Heiðarlega? Þetta er fyndið. Og sorglegt. Aðallega sorglegt. Þau tala um mig stanslaust. Ekki einu sinni eða tvisvar. Ég er að tala um daglega þráhyggju, án nokkurrar ástæðu. Memar, skjáskot, samsæriskenningar, undarleg dulrituð tilvísunartungumál. Þetta öskrar: „Ég hugsa um þig meira en eigin móður.“ Á einhverjum tímapunkti verður maður að spyrja: eru þessi fólk með vinnu? Fer það úti? Því magnið af efni sem þau dæla út bendir til hins gagnstæða. Ég veit ekki hvort þetta er atvinnuleysi eða einfaldlega skortur á serótóníni, en orkan minnir helst á reiðan kjallarabúa með lélega nettengingu og verri persónulegt hreinlæti. Þau eru staðalímynd í holdi. Lyklaborðsfasistar sem myndu aldrei segja orð við mig augliti til auglitis. Það er einmitt það sem pirrar mig mest. Allur þessi hávaði, en ekki einn einasti með hrygg til að mæta mér í eigin nafni, í alvöru lífinu. Þau fela sig bak við anime-avatarar, víkingatákn eða hvaða niche-fasísku fagurfræði þau telja sig verða töff fyrir. Það virkar ekki. Þið eruð ekki stríðsmenn. Þið eruð ekki verndarar íslenskrar menningar. Þið eruð hópur af aumkunarverðum skrítnum mönnum með mikilmennskubrjálæði og enga kjark. Viljið þið vita hvað kjarkur er? Kjarkur er að standa með verkafólki fyrir utan hótel í myrkri og frosti, á meðan lögreglan reynir að brjóta niður verkfallsvörsluna. Kjarkur er að bakka ekki þegar þau hóta sektum, handtökum, eða verra. Að standa samt. Með hjartað hamandi, hnefann kreistan, úlpuna upp að eyrum, ekki af því það sé gaman, heldur af því maður trúir á eitthvað stærra en sjálfan sig. Það er hugrekki. Ekki tíst. Ekki memar. Ekki nafnlaus öskur. Að mæta krefst kjarks. Og þið mætir aldrei. Það væri hugrekki að segja eitthvað af þessu við mig beint. Mæta í eigin nafni, í eigin líkama. En við vitum bæði að það mun aldrei gerast. Því hugleysingjar stíga ekki út í birtuna. Þeir hvísla úr skugganum og vona að enginn finni lykt af þeim. Og í alvöru? Ég vona að þið lesið þetta. Ég vona að þið skjáfestið það, rage-postið það í grúbbunum ykkar. Endilega. Gerið það. Dreifið þessu eins víða og þið getið. Það sannar bara mitt mál: þið getið ekki hætt að hugsa um mig. Þið hatrið það að ég sé til, að ég tali, að ég skipuleggi, að ég segi hlutina sem þið eruð of hrædd til að segja án falsks nafns og læsts prófíls. Þið eruð ekki reið af því að ég hafi rangt fyrir mér. Þið eruð reið af því að ég hef rétt fyrir mér, og af því ég bregst ekki við þegar þið geltið. En við skulum ræða eitt: hversu djúpt óhamingjusamur verður maður að vera til að byggja alla sjálfsmynd sína á því að hata þá sem eru öðruvísi? Ímyndið ykkur að vakna á hverjum degi og finnast samkynhneigðir ógn, innflytjendur ógn, konur með skoðanir ógn, aktívistar ógn. Allt ógn. Það er ekki styrkur. Það er ekki þjóðernishyggja. Það er ekki menning. Það er ótti. Og ekki einu sinni rökrænn ótti, heldur aumkunarverð hræðsla í dulargervi kaldhæðni og meme-menningar. Og hvar endar þessi ótti? Í sömu köldu, myrku hornum á Twitter og Reddit, þar sem þið safnist saman og sannfærið hvort annað um að þið séuð í einhverri siðferðilegri krossferð. Þið eruð það ekki. Þið eruð ekki uppreisnarseggir. Þið eruð ekki hetjur. Þið eruð bara hópur af sorglegum mönnum sem endurvinna fjóra Pepe-mema, snýst upp í kaldhæðni og ímynda ykkur að það geri ykkur mikilvæga. Þetta er stafræna útgáfan af því að prumpa í flösku og halda að það sé ilmvatn. Það er engin ást í hreyfingu ykkar. Engin sköpun. Engin sál. Engin gleði. Bara stöðug beiskja yfir því að aðrir virðast lifa, á meðan þið festist í endalausri hringrás reiði og gremju. Þið byggið ekkert. Þið skapið ekkert. Þið dreymið ekki einu sinni um eitthvað betra. Þið sitjið bara og sjóðið, vonið að einhver annar staðfesti hatrið ykkar nógu lengi til að gleyma því hversu tómt þetta allt saman er. Og það er það sorglegasta: ekkert von. Bara nostalgía yfir fortíð sem aldrei var til og ofsóknaræði gagnvart framtíð sem þið nennið ekki að taka þátt í að móta. Á meðan erum við hin úti í heimi,að reyna. Að byggja samfélög. Að mæta. Að skipuleggja. Að búa til list, tónlist, hreyfingar. Að lifa. Að elska. Að mistakast og reyna aftur. Að vinna verkið. Þið fáið ekkert af þessu. Því þið eruð of upptekin við að hvísla inn í tómið með öðrum draugum. Svo já. Verið brjáluð. Verið í felum. Haldið áfram að sannfæra ykkur um að það skipti máli að vera heltekin af mér eða einhverjum öðrum sem neitar að minnka sig fyrir ykkar þægindi. Memarnir ykkar hræða mig ekki. Þræðirnir ykkar snerta mig ekki. Og hreyfingin ykkar? Hún fer ekki neitt, því hún hefur enga sál. Ég verð hér. Í raunveruleikanum. Þar sem verkið er erfitt, daganir langir, en framtíðin er okkar. Höfundur er innflytjandi og iðnaðarmaður. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Samfélagsmiðlar X (Twitter) Mest lesið Kópavogsleiðinn Ragnar Þór Pétursson Skoðun Ég vildi óska þess að ég hefði hreinlega fengið krabbamein Íris Elfa Þorkelsdóttir Skoðun Kristrún, það er bannað að plata Snorri Másson Skoðun Andaðu rólega elskan... Ester Hilmarsdóttir Skoðun Loforðið sem borgarstjóri gleymdi Magnea Gná Jóhannsdóttir Skoðun Samstarf sem skilar raunverulegum loftslagsaðgerðum Nótt Thorberg Skoðun Öndum rólega – á meðan húsið brennur Magnús Magnússon Skoðun „Akademísk sniðganga“: gaslýsingar og hnignun háskólasamfélagsins Birgir Finnsson Skoðun Lærum að lesa og reikna Jón Pétur Zimsen Skoðun Er Akureyri að missa háskólann sinn? Aðalbjörn Jóhannsson Skoðun Skoðun Skoðun Vin í eyðimörkinni – almenningsbókasöfn borgarinnar Sanna Magdalena Mörtudóttir skrifar Skoðun Er Akureyri að missa háskólann sinn? Aðalbjörn Jóhannsson skrifar Skoðun Tíu staðreyndir um alvarlegustu kvenréttindakrísu heims Stella Samúelsdóttir skrifar Skoðun Ég vildi óska þess að ég hefði hreinlega fengið krabbamein Íris Elfa Þorkelsdóttir skrifar Skoðun Mestu aularnir í Vetrarbrautinni Kári Helgason skrifar Skoðun Fjárfestum í fyrsta bekk, frekar en fangelsum Hjördís Eva Þórðardóttir skrifar Skoðun Eftirlíking vitundar og hætturnar sem henni fylgja Þorsteinn Siglaugsson skrifar Skoðun Andaðu rólega elskan... Ester Hilmarsdóttir skrifar Skoðun Gagnvirkni líkama og vitundar til heilbrigðis Þórdís Hólm Filipsdóttir skrifar Skoðun Nýjar lausnir í kennslu – gamlar hindranir Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Kópavogsleiðinn Ragnar Þór Pétursson skrifar Skoðun Samstarf sem skilar raunverulegum loftslagsaðgerðum Nótt Thorberg skrifar Skoðun Lærum að lesa og reikna Jón Pétur Zimsen skrifar Skoðun Loforðið sem borgarstjóri gleymdi Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Kristrún, það er bannað að plata Snorri Másson skrifar Skoðun Öndunaræfingar í boði SFS Vala Árnadóttir skrifar Skoðun Öndum rólega – á meðan húsið brennur Magnús Magnússon skrifar Skoðun Umbylting ríkisfjármála á átta mánuðum Jóhann Páll Jóhannsson skrifar Skoðun Mestu aularnir í Vetrarbrautinni Kári Helgason skrifar Skoðun Átta atriði sem sýna fram á vanda hávaxtastefnunnar Halla Gunnarsdóttir skrifar Skoðun 50 þúsund nýir íbúar – Hvernig tryggjum við samheldni? Guðmundur Ari Sigurjónsson skrifar Skoðun Framtíð nemenda í fyrsta sæti í Kópavogi Ásdís Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Að setjast í fyrsta sinn á skólabekk Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Ferðalag úr fangelsi hugans Sigurður Árni Reynisson skrifar Skoðun Hraðahindranir fyrir strætó Sveinn Ólafsson skrifar Skoðun Íslenzkir sambandsríkissinnar Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Garðurinn okkar fyllist af illgresi Davíð Bergmann skrifar Skoðun Nýtt landsframlag – og hvað svo? Hrafnhildur Bragadóttir,Birna Sigrún Hallsdóttir skrifar Skoðun Fágætir dýrgripir í Vestmannaeyjum Gunnar Salvarsson skrifar Skoðun Gjaldskyldulandið Ísland - Viltu hafa bílastæðagjald við hverja lækjarsprænu? Hermann Helguson skrifar Sjá meira
Hér er skemmtilegt sem ég komst að nýlega: það er til skrýtinn lítill hópur á íslenska Twitter, lengst til hægri, næstum fasískur, með alvarlegan incel-orku, og þau eru heltekin af mér. Algjörlega. Það virðist duga að vera sósíalisti og aðgerðarsinni til að gera fullt af nafnlausum aumingjum gjörsamlega vitlausa á netinu. Heiðarlega? Þetta er fyndið. Og sorglegt. Aðallega sorglegt. Þau tala um mig stanslaust. Ekki einu sinni eða tvisvar. Ég er að tala um daglega þráhyggju, án nokkurrar ástæðu. Memar, skjáskot, samsæriskenningar, undarleg dulrituð tilvísunartungumál. Þetta öskrar: „Ég hugsa um þig meira en eigin móður.“ Á einhverjum tímapunkti verður maður að spyrja: eru þessi fólk með vinnu? Fer það úti? Því magnið af efni sem þau dæla út bendir til hins gagnstæða. Ég veit ekki hvort þetta er atvinnuleysi eða einfaldlega skortur á serótóníni, en orkan minnir helst á reiðan kjallarabúa með lélega nettengingu og verri persónulegt hreinlæti. Þau eru staðalímynd í holdi. Lyklaborðsfasistar sem myndu aldrei segja orð við mig augliti til auglitis. Það er einmitt það sem pirrar mig mest. Allur þessi hávaði, en ekki einn einasti með hrygg til að mæta mér í eigin nafni, í alvöru lífinu. Þau fela sig bak við anime-avatarar, víkingatákn eða hvaða niche-fasísku fagurfræði þau telja sig verða töff fyrir. Það virkar ekki. Þið eruð ekki stríðsmenn. Þið eruð ekki verndarar íslenskrar menningar. Þið eruð hópur af aumkunarverðum skrítnum mönnum með mikilmennskubrjálæði og enga kjark. Viljið þið vita hvað kjarkur er? Kjarkur er að standa með verkafólki fyrir utan hótel í myrkri og frosti, á meðan lögreglan reynir að brjóta niður verkfallsvörsluna. Kjarkur er að bakka ekki þegar þau hóta sektum, handtökum, eða verra. Að standa samt. Með hjartað hamandi, hnefann kreistan, úlpuna upp að eyrum, ekki af því það sé gaman, heldur af því maður trúir á eitthvað stærra en sjálfan sig. Það er hugrekki. Ekki tíst. Ekki memar. Ekki nafnlaus öskur. Að mæta krefst kjarks. Og þið mætir aldrei. Það væri hugrekki að segja eitthvað af þessu við mig beint. Mæta í eigin nafni, í eigin líkama. En við vitum bæði að það mun aldrei gerast. Því hugleysingjar stíga ekki út í birtuna. Þeir hvísla úr skugganum og vona að enginn finni lykt af þeim. Og í alvöru? Ég vona að þið lesið þetta. Ég vona að þið skjáfestið það, rage-postið það í grúbbunum ykkar. Endilega. Gerið það. Dreifið þessu eins víða og þið getið. Það sannar bara mitt mál: þið getið ekki hætt að hugsa um mig. Þið hatrið það að ég sé til, að ég tali, að ég skipuleggi, að ég segi hlutina sem þið eruð of hrædd til að segja án falsks nafns og læsts prófíls. Þið eruð ekki reið af því að ég hafi rangt fyrir mér. Þið eruð reið af því að ég hef rétt fyrir mér, og af því ég bregst ekki við þegar þið geltið. En við skulum ræða eitt: hversu djúpt óhamingjusamur verður maður að vera til að byggja alla sjálfsmynd sína á því að hata þá sem eru öðruvísi? Ímyndið ykkur að vakna á hverjum degi og finnast samkynhneigðir ógn, innflytjendur ógn, konur með skoðanir ógn, aktívistar ógn. Allt ógn. Það er ekki styrkur. Það er ekki þjóðernishyggja. Það er ekki menning. Það er ótti. Og ekki einu sinni rökrænn ótti, heldur aumkunarverð hræðsla í dulargervi kaldhæðni og meme-menningar. Og hvar endar þessi ótti? Í sömu köldu, myrku hornum á Twitter og Reddit, þar sem þið safnist saman og sannfærið hvort annað um að þið séuð í einhverri siðferðilegri krossferð. Þið eruð það ekki. Þið eruð ekki uppreisnarseggir. Þið eruð ekki hetjur. Þið eruð bara hópur af sorglegum mönnum sem endurvinna fjóra Pepe-mema, snýst upp í kaldhæðni og ímynda ykkur að það geri ykkur mikilvæga. Þetta er stafræna útgáfan af því að prumpa í flösku og halda að það sé ilmvatn. Það er engin ást í hreyfingu ykkar. Engin sköpun. Engin sál. Engin gleði. Bara stöðug beiskja yfir því að aðrir virðast lifa, á meðan þið festist í endalausri hringrás reiði og gremju. Þið byggið ekkert. Þið skapið ekkert. Þið dreymið ekki einu sinni um eitthvað betra. Þið sitjið bara og sjóðið, vonið að einhver annar staðfesti hatrið ykkar nógu lengi til að gleyma því hversu tómt þetta allt saman er. Og það er það sorglegasta: ekkert von. Bara nostalgía yfir fortíð sem aldrei var til og ofsóknaræði gagnvart framtíð sem þið nennið ekki að taka þátt í að móta. Á meðan erum við hin úti í heimi,að reyna. Að byggja samfélög. Að mæta. Að skipuleggja. Að búa til list, tónlist, hreyfingar. Að lifa. Að elska. Að mistakast og reyna aftur. Að vinna verkið. Þið fáið ekkert af þessu. Því þið eruð of upptekin við að hvísla inn í tómið með öðrum draugum. Svo já. Verið brjáluð. Verið í felum. Haldið áfram að sannfæra ykkur um að það skipti máli að vera heltekin af mér eða einhverjum öðrum sem neitar að minnka sig fyrir ykkar þægindi. Memarnir ykkar hræða mig ekki. Þræðirnir ykkar snerta mig ekki. Og hreyfingin ykkar? Hún fer ekki neitt, því hún hefur enga sál. Ég verð hér. Í raunveruleikanum. Þar sem verkið er erfitt, daganir langir, en framtíðin er okkar. Höfundur er innflytjandi og iðnaðarmaður.
Skoðun Gjaldskyldulandið Ísland - Viltu hafa bílastæðagjald við hverja lækjarsprænu? Hermann Helguson skrifar