Nor­ah Jones: Tíminn stóð í stað þar til ljós­kastarinn vakti mann

Í yfirheyrslu á lögreglustöð

Eldborgin var troðfull og eftirvæntingin var slík að það var eins og Elvis sjálfur væri að fara að troða upp. Tónleikarnir byrjuðu engu að síður skringilega. Skær ljósin fyrir ofan neðstu svalir voru kveikt – líkt og einhver hefði ruglað saman tónleikum og yfirheyrslu á lögreglustöð. Fólk hallaði sér fram og leit í kringum sig í forundran.

Nóra kommentaði glaðlega að hún sæi „sætu andlitin okkar“ – sem var kannski fallega sagt. Enginn þráir þó að vera sætt andlit í flúorljósabaði þegar það á að vera myrkur. Það dróst í heilan hálftíma að slökkva, og þegar það gerðist var það við dynjandi lófaklapp. Þá loksins gátu allir andað léttar.

Vígahnettir ráfuðu um

Lýsingin hélt samt áfram að vera pirrandi. Ljóskastarar sveimuðu um salinn eins og villuráfandi vígahnettir og skutu blindandi geislum í augu fólks. Sá sem sá um lýsinguna hefur líklega haldið að hann væri að hanna rave-partý, ekki tónleika með drottningu svefnherbergistónlistarinnar. Þetta lagaðist sem betur fer þegar nokkuð var liðið á tónleikana.

Flygillinn var hnífasett

Hljóðið olli hins vegar vonbrigðum. Flygillinn, sem átti að vera hjarta settsins, hljómaði hvass og óþægilega bjartur – meira eins og hnífasett en hljóðfæri. „Come Away With Me“ af samnefndri plötu var leikið í notalegri Keith Jarrett-útgáfu. En hljóðið? Það hefði allt eins mátt bjóða manni að slaka á í tannlæknastól. Hljómborðið var enn verra – hrátt og með þvílíku urgi, urri eiginlega, að það hefði þurft að kalla á dýralækni til að róa gripinn niður.

Dásamleg rödd

Nóra var þó frábær. Hún hefur dásamlega þýða og ljúfa rödd, og lögin hennar eru grípandi. Unaður var að hlusta á „Don‘t Know Why“ í hjartnæmri sálarútgáfu með gospelkryddi. Nóra sló í gegn árið 2002 með frumraun sinni, áðurnefndri Come Away With Me, en þar er einmitt þetta lag. Á plötunni blandaði hún saman djassi, blús, þjóðlagatónlist og poppi á einstakan hátt. Platan seldist í yfir 27 milljónum eintaka og hlaut fimm Grammy-verðlaun, þar á meðal fyrir plötu ársins og besta nýja listamanninn.

Nóra hefur nefnilega stórfenglega hæfileika, bæði sem lagasmiður og söngkona. Lögin hennar eru hnitmiðuð og ljóðræn, vissulega dálítið keimlík, en ekki þannig að það sé leiðigjarnt. Þvert á móti býður hún manni inn í veröld þar sem allt er svo yndislegt og rólegt. Ekki hefði komið á óvart þarna ef einhver hefði tekið upp prjóna og farið að hekla.

Flott en ósýnileg hljómsveit

Bandið var fínt. Bassaleikarinn spilaði svo afslappað að maður hélt hann myndi sofna. Hann vaknaði samt alltaf í tæka tíð til að leggja til dásamlega og fágaða tóna. Trommuleikarinn var eins og Zen-meistari með kjuða, hvert högg hans var úthugsað viskubrot. Og Nóra sjálf spilaði af aðdáunarverðri fagmennsku.

Bandið, sem samanstóð af fjórum, minnti á góðan þjón. Þú sérð hann ekki en þú veist að hann er þarna. Hljómsveitin hafði þann einstaka hæfileika að spila heilt lag án þess að vekja neina athygli. Og það er list sem ætti að kenna í Listaháskólanum.

Smá fönk, djass, kántrí...

Lagalistanum mátti líkja við þrjár dýnur sem voru lagðar hver ofan á aðra. Þær voru mjúkar og ólíkar á litinn, en allar notaðar á sama hátt – til að láta líða úr sér og gleyma veruleikanum um stund. Mismunandi stílar skutu upp kollinum – smá fönk, djass, kántrí, ýmislegt frá Visions plötunni sem virtist hafa verið unnin í ilmkertaverksmiðju – en ekkert stakk mann. Og það var eiginlega fínt.

Hefði mátt kynna lögin betur

Tónleikarnir voru án hlés og stóðu yfir í um einn og hálfan tíma. Maður hefði kosið smá pásu til að teygja á lærunum eða ná sér í nýtt lavenderte. Nú eða jafnvel til að hvíla augun eftir leysigeislaárásina fyrr um kvöldið. Það hefði líka mátt kynna lögin betur. Nóra sagði fátt á milli laga, sem var dálítið synd.

Í vor sagði Bryan Adams, gamli góði, frá hverju lagi eins og hann væri að lesa upphátt úr ævisögu sinni með símann á upptöku – og það virkaði fullkomlega. Hér steig listakonan hins vegar inn í draum sinn og gleymdi okkur hinum, eða svona nánast.

Engu að síður voru þetta magnaðir tónleikar. Þeir sem komu til að slaka á fengu nákvæmlega það sem þeir vildu – jafnvel þeir sem tóku örstutta kríu. Það væri því ósanngjarnt að kvarta mikið. Því þegar Nóra syngur, þá hverfur allt annað.

Niðurstaða:

Norah Jones hefur kannski ekki fundið upp hjólið, en hún hefur svo sannarlega náð að láta það rúlla mjúklega á flaueli á milli ilmkerta. Þessir tónleikar voru draumur þar sem tíminn stóð í stað, hjartslátturinn róaðist og maður mundi ekki lengur hvort maður var vakandi eða sofandi – en fannst það ekkert verra.

Dagskráin var vönduð og fjölbreytt, flutningurinn yfirvegaður, stemningin draumkennd og hlý. Það eina sem stóð í vegi fyrir dáleiðandi hughrifum var lýsing og hljóð; ljósameistarinn hefði átt að gleyma sér jafn mikið og áheyrendur.

Næst þarf bara að slökkva ljósin, mýkja hljóðkerfið – og hleypa listakonunni að með hugleiðslukennda sólarupprásina sína í friði.