J. K. Rowling skrifaði glæpasöguna The Cuckoo's Calling undir dulnefninu Robert Galbraith og útgáfa hennar, Little, Brown and Company, gaf bókina út í apríl síðastliðnum. Gagnrýnendur lofuðu bókina í hástert og töluðu um að það væri enginn byrjendabragur á henni, auk þess að velta upp þeirri spurningu hvort karlmaður gæti haft jafn mikið vit á klæðnaði kvenna og höfundurinn greinilega hefði (!).
Á sunnudag var síðan upplýst hver hinn rétti höfundur er eftir „rannsóknarblaðamennsku“ blaðamanns hjá The Sunday Times, í kjölfar nafnlausrar ábendingar á Twitter.
Bæði Rowling sjálf og útgefandi hennar staðfestu um hæl að hún væri höfundurinn og allt ferlið lyktar af vandlega undirbúnu plotti til að auka sölu bókarinnar, sem ekki hefur selst nema í 1.500 eintökum hingað til. Brellan virðist hafa snarvirkað og innan sólarhrings var The Cuckoo's Calling orðin söluhæsta bókin á Amazon.
Hvers vegna ákveðið var í upphafi að notast við dulnefni við fyrstu útgáfu bókarinnar er önnur saga, en Rowling sjálf hefur sagt að það hafi veitt henni frelsi undan væntingum lesanda og bent hefur verið á að gagnrýnendur hafi farið mun mildari höndum um The Cuckoo's Calling en um Hlaupið í skarðið, sem fékk ansi misjafna dóma.

Það er reyndar engin nýlunda fyrir J. K. Rowling að skrifa undir dulnefni því hennar rétta nafn er Joanne Murray, sem er reyndar eftirnafn eiginmanns hennar, en Rowling er föðurnafn hennar. Upphaflega ætlaði hún að gefa fyrstu Harry Potter-bókina undir nafninu Joanne Rowling en útgefandinn taldi að ungir drengir yrðu tregari til að ágirnast bókina ef þeir vissu að hún væri skrifuð af kvenmanni og báðu um tvo upphafsstafi í stað Joanne-nafnsins. Sú hefð á sér enn dýpri rætur en feluleikur frægra höfunda enda hafa margar fremstu skáldkonur bókmenntasögunnar notað karlmannsnöfn til að koma bókum sínum á framfæri, nægir þar að nefna George Eliot og George Sand að ógleymdum Brontë-systrum, sem allar notuðu karlmannsnöfn við útgáfu á bókum sínum. Það er fátt nýtt undir sólinni.