Aðrar hliðar við að koma í heiminn Matthildur Björnsdóttir skrifar 27. janúar 2025 10:33 Dreifing Sæða-Hégómaháttur og Afneitun. Leg og heili eru ekki alltaf í samhljómi. Það þarf að nota sönnu orðin til að snúa þessu við. Grein Sævars Þórs Jónssonar um Rangfeðranir fer inn í hluta af því dæmi að vera tengdur við rangan föður. Orð hans og hugtök sem ég hafði ekki heyrt um. Hinsvegar hef ég aðra upplifun og vitnun um þau atriði, af því að undir því voru á mínum tímum vitnuð afneitun vegna hégómaháttar, og gæti hugsanlega enn átt sér stað? Svo var það og er sæðisdreifing. Þegar menn börnuðu konur, og neituðu því. Hurfu svo oft úr landi og sýndu hugsanlegum afleiðingum engan áhuga. Ég vitnaði konu neita að segja hver faðirinn að hennar ófædda barni væri. Og er ansi viss um að það hafi verið frá stöðugildis vandræðum. Ættingi hennar ákvað svo að lána henni nafn sitt fyrir eftirnafn barnsins. Ef sá einstaklingur færi í DNA próf í dag gæti sannleikur kannski birst. Ansi mörg hégóma atriði hafa gerst varðandi afneitun karlmanna á kynferðislegum sem ofbeldisfullum gerðum sínum. Fyrri eiginmaður minn lærði ekki að ljúfi maðurinn sem ól hann upp, væri ekki sá sem skaffaði sæðið í hann. Það kom ekki upp, fyrr en hann þurfti að fá fæðingarvottorð. Það var sjokk fyrir hann þá, að hafa ekki verið sagt það. Ég tel að á vissan hátt hafi hann þjáðst í undirvitund frá því tapi. Það var ekki fyrr en fyrir nokkrum árum síðan, eftir að DNA próf og sannanir höfðu orðið, að von kom um að hægt væri að fá sannleika um slíkt. Sonurinn fékk þá gjöf að fara á Ancestry með sitt DNA eftir að Ancestry kom til sögunnar. Það var með þá von í huga til að sjá hvort að hinn sanni afi væri á lífi eða ekki, og í von um að læra meira um líf hans. Hann hafði horfið úr landi eftir getnaðinn, sem varð þegar hann var á Íslandi til að vinna sína sérgrein. Hann sýndi aldrei neinn lit á hvort hann vissi að afurð sæðis hans væri til þar. Nafn hans var þó sett á fæðingarvottorðið. Enda var sá veruleiki aldrei nefndur þá um slíkt, um miðja síðustu öld varðandi konuna sem fæddi það barn. Dæmið var það, að á einn hátt fékk kona skömm í hattinn: Af því að það átti að verja „Heiður mannsins“ sem hafði skilið sæðið eftir í henni. Hræsni trúarstofnana að heiðra karla og sæði þeirra, en smána konur. Það var löngu fyrir daga almennilegra getnaðarvarna. Hugsa sér slíkt viðhorf og innri tjónin sem það hefur valdið. Prestur Kaþólsku Kirkjunnar hér í Ástralíu sem var í fangelsi fyrir misnotkun á drengjum, sagði að þeir réttlættu kynferðislegu misnotkunina á drengjum sem laun fyrir: Að hafa verið svo góðir við Guð! Það hafa verið milljónir karlmanna um allan heim sem gerðu það sama. Sáu kynmökin sem smá stundar afþreyingu, sem þeir ættu rétt á. En vildu svo ekki heyra um, né vita neitt um hugsanlegar afleiðingar þess. Hálfsystkini föðurs barna minna, höfðu því miður engan áhuga fyrir að kynnast þeim eða læra neitt um föður sinn, eða vinnu hans á Íslandi. Hvort hann hafði sagt þeim eitthvað um það áður en hann dó, lærðist ekki. Hinar flóknu tilfinningar höfnunar frá að vera ættleidd Tilfinningar í þeim sem hafa verið ættleidd og þjáðst frá að vita ekki um gena uppruna sinn, er atriði sem ég hef vitnað mikið af. Og líka upplifað sterkt frá þeim sem leita til Davinu og Nick í þáttunum „Long Lost Family“. Þau sýna djúp sár af missi og söknuði af þrá til að vita hvaðan egg og sæðið í þau kom frá. Það sýnir þá staðreynd að „sál þeirra“ hafði stokkið, flogið, farið inn í líkama konu sem hafði haft kynmök. Þau sem skildu ekki hvernig kona gat gefið barnið sitt, voru meira í Goðsagnar viðhorfinu um það en hinum hráa veruleika um að það er ekki alltaf neitt sjálfvirkt já sama-sem merki um að vera tilbúin í foreldrahlutverk, þó að ung kona leyfi sér það sem kynmök gefa. Sú hugsun lýsir algeru þekkingarleysi á þeirri staðreynd, að það kerfi er ekki nærri alltaf í því sambandi við heilabúið og það hormónakerfi sem sú goðsögn er byggð á. Konur sem höfðu orðið að gefa barn sitt upp til ættleiðingar var það annaðhvort vegna eigin fátæktar, eða þær voru of ungar. Ofan á það, höfðu foreldrar þeirra neitað að vera með í skömminni. Og séð um að barnið væri gefið til ættleiðingar. Þeim konum var svo líka hafnað af foreldrum fyrir syndina. Samt höfðu flestar þeirra þráð að fá að halda barninu. Aðrar höfðu verið í erfiðu ástandi andlega, en í mikilli þörf fyrir það líkamlega. En engan veginn tilbúnar í foreldrahlutverkið. Þær sáu um að finnast ekki þó að þær hefðu sett tíu börn eða svo í heiminn. Á mínum var það greinilegt að karlar áttu oft langt í land með að vera til í og færir um að vera alvöru foreldrar. Og þó að sumir hafi giftst konunni sem þeir börnuðu, voru þeir og eru ekki nærri alltaf tilfinningalega tilbúnir í foreldra hlutverkið. Og ótal menn hafa alls ekki viljað viðurkenna, að þeir hefðu barnað konu. Svo var smánin um konuna og væntanlegt barn séð sem meiri, ef maðurinn væri með annan húðlit, og kæmi frá öðru landi. Húðlitarfóbían alger gegn mannúð. Trúarstofnanir höfðu sérkennileg viðhorf sem voru í raun andstæð boðskap Jesú Sumar stofnanir í Bretlandi og nálægum löndum sem sáu um að vera sá milliliður að taka barnið frá einni konu og afhenda það svo annarri, voru oft með hræðilega grimm viðhorf um það ferli. Reglurnar voru um að neita báðum aðilum að barninu, og svo barninu um að hafa möguleika á að finna uppruna sinn.Barnið séð eins og afskorinn hlutur. En ekki hluti af blóðtengdum hópi. Aðskilnaðar stefna í algleymi. Trúarbrögðin gerðu konur alltaf að miklum syndurum í þeim kringumstæðum, en ekki karlkyni. Við sjáum það enn í dag þegar kemur til nauðgana. Þá staðreynd að lögin víða um heim, eru enn mjög vilhöll karlkyni um þá hegðun. Hugsun sem var byggð á algerri vanþekkingu á langtíma tilfinningalega tjóninu sem væri verið að skapa. Starfsfólkið sem yfirleitt var hjá trúarstofnun, hugsaði ekki um hvað það að sjá um að gera endurfundi ógerlega myndi gera konunni og svo líka barninu. Davina og Nick komu ekki til sögunnar fyrr en mörgum áratugum eftir þau atvik sem þessir þættir eru fyrir. Einstaklingar með eigin reynslu af slíku, vildu svo hjálpa öðrum í þeim kringumstæðum. Nick og Davina fá svo aðgang að skjölum sem þau ættleiddu gátu ekki fengið þegar þau leituðu sjálf. Þörfin fyrir sinn kjarna sannleik Það er áberandi að þráin fyrir að fá að hitta genatengingar verður æ meiri með aldrinum. Og það þó að þau hafi fengið yndislega ættleiðingu, og verið elskuð og sinnt á allra besta hátt. Samt vantar þau það atriði að hitta þá einstaklinga sem settu þau í heiminn. Það athyglisverða er, að þeir allra glöðustu yfir að fá loksins að sjá og hitta barnið sitt fram að þessu í þeim þáttum, voru oft frá þriðja heims landi. Einn af þeim átti tólf börn þar, og hafði alltaf þráð að hitta þá stelpu sem hann vissi að hann hafði átt þátt í að kæmi í heiminn, fjörtíu árum eða svo áður. En kringumstæður hans hindruðu það vegna fátæktar, og vanheilsu um tíma.+ Hannhafði allaf verið opinn um það við konu og börn í Afríku að hann ætti þessa dóttur í Bretlandi. Því miður er það oftar að þau hitti egg skaffarann. En þann sem skaffaði sæðið. Enda kom líkami þeirra frá líkama hennar, en með innleggi frá sæðinu. Ég nota þau orð þegar þeir einstaklingar hafa ekki haft neitt með það barn að gera. Svo, þegar þau ná að hitta hann sem gerist stundum, af því að Nick og Davina ná að finna hann. Og gert það mögulegt að þau gætu hitt hvert annað. Stofnunin sem þau vinna fyrir, borgar svo fyrir þær ferðir. Það hafa verið þó nokkuð margir meira en miðaldra karlmenn í tárum yfir að vita ekki hver skaffaði hráefnið í þá. Sumir hafa reynt að finna það út, en ekki tekist. Vanlíðanin í þeim öllum sem eru ættleidd, og vita ekki það sem þau þurfa. Segir okkur, að það hefur ekki verið nærri næg kennsla í þessu með getnaðar-færa kerfin. Hvernig þau virki í líkömum þeirra sem gæti fyrirbyggt getnaði sem skapi vandræði. Kerfi sem oft virka sem algert stýrikerfi villidýra. Á einn veg vildu trúarstofnanir að mannkyn fyllti jörðina af mannverum. En á hinn veginn notuðu þeir þá hvatningu sem vopn og hótanir þegar þau sem getnaður varð hjá, voru ekki gift. Það var ekki ástrík hugsun. En blóðtengingar veita samt ekki alltaf Goðsagnar útkomu. Endurfæðingar upplifun við að hitta egg og sæðisveitanda Eftir að heyra tónana sem eru spilaðir við endurfundi. Þá náði ég því, að þeir eru á fíngerðan hátt að segja „Happy Birthday“ aftur og aftur. Það er líka tilfinningin sem þau upplifa og tjá sig um, við að hittast. Sumar konurnar sem höfðu neyðst til að gefa barnið upp, höfðu þráð að halda þeim. Svo að gleði þeirra er aðeins önnur, en þeirra sem voru ekki vissar um hvernig það yrði að hitta þessa einstaklinga seinna. En voru samt mjög glaðar að sjá þau og hitta þau eftir öll þessi ár. Höfundur er Íslendingur sem hefur verið búsettur í Ástralíu um langt skeið. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Matthildur Björnsdóttir Mest lesið Þegar þeir sem segjast þjóna þjóðinni ráðast á hana Ágústa Árnadóttir Skoðun 1 stk. ísl. ríkisborgararéttur - kr. 1,600 Róbert Björnsson Skoðun Faglegt mat eða lukka? I: Frá kennslustofu til stafbókar Bogi Ragnarsson Skoðun Ósk um sérbýli, garð og rólegt umhverfi dregur fólk frá höfuðborgarsvæðinu Margrét Þóra Sæmundsdóttir Skoðun „Elska skaltu náunga þinn“ – gegn rasisma, hatri og sögufölsunum öfga hægrisins Guðrún Ósk Þórudóttir Skoðun Hvers vegna ekki bókun 35? Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Hvað kosta mannréttindi? Anna Lára Steindal Skoðun Eru borgir barnvænar? Þétting byggðar og staða barna í skipulagi Lára Ingimundardóttir Skoðun Héraðsvötn og Kjalölduveitu í nýtingarflokk Jens Garðar Helgason,Ólafur Adolfsson Skoðun Getur uppbyggilegur fréttaflutningur aukið velsæld í íslensku samfélagi? Ása Fríða Kjartansdóttir, Dóra Guðrún Guðmundsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Þéttur eða þríklofinn Sjálfstæðisflokkur Sara Björg Sigurðardóttir skrifar Skoðun Bras og brall við gerð Brákarborgar Helgi Áss Grétarsson skrifar Skoðun Getur uppbyggilegur fréttaflutningur aukið velsæld í íslensku samfélagi? Ása Fríða Kjartansdóttir, Dóra Guðrún Guðmundsdóttir skrifar Skoðun „Elska skaltu náunga þinn“ – gegn rasisma, hatri og sögufölsunum öfga hægrisins Guðrún Ósk Þórudóttir skrifar Skoðun Ósk um sérbýli, garð og rólegt umhverfi dregur fólk frá höfuðborgarsvæðinu Margrét Þóra Sæmundsdóttir skrifar Skoðun Auðlindarentan heim í hérað Arna Lára Jónsdóttir skrifar Skoðun Héraðsvötn og Kjalölduveitu í nýtingarflokk Jens Garðar Helgason,Ólafur Adolfsson skrifar Skoðun Eru borgir barnvænar? Þétting byggðar og staða barna í skipulagi Lára Ingimundardóttir skrifar Skoðun Hvað kosta mannréttindi? Anna Lára Steindal skrifar Skoðun Faglegt mat eða lukka? I: Frá kennslustofu til stafbókar Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Hvers vegna ekki bókun 35? Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun 1 stk. ísl. ríkisborgararéttur - kr. 1,600 Róbert Björnsson skrifar Skoðun Ný nálgun fyrir börn með fjölþættan vanda Guðmundur Ingi Þóroddsson,Guðbjörg Sveinsdóttir skrifar Skoðun Setjum kraft í íslenskukennslu fullorðinna Anna Linda Sigurðardóttir skrifar Skoðun Áhrif veiðigjalda ná út fyrir atvinnugreinina Ásgerður Kristín Gylfadóttir skrifar Skoðun Við stöndum með Anahitu og Elissu Valgerður Árnadóttir,Rósa Líf Darradóttir,Aldís Amah Hamilton,Þorgerður María Þorbjarnardóttir,Árni Finnsson skrifar Skoðun RÚV - ljósritunarstofa ríkisins? Birgir Finnsson skrifar Skoðun Að vera hvítur og kristinn Guðbrandur Einarsson skrifar Skoðun Heilbrigðisþjónusta í heimabyggð – loksins orðin að veruleika Anton Guðmundsson skrifar Skoðun Komum heil heim eftir hvítasunnuhelgina Ágúst Mogensen skrifar Skoðun Leiðin til Parísar (bókstaflega) Ólafur St. Arnarsson skrifar Skoðun Ósnertanlegir eineltisseggir og óhæfir starfsmenn Diljá Mist Einarsdóttir skrifar Skoðun Opinber skýring til Sigurjóns Þórðarsonar Heiðrún Lind Marteinsdóttir skrifar Skoðun Ekkert kerfi lifir af pólitískan geðþótta Guðrún Hafsteinsdóttir skrifar Skoðun Þegar undirskrift skiptir máli – um gervigreind, vottun og verðmæti mannlegra athafna Henning Arnór Úlfarsson skrifar Skoðun Hoppað yfir girðingarnar Vilhjálmur Árnason skrifar Skoðun Þegar ég fékk séns Heiða Ingimarsdóttir skrifar Skoðun Verður greinilega að vera Ísrael Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Evrópumet! Háskólamenntun minnst metin á Íslandi Vilhjálmur Hilmarsson skrifar Skoðun Ríkið tekur – landsbyggðirnar fá minna Hjálmar Bogi Hafliðason skrifar Sjá meira
Dreifing Sæða-Hégómaháttur og Afneitun. Leg og heili eru ekki alltaf í samhljómi. Það þarf að nota sönnu orðin til að snúa þessu við. Grein Sævars Þórs Jónssonar um Rangfeðranir fer inn í hluta af því dæmi að vera tengdur við rangan föður. Orð hans og hugtök sem ég hafði ekki heyrt um. Hinsvegar hef ég aðra upplifun og vitnun um þau atriði, af því að undir því voru á mínum tímum vitnuð afneitun vegna hégómaháttar, og gæti hugsanlega enn átt sér stað? Svo var það og er sæðisdreifing. Þegar menn börnuðu konur, og neituðu því. Hurfu svo oft úr landi og sýndu hugsanlegum afleiðingum engan áhuga. Ég vitnaði konu neita að segja hver faðirinn að hennar ófædda barni væri. Og er ansi viss um að það hafi verið frá stöðugildis vandræðum. Ættingi hennar ákvað svo að lána henni nafn sitt fyrir eftirnafn barnsins. Ef sá einstaklingur færi í DNA próf í dag gæti sannleikur kannski birst. Ansi mörg hégóma atriði hafa gerst varðandi afneitun karlmanna á kynferðislegum sem ofbeldisfullum gerðum sínum. Fyrri eiginmaður minn lærði ekki að ljúfi maðurinn sem ól hann upp, væri ekki sá sem skaffaði sæðið í hann. Það kom ekki upp, fyrr en hann þurfti að fá fæðingarvottorð. Það var sjokk fyrir hann þá, að hafa ekki verið sagt það. Ég tel að á vissan hátt hafi hann þjáðst í undirvitund frá því tapi. Það var ekki fyrr en fyrir nokkrum árum síðan, eftir að DNA próf og sannanir höfðu orðið, að von kom um að hægt væri að fá sannleika um slíkt. Sonurinn fékk þá gjöf að fara á Ancestry með sitt DNA eftir að Ancestry kom til sögunnar. Það var með þá von í huga til að sjá hvort að hinn sanni afi væri á lífi eða ekki, og í von um að læra meira um líf hans. Hann hafði horfið úr landi eftir getnaðinn, sem varð þegar hann var á Íslandi til að vinna sína sérgrein. Hann sýndi aldrei neinn lit á hvort hann vissi að afurð sæðis hans væri til þar. Nafn hans var þó sett á fæðingarvottorðið. Enda var sá veruleiki aldrei nefndur þá um slíkt, um miðja síðustu öld varðandi konuna sem fæddi það barn. Dæmið var það, að á einn hátt fékk kona skömm í hattinn: Af því að það átti að verja „Heiður mannsins“ sem hafði skilið sæðið eftir í henni. Hræsni trúarstofnana að heiðra karla og sæði þeirra, en smána konur. Það var löngu fyrir daga almennilegra getnaðarvarna. Hugsa sér slíkt viðhorf og innri tjónin sem það hefur valdið. Prestur Kaþólsku Kirkjunnar hér í Ástralíu sem var í fangelsi fyrir misnotkun á drengjum, sagði að þeir réttlættu kynferðislegu misnotkunina á drengjum sem laun fyrir: Að hafa verið svo góðir við Guð! Það hafa verið milljónir karlmanna um allan heim sem gerðu það sama. Sáu kynmökin sem smá stundar afþreyingu, sem þeir ættu rétt á. En vildu svo ekki heyra um, né vita neitt um hugsanlegar afleiðingar þess. Hálfsystkini föðurs barna minna, höfðu því miður engan áhuga fyrir að kynnast þeim eða læra neitt um föður sinn, eða vinnu hans á Íslandi. Hvort hann hafði sagt þeim eitthvað um það áður en hann dó, lærðist ekki. Hinar flóknu tilfinningar höfnunar frá að vera ættleidd Tilfinningar í þeim sem hafa verið ættleidd og þjáðst frá að vita ekki um gena uppruna sinn, er atriði sem ég hef vitnað mikið af. Og líka upplifað sterkt frá þeim sem leita til Davinu og Nick í þáttunum „Long Lost Family“. Þau sýna djúp sár af missi og söknuði af þrá til að vita hvaðan egg og sæðið í þau kom frá. Það sýnir þá staðreynd að „sál þeirra“ hafði stokkið, flogið, farið inn í líkama konu sem hafði haft kynmök. Þau sem skildu ekki hvernig kona gat gefið barnið sitt, voru meira í Goðsagnar viðhorfinu um það en hinum hráa veruleika um að það er ekki alltaf neitt sjálfvirkt já sama-sem merki um að vera tilbúin í foreldrahlutverk, þó að ung kona leyfi sér það sem kynmök gefa. Sú hugsun lýsir algeru þekkingarleysi á þeirri staðreynd, að það kerfi er ekki nærri alltaf í því sambandi við heilabúið og það hormónakerfi sem sú goðsögn er byggð á. Konur sem höfðu orðið að gefa barn sitt upp til ættleiðingar var það annaðhvort vegna eigin fátæktar, eða þær voru of ungar. Ofan á það, höfðu foreldrar þeirra neitað að vera með í skömminni. Og séð um að barnið væri gefið til ættleiðingar. Þeim konum var svo líka hafnað af foreldrum fyrir syndina. Samt höfðu flestar þeirra þráð að fá að halda barninu. Aðrar höfðu verið í erfiðu ástandi andlega, en í mikilli þörf fyrir það líkamlega. En engan veginn tilbúnar í foreldrahlutverkið. Þær sáu um að finnast ekki þó að þær hefðu sett tíu börn eða svo í heiminn. Á mínum var það greinilegt að karlar áttu oft langt í land með að vera til í og færir um að vera alvöru foreldrar. Og þó að sumir hafi giftst konunni sem þeir börnuðu, voru þeir og eru ekki nærri alltaf tilfinningalega tilbúnir í foreldra hlutverkið. Og ótal menn hafa alls ekki viljað viðurkenna, að þeir hefðu barnað konu. Svo var smánin um konuna og væntanlegt barn séð sem meiri, ef maðurinn væri með annan húðlit, og kæmi frá öðru landi. Húðlitarfóbían alger gegn mannúð. Trúarstofnanir höfðu sérkennileg viðhorf sem voru í raun andstæð boðskap Jesú Sumar stofnanir í Bretlandi og nálægum löndum sem sáu um að vera sá milliliður að taka barnið frá einni konu og afhenda það svo annarri, voru oft með hræðilega grimm viðhorf um það ferli. Reglurnar voru um að neita báðum aðilum að barninu, og svo barninu um að hafa möguleika á að finna uppruna sinn.Barnið séð eins og afskorinn hlutur. En ekki hluti af blóðtengdum hópi. Aðskilnaðar stefna í algleymi. Trúarbrögðin gerðu konur alltaf að miklum syndurum í þeim kringumstæðum, en ekki karlkyni. Við sjáum það enn í dag þegar kemur til nauðgana. Þá staðreynd að lögin víða um heim, eru enn mjög vilhöll karlkyni um þá hegðun. Hugsun sem var byggð á algerri vanþekkingu á langtíma tilfinningalega tjóninu sem væri verið að skapa. Starfsfólkið sem yfirleitt var hjá trúarstofnun, hugsaði ekki um hvað það að sjá um að gera endurfundi ógerlega myndi gera konunni og svo líka barninu. Davina og Nick komu ekki til sögunnar fyrr en mörgum áratugum eftir þau atvik sem þessir þættir eru fyrir. Einstaklingar með eigin reynslu af slíku, vildu svo hjálpa öðrum í þeim kringumstæðum. Nick og Davina fá svo aðgang að skjölum sem þau ættleiddu gátu ekki fengið þegar þau leituðu sjálf. Þörfin fyrir sinn kjarna sannleik Það er áberandi að þráin fyrir að fá að hitta genatengingar verður æ meiri með aldrinum. Og það þó að þau hafi fengið yndislega ættleiðingu, og verið elskuð og sinnt á allra besta hátt. Samt vantar þau það atriði að hitta þá einstaklinga sem settu þau í heiminn. Það athyglisverða er, að þeir allra glöðustu yfir að fá loksins að sjá og hitta barnið sitt fram að þessu í þeim þáttum, voru oft frá þriðja heims landi. Einn af þeim átti tólf börn þar, og hafði alltaf þráð að hitta þá stelpu sem hann vissi að hann hafði átt þátt í að kæmi í heiminn, fjörtíu árum eða svo áður. En kringumstæður hans hindruðu það vegna fátæktar, og vanheilsu um tíma.+ Hannhafði allaf verið opinn um það við konu og börn í Afríku að hann ætti þessa dóttur í Bretlandi. Því miður er það oftar að þau hitti egg skaffarann. En þann sem skaffaði sæðið. Enda kom líkami þeirra frá líkama hennar, en með innleggi frá sæðinu. Ég nota þau orð þegar þeir einstaklingar hafa ekki haft neitt með það barn að gera. Svo, þegar þau ná að hitta hann sem gerist stundum, af því að Nick og Davina ná að finna hann. Og gert það mögulegt að þau gætu hitt hvert annað. Stofnunin sem þau vinna fyrir, borgar svo fyrir þær ferðir. Það hafa verið þó nokkuð margir meira en miðaldra karlmenn í tárum yfir að vita ekki hver skaffaði hráefnið í þá. Sumir hafa reynt að finna það út, en ekki tekist. Vanlíðanin í þeim öllum sem eru ættleidd, og vita ekki það sem þau þurfa. Segir okkur, að það hefur ekki verið nærri næg kennsla í þessu með getnaðar-færa kerfin. Hvernig þau virki í líkömum þeirra sem gæti fyrirbyggt getnaði sem skapi vandræði. Kerfi sem oft virka sem algert stýrikerfi villidýra. Á einn veg vildu trúarstofnanir að mannkyn fyllti jörðina af mannverum. En á hinn veginn notuðu þeir þá hvatningu sem vopn og hótanir þegar þau sem getnaður varð hjá, voru ekki gift. Það var ekki ástrík hugsun. En blóðtengingar veita samt ekki alltaf Goðsagnar útkomu. Endurfæðingar upplifun við að hitta egg og sæðisveitanda Eftir að heyra tónana sem eru spilaðir við endurfundi. Þá náði ég því, að þeir eru á fíngerðan hátt að segja „Happy Birthday“ aftur og aftur. Það er líka tilfinningin sem þau upplifa og tjá sig um, við að hittast. Sumar konurnar sem höfðu neyðst til að gefa barnið upp, höfðu þráð að halda þeim. Svo að gleði þeirra er aðeins önnur, en þeirra sem voru ekki vissar um hvernig það yrði að hitta þessa einstaklinga seinna. En voru samt mjög glaðar að sjá þau og hitta þau eftir öll þessi ár. Höfundur er Íslendingur sem hefur verið búsettur í Ástralíu um langt skeið.
Ósk um sérbýli, garð og rólegt umhverfi dregur fólk frá höfuðborgarsvæðinu Margrét Þóra Sæmundsdóttir Skoðun
„Elska skaltu náunga þinn“ – gegn rasisma, hatri og sögufölsunum öfga hægrisins Guðrún Ósk Þórudóttir Skoðun
Getur uppbyggilegur fréttaflutningur aukið velsæld í íslensku samfélagi? Ása Fríða Kjartansdóttir, Dóra Guðrún Guðmundsdóttir Skoðun
Skoðun Getur uppbyggilegur fréttaflutningur aukið velsæld í íslensku samfélagi? Ása Fríða Kjartansdóttir, Dóra Guðrún Guðmundsdóttir skrifar
Skoðun „Elska skaltu náunga þinn“ – gegn rasisma, hatri og sögufölsunum öfga hægrisins Guðrún Ósk Þórudóttir skrifar
Skoðun Ósk um sérbýli, garð og rólegt umhverfi dregur fólk frá höfuðborgarsvæðinu Margrét Þóra Sæmundsdóttir skrifar
Skoðun Eru borgir barnvænar? Þétting byggðar og staða barna í skipulagi Lára Ingimundardóttir skrifar
Skoðun Ný nálgun fyrir börn með fjölþættan vanda Guðmundur Ingi Þóroddsson,Guðbjörg Sveinsdóttir skrifar
Skoðun Við stöndum með Anahitu og Elissu Valgerður Árnadóttir,Rósa Líf Darradóttir,Aldís Amah Hamilton,Þorgerður María Þorbjarnardóttir,Árni Finnsson skrifar
Skoðun Þegar undirskrift skiptir máli – um gervigreind, vottun og verðmæti mannlegra athafna Henning Arnór Úlfarsson skrifar
Ósk um sérbýli, garð og rólegt umhverfi dregur fólk frá höfuðborgarsvæðinu Margrét Þóra Sæmundsdóttir Skoðun
„Elska skaltu náunga þinn“ – gegn rasisma, hatri og sögufölsunum öfga hægrisins Guðrún Ósk Þórudóttir Skoðun
Getur uppbyggilegur fréttaflutningur aukið velsæld í íslensku samfélagi? Ása Fríða Kjartansdóttir, Dóra Guðrún Guðmundsdóttir Skoðun